---

Josh jedynie przewrócił oczami na tę uwagę o lusterku. Tak, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jaką się cieszył opinią, bo w końcu sam ją swoimi działaniami podsycał. Przez większość czasu mu odpowiadała. Pod wieloma względami ułatwiała mu życie. Dobrze było, gdy ludzie - oraz nieludzie - spodziewali się po nim czegoś konkretnego. Dla własnej wygody mógł iść na łatwiznę i im to dawać, a kiedy miał dość, to nagle zbierał punkty za nieprzewidywalność, gdyż wybijał się z ustalonych ram oczekiwań.
Nie to, żeby nie wiedział, że był śliczny. Przeciwnie, przecież często z tego atutu korzystał. Niby mówiło się, że nie należy oceniać książki po okładce i że liczy się wnętrze - w to akurat głęboko wierzył, nie tylko w przenośni, ale i bardzo biologicznie - ale zwykle jakoś tak się dziwnie składało, że ładni mieli łatwiej w życiu. Może na początku chłopak nie czuł się zbyt pewnie ze swoją nową, złocisto-metaliczną skórą, może potrzebował wtedy opinii z zewnątrz, żeby do końca się do niej przekonać... I może wciąż sprawiała mu problemy techniczne, bo nie mógł przez nią tak po prostu wychodzić do ludzi... Ale w Instytucie była uznawana za przyjemną estetycznie mutację, a on potrafił emanować pewnością siebie, niekiedy określaną mianem arogancji, co tylko dodawało mu atrakcyjności. Czemu nie miałby więc pożytkować i podziwiać darów matki natury oraz owoców swojej własnej pracy?
Podczas gdy Noriko milczała, on sam również nie zaczynał kolejnego tematu, ani tym bardziej nie kontynuował ostatniego. Panująca pomiędzy nimi cisza nie była nieprzyjemna czy niekomfortowa, więc nie spieszyło mu się do jej przerywania. W ramach rozrywki nastolatek obserwował zachowanie jaszczurów, które w trakcie ich rozmowy najwyraźniej wyznaczyły sobie cel tej swojej zabawy... Ale prawdę mówiąc robił to już głównie po to, aby mieć na czym zawiesić wzrok.
Chłopak przyglądał się więc skakaniu i podchodom Chrisa, które przypominały mu trochę sposób, w jaki młode różnych gatunków uczyły się walczyć i polować. Podejrzewał, że właśnie z czymś takim mieli tu w pewnym sensie do czynienia... Choć jaszczurka posiadała już jakieś umiejętności, więc nie była do końca szczeniakiem czy kociakiem. A przynajmniej tak wydawało mu się do momentu, gdy padła na piasek i zaczęła się w nim tarzać... Czyli jednak szczeniak. Powarkiwanie zdawało się potwierdzać tę teorię.
Jedna z brwi Elixira uniosła się lekko, lecz zaraz potem blondyn westchnął cicho i skierował spojrzenie dalej, poza plażę, w stronę ogromnej połaci wody i przemykających po niej fal. Co prawda w ten sposób wciąż miał gady w zasięgu wzroku, ale już się na nich nie skupiał. Po prostu przy okazji rejestrował ich ruchy. Rozumiał korzyści płynące z wysokiego morale, zabawa i odpoczynek były ważne, ale z drugiej strony nastolatek nie chciał za bardzo zwlekać z wkraczaniem do akcji - a przed nią powinni zrobić jeszcze parę rzeczy. Liczył na to, że nie będą zmuszeni spędzić na tej wyspie następnej nocy. Jedna w pełni mu wystarczyła, dzięki wielkie, przed kolejną wolałby wrócić do Instytutu.
- Może później. Albo już w domu. Teraz pewnie by już należało przejść do rzeczy - odpowiedział przyjaciółce, gdy wyszła z ofertą podania mu dodatkowych szczegółów ze swojego snu. Szczerze mówiąc w tej chwili nie bardzo miał ochotę o nich słuchać i myśleć, gdyż to kierowało go prosto ku refleksjom na temat jego własnych - nieprzyjemnych - wizji. Gdyby Noriko potrzebowała się wygadać, to jasne, wtedy by jej pomógł, ale skoro chciała tylko opowiedzieć mu o czymś zabawnym... To niekoniecznie. Josh wyjątkowo nie uczepił się nawet jej dramatycznej groźby, że zabiłaby się, gdyby przekazał komuś te informacje. W innych okolicznościach może przypomniałby dziewczynie, że podobno nie obchodziło jej co myśleli o niej inni, ale tym razem sobie odpuścił. Nie był w odpowiednim nastroju do przyjaznych zaczepek.
W końcu chłopak podniósł się ze swojej dotychczasowej pozycji na równe nogi i w pierwszej kolejności przeciągnął się powoli, unosząc na moment ręce ponad głowę. Był to tak naprawdę zwykły odruch, bo równie dobrze mógłby wpłynąć na swój organizm biokinetycznie, ale lubił sobie przypominać, że - pomimo bonusów - w dalszym ciągu był człowiekiem. Póki co jednak Elixir uznał, że dali gadom dość czasu na bratanie się. To już chyba najwyższa pora im przerwać i zadbać o konkrety.
Z tą myślą Josh wymownie wskazał Noriko kierunek ruchem głowy, po czym sam zaczął oddalać się od jaskini. Wbrew pozorom nie udał się prosto do Chrisa i Onurisa, bo z jakiegoś powodu nie przepadał za przypadkowym obrywaniem zagubionymi łapami, ogonami czy nawet przerzucanym piaskiem. Zamiast tego blondyn zawędrował trochę dalej, bliżej linii wody - a dokładniej tego miejsca, gdzie w tej chwili maksymalnie sięgały fale. Moczyć butów też nie zamierzał, więc mimo wszystko utrzymywał niewielki dystans od oceanu.
Przez ten czas gady zdążyły przejść z udawanej walki i gryzienia do łaskotek, od których ten mniejszy rzucał się niemiłosiernie, a obserwując to Elixir skrzyżował ramiona na klatce piersiowej. Jego twarz nie wyrażała dezaprobaty czy zniecierpliwienia, ale nie widniał na niej również uśmiech. Wyglądała raczej... Neutralnie.
- Jeżeli skończyliście, to nie wiem jak wy, ale przynajmniej Nori powinna coś zjeść. Mogę namierzyć jadalne rośliny w pobliżu, ale jeśli chcecie też mięsa, najprościej będzie zanurkować po ryby. Najlepiej w wykonaniu Onurisa - zasugerował, unosząc głos tylko na tyle, aby przebić się przez piski i śmiechy Chrisa, któremu przy okazji posłał długie spojrzenie. Nie wspomniał wprost o jego wczorajszym zatruciu się wodą morską, ale do tego właśnie się odnosił. Onuris był najlepszym kandydatem do takiego polowania, a nastolatek czuł ławice na tyle blisko, że smok nie musiałby się od nich za bardzo oddalać. Same plusy.
- Poza tym wydaje mi się, że po posiłku powinniśmy się stąd przenieść. Tutaj mimo wszystko nie ma aż tak dużo miejsca, a wcześniej widziałem, że ta wyspa posiada lagunę. Jeżeli zamierzalibyśmy wykorzystać wodę przy organizowaniu pułapki, to mogłaby się przydać... Chyba że z tego rezygnujemy - dodał, wzruszając lekko ramionami i rzucając okiem w stronę Noriko. W lagunie powinno być płycej, więc w razie czego to mroczne widmo im tak łatwo nie odpłynie, a poza tym oni sami będą mieli opcję przemieszczania się po plaży wokół wody, zamiast tylko wzdłuż niej. Według niego brzmiało to korzystnie.

Josh co prawda zerknął na Noriko, gdy ta przysiadła na piasku tuż przy nim, lecz nie skomentował jej wyboru, skupiając się najpierw na ważniejszych sprawach. Ponownie spojrzał na dziewczynę dopiero w momencie, gdy skończył już wykładać swoje pomysły i propozycje, a ona wyraziła swoje poparcie... Chociaż może bardziej zgodę. Zezwolenie na wypadek, gdyby tak zadecydowali. Tak naprawdę nastolatkowi to pasowało. Nie wymagał od niej ogromnych pokładów entuzjazmu, bo po pierwsze, to mimo wszystko była Nori, a po drugie... Sam nie zamierzał obstawać przy tym planie, jeżeli zostanie odrzucony przez pozostałych. Widział jego zalety, ale minusy też. W końcu właśnie dlatego o nim wspomniał - aby uzyskać opinie.
I otrzymał je, a właściwie ją, w liczbie pojedynczej, bo tylko od Onurisa. Ani trochę nie przeszkadzało mu to, że Chris w tym czasie milczał. Może i Elixir praktycznie go nie znał, ale odnosił wrażenie, że mniejszy gad tak czy siak przystałby po prostu na decyzje większego, więc w pewnym sensie liczył ich razem. Co prawda wcześniej wyłapał parę sygnałów, które mogły świadczyć o różnicach w poglądach jaszczurów, ale teraz za bardzo się nimi nie martwił. Podejrzewał, że najprędzej wyjdą na jaw pod koniec misji, gdy przyjdzie im decydować co zrobić z przeciwnikiem.
Chcąc, nie chcąc, blondyn skoncentrował się więc niemalże wyłącznie na wypowiedziach Onurisa... I to nie na tej, która zaserwowała mu szczery lub żartobliwy komplement - gdyż ją skwitował jedynie kiwnięciem głowy - tylko na większości pozostałych. Kwestia ryzyka go nie zaskoczyła, sam doskonale zdawał sobie z niego sprawę. Znów złapał się na tym, że żałował, iż nie było z nimi na przykład kogoś z silnymi zdolnościami telekinetycznymi lub wytrzymałym polem siłowym, kto przytrzymałby wrogiego jaszczura w wodzie, aby Noriko miała szansę go w niej porazić... Chociaż w takich okolicznościach pewnie mogliby nawet pominąć ten krok i przejść od razu do prób leczenia.
Co prawda ryzyko mogło być warte efektów, nawet jeżeli po fakcie Elixir musiałby kogoś ratować, ale mimo to chłopak nie naciskał. Odnotował tylko fakt, że Onuris tak naprawdę nie odmówił, a przynajmniej nie wprost. Josh miał za sobą całe lata doświadczenia w znajdowaniu takich okienek, więc teraz już instynktownie zwracał na nie uwagę. Nie wiadomo kiedy mogły mu się przydać jako usprawiedliwienie... Och, a często się musiał z czegoś tłumaczyć.
Do sugestii smoka był z kolei nastawiony sceptycznie i to delikatnie mówiąc. Jasne, Wolverine uczył ich sztuk walki, a on sam przy kontakcie mógł powodować nie tylko skurcze mięśni, ale i o wiele ciekawsze, przydatniejsze efekty, wliczając w to rozluźnienie ciała jak u szmacianej lalki... Niezależnie od zewnętrznych warstw, dzięki wielkie, bo sięgał równocześnie do każdej komórki organizmu, nie musząc się wcale przebijać przez skórę czy jej wytwory... Ale osobiście widział to starcie zupełnie inaczej. Po części wynikało to z tego, co wpajano mu odkąd przybył do Instytutu. Jako drużynowy uzdrowiciel powinien się trzymać z boku i uważać na to, aby nie zostać wyłączonym z akcji. Jak długo był na nogach, mógł pomagać innym, a w tym wypadku miał dosłownie pewność, że na koniec będzie potrzebny. W końcu zamierzali opanować przeciwnika, do tego zaś wymagana była jego biokineza.
Podsumowując, Josh nie planował mieszać się w walkę w zwarciu, o ile nie zostanie do tego absolutnie zmuszony. Wahał się pomiędzy trzymaniem się blisko Nori, a utrzymywaniem dystansu, by razem nie stanowili bardziej zachęcającego celu, ale nad tym mógł się jeszcze zastanowić. Póki co zaś odprowadził Onurisa wzrokiem, gdy ten ruszył w stronę oceanu, lecz oderwał od niego spojrzenie zanim jaszczur zniknął między falami. Wciąż miał go na swoim biokinetycznym radarze, dzięki czemu nie musiał próbować go obserwować. Uniósł za to brew na zachowanie Chrisa, nie tylko to widoczne, ale i dla niego wyczuwalne, lecz zdecydował się go nie komentować.
- Czyli my zbierzemy roślinki - oznajmił za to pewnym siebie tonem, po czym rozluźnił ramiona i wreszcie pozwolił im opaść z dotychczasowej pozycji. Zaraz potem uniósł nieco jedną dłoń przez ugięcie ręki w łokciu i, trzymając ją niemalże poziomo, dwukrotnie poruszył palcami w górę i w dół. Spoglądał przy tym na Nori, wyraźnie sugerując jej, aby wstała.
To właśnie w tym momencie dotarła do niego telepatyczna wiadomość Onurisa, lecz nastolatek nie pokazał po sobie, aby jakoś na niego wpłynęła. Jadalne rośliny tak czy siak wyczuwał bliżej, szukając ich nie musieli oddalać się nawet w połowie tak daleko, jak teoretycznie by mogli, a i to tylko w wypadku, gdyby życzyli sobie różnorodności składników... Więc tym również się w tej chwili nie zamartwiał. Po prostu odnotował to sobie w pamięci.
Chłopak już miał ruszyć z miejsca, gdy jego wzrok - i nie tylko - przykuło coś leżącego niedaleko jego stopy, coś czerwonego i odbijającego światło. Kolorem nie pasowało na kamyk, a w dodatku wyraźnie było organiczne, bo inaczej nie mógłby tego wyczuć... Bez namysłu Josh przyklęknął i podniósł swoją zdobycz, a wstając na równe nogi otrzepał ją z piasku i powoli obrócił w palcach. Wyglądało na to, że będzie miał pamiątkę z tej wycieczki. Albo może... Prezent? Ciekawa myśl.
Po kilku sekundach takiego oglądania, blondyn wreszcie oderwał wzrok od bursztynu i wsunął go do jednej z przegródek w swoim pasie. Zaraz potem zerknął na Nori, a następnie na Chrisa i w końcu skierował się w stronę jaskini, dalej planując przemieszczać się wzdłuż skał. Oczywiście najpierw musiał jeszcze przykuć uwagę łuskowatej części towarzystwa, bo nie chciał aż tak się rozdzielać...
- Chodź, jaszczurko. Pokażesz Nori jaki jesteś dzielny i w razie czego ochronisz nas przed wielkim, złym widmem, jeżeli ominie te zaklęcia ostrzegające - zwrócił się do gada, początkowo utrzymując jeszcze powolne, wręcz spacerowe tempo, aby mieć pewność, że oboje kompani do niego dołączą. Wyjątkowo nie próbował nawet Chrisowi niegroźnie dokuczać, a przynajmniej nie do końca. Już wcześniej zwrócił uwagę na jego zainteresowanie przyjaciółką, więc równie dobrze mógł go trochę popchnąć i zobaczyć jak sprawy się rozwiną. Nie był bez serca. I w dodatku nie miał tu lepszej rozrywki.

Josh uśmiechnął się lekko, lecz z wyraźnym zadowoleniem z siebie, gdy tylko Nori zareagowała na jego słowa. Nie spodziewał się po niej niczego innego... Chociaż nie, powinien to ująć poprawniej. Nie oczekiwał po niej milszej odpowiedzi - tak, teraz dobrze. Nie zdziwiłaby go co prawda większa dawka agresji, ale tak było nawet lepiej, więc nie narzekał. W końcu nie zależało mu na wywołaniu prawdziwej sprzeczki. Chodziło mu tylko o delikatne podrażnienie obojga, żeby mieć czego posłuchać.
Reakcja Chrisa z kolei okazała się być dla niego o wiele zabawniejsza. I dłuższa. Właściwie przede wszystkim dłuższa. Elixir nawet się nie obrócił, ani nie zerknął na gada przez ramię, ale z uniesioną jedną brwią i kącikiem ust słuchał jego słów. Po jego głosie - oraz dźwiękach kroków - i tak wiedział, że jaszczur za nim podążał, zresztą tak samo, jak i Nori, a w dodatku czuł za sobą oboje, więc nie potrzebował na nich spoglądać, aby się w tym upewnić.
Co ważniejsze... Brzmiało więc na to, że mini-smok posiadał pokaźnych rozmiarów ego. Albo wręcz przeciwnie i takim zachowaniem maskował brak pewności siebie lub inny problem. Opcjonalnie również robił sobie żarty, choć w tę opcję blondyn wierzył najmniej, bo odnosił wrażenie, że posiadali inny typ poczucia humoru. Osobiście obstawiał pierwszą albo drugą możliwość, co czynił głównie na podstawie własnych obserwacji i doświadczeń z osobnikami wykazującymi podobne zachowania. W tym trochę bazował na sobie.
- Może być. Jaszczurko - odparł krótko i idealnie spokojnie, gdy Chris podkreślił swoją... Rasę, gatunek, rodzaj? Wszystko jedno. To, czym był. Nastolatek starannie zadbał o to, aby pomiędzy dwoma pierwszymi oraz trzecim słowem zrobić krótką pauzę, która w tym wypadku stanowiła ogromną różnicę. Najpierw jego ton głosu wskazywał więc na to, że zaakceptował tę informację... A potem nastąpiła zaczepka. Miał to opanowane. Przećwiczone. Lata praktyki.
Wyglądało na to, że Chris - gdy już raz się ośmielił - potrafił być niezwykle rozgadany... I szybko przeskakiwał pomiędzy różnymi tematami. Blondyn nawet nie próbował odpowiadać mu na bieżąco, pozwalając mu po prostu wylać z siebie cały ten natłok narzekań i spostrzeżeń... A mimo to nie mógł się powstrzymać przed skierowaniem oczu ku niebu i cichym westchnięciem, gdy gad wspomniał o zielsku. Jak gdyby ryby były dla nich jedyną albo chociaż najlepszą opcją posiłku. Och, proszę.
- Po pierwsze, wszystko zawsze może zawieść. Życie takie już jest, w końcu się do tego przyzwyczaisz. Po drugie, co się stało z dzielnym wojownikiem, który zna widma jak własną kieszeń i nas obroni? Po trzecie, nie jadam mięsa - wyliczył, gdy jaszczur w końcu zamilknął, ten ostatni punkt dodając jakby po krótkiej chwili namysłu, bo rzeczywiście miał najmniej wspólnego z całością. W tym samym czasie chłopak zatrzymał się już przy jednym z niewielu okolicznych niby-drzew, rosnącym tuż przy skałach. Właściwie była to bylina, ale jej wygląd zewnętrzny wcale na to nie wskazywał.
Josh obrócił się przodem do swoich towarzyszy i przesunął pomiędzy nimi spojrzeniem, a równocześnie oparł jedną dłoń na wąskim pniu. Nawet nie zerknął w górę, bo przez kontakt fizyczny tym lepiej wyczuwał rozmieszczenie wszystkich części rośliny, wliczając w to występujące w wyższych partiach liście oraz, co najważniejsze, owoce. Były dość dojrzałe, aby wystarczyło im tylko trochę dopomóc w osiągnięciu idealnego stanu... A potem przerwać połączenie dwóch ich szeregów z resztą rośliny.
- Proszę, możemy już wracać - dodał, ze świetnym wyczuciem czasu cofając dłoń z pnia, aby móc obiema rękami pochwycić spadające z góry kiści bananów. Jemu taki posiłek odpowiadał, a kto będzie wolał ryby, temu droga wolna. Jaszczurki pewnie były mięsożerne, szczególnie sądząc po wcześniejszej wypowiedzi Chrisa, ale Nori mogła woleć owoce... A tymi konkretnymi w dodatku można się było faktycznie nasycić.
Tak naprawdę cała ta ich wędrówka nie zaprowadziła ich wcale daleko. W dalszym ciągu widzieli swój fragment plaży, w czym pomagała bardzo prosta droga. Elixir nie czekał nawet na odpowiedzi przyjaciółki czy gada, tylko ponownie ruszył z miejsca, po drodze wręczając tej pierwszej jeden z szeregów bananów. Nie to, żeby było mu ciężko, ale może dziewczyna chciałaby się już poczęstować. Wystarczyła tylko chwila, aby wrócili w pobliże jaskini, gdzie mogli zaczekać na Onurisa... Chyba że przez ten czas smok zdążył już upolować ryby i wrócić przed nimi na miejsce.

Gdyby szczerze wierzył w pecha czy inne przesądy, być może w tej chwili Josh pomyślałby właśnie, że jaszczurka wykrakała im problemy. Oczywiście i bez tego mógł jej to zarzucić, tak po prostu, byle tylko coś powiedzieć... Ale prawdę mówiąc nie miał na to nawet ochoty. Do tej pory po cichu liczył na to, że przed walką Nori i Chris zdążą przynajmniej zjeść śniadanie, lecz z drugiej strony nie mogli być jeszcze zbyt głodni, nie na tyle, aby utrudniało im to działanie, a jemu samemu wcale nie przeszkadzało przyspieszenie sprawy. Wychodził z założenia, że im prędzej ogarną tu sytuację, tym szybciej wrócą do domu. No i hej, przynajmniej nie musieli tracić czasu na szukanie przeciwnika.
W związku z powyższym, pomimo wstępnego zaskoczenia oraz odruchowego spięcia mięśni, blondyn nie był właściwie zdziwiony rozwojem wydarzeń. Światło nad wodą, eksplozja, przez którą na moment zmrużył oczy, instynktownie pokrywając je dodatkową, cienką i przezroczystą warstwą ochronną, aby nie zaszkodził im blask... Chłopak spodziewał się, że to wszystko będzie przebiegało trochę inaczej, ale tak czy siak nie obstawałby przy swoich domysłach, więc łatwo zaakceptował odbiegającą od nich rzeczywistość.
Choć widział przelot Onurisa i jego uderzenie w skały, to od początku nie skupiał na nim wzroku. Wiedział, że coś takiego by go nie zabiło, a wszystkim innym mógł się w razie czego zająć później, więc wolał najpierw wypatrzeć wroga... Dlatego czujnie i uważnie przesuwał spojrzeniem po powierzchni wody. Nie zawiódł się, gdy w końcu przez taflę przebiła się nowa sylwetka, oczywiście znów smocza, bo jakże by inaczej. Widział ją, ale jej nie wyczuwał, co wciąż było niezmiennie irytujące. Takie krycie się uważał za istną bezczelność.
Nastolatek westchnął ciężko, po czym niechętnie i dość delikatnie odrzucił trzymaną do tej pory kiść bananów pod skały, najpierw obniżając ją na wyprostowanej ręce. Może potem coś z niej przekąszą, a może po fakcie zainteresuje się nią jakieś zwierzę, rzecz jasna o ile nie zostanie zgnieciona albo zasypana... Ale teraz nie miało to znaczenia. Takie już ich szczęście.
Zaraz potem blondyn obrócił się już bokiem do Onurisa i jego... Pewnie krewniaka, w jakimś znaczeniu tego słowa. Nie to, żeby ich ignorował, bo w dalszym ciągu widział ich kątem oka, nie wspominając już o innych zmysłach, ale chciał też zerknąć na Nori i Chrisa. Smoki najwyraźniej tak czy siak chciały sobie najpierw pogadać, jak przystało na typowe spotkanie bohatera z jego osobistym nemesis. Nic, tylko czekać na monolog przestępcy... Chociaż nie, one następowały chyba trochę później? po złapaniu tego dobrego?
Josh znajdował się teraz tyłem do morza i w tej pozycji wykonał w jego stronę kilka kroków, nie zbliżając się aż do krawędzi fal, ale wystarczająco blisko, aby mieć widok na większość plaży... W miarę możliwości. Po niedawnym zderzeniu Onurisa z klifem wolał nie stać tuż przy skałach. Jeszcze ktoś znowu by na nich wylądował i wywołał miniaturową lawinę, a chłopak mógł żyć bez doświadczenia bycia zasypywanym kamieniami. Woda też nie była do końca bezpieczna, skoro to właśnie z niej wyłonił się przeciwnik, ale Elixir jakoś tak wolał swoje szanse z oceanem niż z twardą ścianą.
Dzięki temu posunięciu chłopak bardzo szybko zauważył złocisty blask, potrójny, a jego czoło lekko się zmarszczyło. Nie musiał być geniuszem, aby zorientować się co to oznaczało, szczególnie że Onuris dopiero co wspomniał im o tych swoich zaklęciach ostrzegających. A skoro odpaliły się z tej strony, to najwyraźniej mieli większe towarzystwo. Te smoki posiadały niesamowite wyczucie czasu.
- A to by były te czujki - skomentował na tyle głośno, aby Noriko i Chris wyraźnie go usłyszeli i zrozumieli. Zakładał, że sami dopowiedzą sobie resztę... Choć tak naprawdę wyglądało na to, że wcale nie musieli, bo wśród krzaków rzeczywiście pojawiła się właśnie kolejna postać, spora i - obiektywnie rzecz biorąc - paskudna, w dodatku w tym pseudo-demonicznym sensie. Josh wyczuł ją zanim się jeszcze wyłoniła, choć nie dlatego, że ją wykrywał, lecz przez nienaturalny ruch roślinności obok niej. Szybka konsultacja z urządzeniem przytwierdzonym do ramienia potwierdziła z kim mieli do czynienia, a do tego dostarczyła informacje o słabszych punktach na powierzchni ciała bestii... Zauważalnych gołym okiem, a to ułatwiało sprawę. Trochę. Być może.
Przez ten czas Elixir zdążył przejąć pełną kontrolę nad swoim organizmem, aby przygotować go do obecnej sytuacji. Jego ciało i umysł były gotowe do działania, nawet jeżeli nastolatek chciał na początku trzymać się z boku i wkroczyć dopiero wtedy, gdy jego zdolności będą naprawdę przydatne... A więc po to, by kogoś uleczyć albo opanować już wstępnie zatrzymanego przeciwnika. Nie zamierzał jeszcze zmieniać głównego planu, choć wszystko wskazywało na to, że będą go musieli przeprowadzić bez Onurisa. Pomiędzy Chrisem i Noriko tak czy siak mieli szanse na zmęczenie, a następnie przytrzymanie stwora... Który póki co zwlekał z atakowaniem. Tym lepiej, bo dzięki temu Josh mógł przynajmniej przez chwilę się zastanowić - ale oczywiście ten drugi gad musiał znowu zacząć gadać, w dodatku potwierdzając najgorsze przypuszczenia blondyna odnośnie czarnych charakterów z filmów.
- Och, zamknij się już - skomentował, choć zdawał sobie sprawę z tego, że usłyszą go najwyżej Noriko i Chris, a nie pozostałe jaszczury... No, może Onuris telepatycznie, ale to wszystko. Ton jego głosu był spokojny i opanowany, wręcz trochę znudzony, co wynikało z wyjątkowego połączenia kontroli, jaką biokinetycznie sprawował nad reakcjami swojego organizmu oraz jego uroczego charakteru. Normalnie byłby pewnie o wiele bardziej... Emocjonalny.
O dziwo jego modlitwy zostały wysłuchane i już po chwili bonusowy smok faktycznie przestał nadawać - gdy Onuris zaangażował go w walkę. Josh tylko zerknął w ich kierunku, po czym skoncentrował się już na tej części zadania, która zależała od ich grupki. Jego spojrzenie znów padło na plugastwo, które sam wolał w duchu nazywać paskudztwem. Wciąż czekało w bezruchu i przez sekundę czy dwie blondyn miał ochotę sprawdzić jak długo by zwlekało, jeżeli oni nie wykonaliby pierwszego kroku. W końcu pewnie by się znudziło, prawda? Gdyby posiadali pewność, że Onuris poradzi sobie z tym drugim, to granie na czas byłoby nawet sensowne, ale w tych okolicznościach równie dobrze smok-sojusznik mógł potrzebować ich pomocy, więc dłuższe zwlekanie niestety odpadało. No, ale przynajmniej mogli wymienić między sobą uwagi.
- Plan obowiązuje. Męczymy go, ranimy, przytrzymujemy, żebym mógł spróbować go ogarnąć. Nori, ty pierwsza, silny atak, ale nie marnuj jeszcze za dużo energii i w miarę możliwości wchłaniaj ile się da z powrotem. Sprawdzimy jak szybkie robi uniki... O ile w ogóle. Jeżeli skoczy na bok albo do tyłu, kontynuuj, jeśli na nas, przejmujesz go, Chris. Staraj się trzymać go na dystans od nas, może spróbuj zepchnąć go do wody, żeby Nori go upiekła, albo na skały, by zawaliła na niego ścianę. Koncentruj się na unikaniu jego ciosów i na tych wrażliwszych miejscach na jego ciele, a Nori będzie odwracała jego uwagę z drugiej strony, żebyście mogli uderzać na zmianę i z różnych kierunków - to wszystko Elixir przekazał już towarzyszom telepatycznie przez ich więź. Przynajmniej mentalne połączenia działały szybciej od słów, więc nie musiał się martwić o stracenie czasu na cały ten monolog.
- Nori, w ostateczności wytworzysz między nim i nami barierę. Jeżeli do tego dojdzie, spróbuj ją wokół niego wygiąć, może w ten sposób uwięzisz go w kuli albo chociaż zmusisz do kontaktu z elektrycznością - dodał tą samą drogą. Dzielił teraz uwagę pomiędzy czarnego, na którym skupiał jej większość, a walkę Onurisa z jego kolegą. Większego zagrożenia spodziewał się ze strony tego pierwszego, bo domyślał się, ze w razie czego ich towarzysz będzie się starał ich ochronić, ale na wszelki wypadek wolał być gotów uskoczyć zarówno przed jednym, jak i przed drugim przeciwnikiem.
Miał nadzieję, że póki co nie zostanie jeszcze zmuszony do starcia, zdecydowanie wolał poczekać na swój moment. Trochę liczył na barierę Nori, a trochę na jej szybkość, bo może zdążyłaby mu w takim wypadku pomóc, ale nie był na tyle naiwny, aby opierać się tylko i wyłącznie na nich. Podstawą jego własnej strategii na teraz były uniki, ale najpierw chciał zobaczyć czego powinien się w ogóle spodziewać - bo od tego zależało w jaki sposób by odskakiwał czy się odchylał. A gdyby rzeczywiście musiał nawiązać kontakt fizyczny... To wcześniej nie żartował odnośnie tego, jakie szkody mógł wyrządzić. W Houston przekonał się o tym, że potrafił obrócić czyjś organizm przeciwko właścicielowi.

Tak więc pierwszy plan się nie powiódł. Trochę szkoda, lecz z drugiej strony i tak został wymyślony praktycznie na poczekaniu, więc Josh nie przejmował się tym aż tak bardzo - w końcu zawsze mogli ułożyć kolejne. Niewielka strata. Nie wspominając już o tym, że niektóre jego elementy tak czy siak będą pewnie w stanie później wykorzystać... Byle pozostali pamiętali o tym, co im przekazał odnośnie skał, wyginania bariery i całej reszty. Wolał nie musieć tracić czasu na powtarzanie się, nawet jeżeli telepatyczna komunikacja zajmowała tylko moment.
Stan zdrowia drużyny pozostawiał już natomiast trochę do życzenia, o czym Elixir czerpał informacje na bieżąco - lecz to również nie był tak naprawdę ogromny problem. To znaczy, owszem, w trakcie walki trochę tak, więc dobrze by było, gdyby nadarzyła mu się okazja do szybkiego uzdrowienia towarzyszy... Ale nie stało im się nic takiego, czego nie potrafiłby stosunkowo łatwo naprawić, więc blondyn był ogólnie dobrej myśli. Poza tym... Chciał przekonać się co mniej więcej potrafili przeciwnicy - szczególnie ten czarny - i proszę, już posiadał na ten temat jakieś wiadomości.
Być może nastolatek byłby teraz w gorszym nastroju, gdyby to on sam oberwał, ale z drugiej strony do tego również był już z grubsza przyzwyczajony... Więc pewnie nie. Nie oznaczało to, że nie pasowało mu uniknięcie obrażeń, lecz nie po prostu dlatego, że zaoszczędziło mu bólu i konieczności leczenia samego siebie. Brak ran oznaczał, że nie został zdekoncentrowany, nie musiał marnować czasu i energii, czyli mógł kontynuować obserwowanie pola walki, planowanie, no i przede wszystkim czekanie na swój moment z tym czarnym, paskudnym.
Oczywiście jednak najpierw trzeba było w ogóle doczekać do tego w jako takim stanie, tu zaś z pomocą przybyła mu Noriko. Gdyby tego nie zrobiła, prawdopodobnie tak czy siak by się z nią skontaktował, aby ją do siebie przywołać, bo - spójrzmy prawdzie w oczy - ona mogła dotrzeć do niego szybciej i bezpieczniej niż on do niej... Ale nieważne, grunt, że nie musiał się tym przejmować, bo przyjaciółka sama pomyślała o tym, aby się do niego zbliżyć.
Skoro zaś Nori miała się przy nim znaleźć, Josh na wszelki wypadek odsunął się jeszcze trochę bardziej od oceanu. Wciąż znajdował się bliżej niego niż skał czy środka plaży, bo tak było mu wygodniej nadzorować rozwój wydarzeń, lecz nie chciał ryzykować z wodą i niekontrolowaną elektrycznością - och, a była niekontrolowana lub przynajmniej słabo kontrolowana, skoro jedna z rękawic dziewczyny uległa zniszczeniu. Powrót z tej misji będzie ciekawy, nie ma co.
Elixir czuł, że kawałek dalej Chris się poruszał, odbierał nawet najdrobniejsze ruchy jego mięśni, więc chwilowo nie przejmował się nim i Onurisem. Najwyraźniej chociaż jeden z nich był w stanie dalej działać, póki co to musiało im wystarczyć. Właściwie może to i lepiej, że tak się rozdzielili? W końcu Josh i Nori znali się od dawna, walczyli już wcześniej razem i to nie raz, więc łatwiej im było ze sobą współpracować - a coś podobnego mogło się też tyczyć jaszczurów, nawet jeżeli nie osobiście, to pod względem używanego przez nich stylu... No i Surge z pojedynczą rękawicą tak czy siak nie łączyła się zbyt dobrze z sojusznikami, chyba że z takimi, którzy nie musieli wchodzić jej w drogę, tylko mogli atakować z daleka. Albo chociaż byli odporni na elektryczność.
Kiedy tylko dziewczyna się przy nim znalazła i jeszcze w trakcie tego, jak wytwarzała wokół nich obojga barierę, blondyn ułożył swoją - już rozświetloną - dłoń na jej ramieniu, by doprowadzić do bezpośredniego kontaktu z jej skórą. Błogosławione niech będą rękawiczki bez palców, bo przynajmniej nie musiał się bawić w ich ściąganie, a potem martwić o to, że gdzieś je zgubi... Zawsze to zaoszczędzony moment.
Energia biomolekularna Elixira natychmiast zaczęła spływać do ciała Noriko, z własnej inicjatywy koncentrując się i działając tam, gdzie wykrywała jawne nieprawidłowości - a otwarta rana w oczywisty sposób do nich należała. Drobnostki takie jak krwawienie czy uszkodzone tkanki nie potrzebowały nawet świadomej ingerencji Josha, więc pozwolił swojej mutacji zająć się nimi automatycznie. Ponowne włączenie czucia w ręce rówieśniczki wymagało już jego uwagi, ale na szczęście przez kilka sekund mógł się skupić tylko i wyłącznie na tym obrażeniu, skoro inne były drobne. Chłopak przepuścił swoją energię przez porażone nerwy, regenerując zarówno włókna ruchowe, jak i czuciowe, aby przywrócić nie tylko sprawność, ale i możliwość odbierania bodźców.
Przez cał ten czas nastolatek nie musiał patrzeć na to, co robił, więc w dalszym ciągu obserwował swoje otoczenie na wypadek, gdyby ktoś miał ich zaatakować. Bariera barierą, ale nie ufał jej do końca. Gdyby zmierzała ku nim kolejna taka strzałka - och, jak ona mu się kojarzyła z Dani! - albo coś podobnego, to tak czy siak zamierzał zejść lub przynajmniej odchylić się jej z drogi, pozostając oczywiście w zasięgu elektrycznej ochrony. Nie ma co kusić losu. W takim wypadku ostrzegłby też Noriko, aby uczyniła podobnie albo chociaż uważała.
Gdyby natomiast atak - czarnego czy nie, bo Josh mimo wszystko miał też na oku tego drugiego stworka - zmusił ich do ucieczki, Josh zdał się w pełni na przyjaciółkę, pozwalając jej się przenieść. Wiedział, że była wystarczająco silna, aby wziąć go na ręce, a jemu osobiście duma w tym nie przeszkadzała. Tak było po prostu szybciej, niż gdyby musiała ciągnąć go za sobą.. Nie nadążyłby za nią, bo chociaż sztucznie podtrzymywał swój organizm w stanie najwyższej gotowości, to nie mógł wykroczyć poza ludzkie możliwości... Jeszcze. Może kiedyś się to zmieni, jeśli tylko nauczy się w większym stopniu modyfikować własne ciało. Badanie cudzych mutacji mu z tym pomagało, ale jakoś nie czuł się na tyle pewnie, aby spróbować.
Jeżeli rzeczywiście sytuacja wymusiła na nich przeniesienie się na przeciwny koniec plaży do Chrisa, Onurisa i ich jaszczurzego kolegi, w miarę możliwości z czarnym w środku, to Elixir natychmiast po stanięciu o własnych siłach wycofał się nieco za Noriko. Wolałby nie oberwać od niej przypadkowo jakąś wiązką. Jasne, wyleczyłby się, ale po co ryzykować, skoro mógł po prostu temu zapobiec - albo chociaż spróbować? Chłopak trzymał się na tyle blisko przyjaciółki, aby w razie czego załapać się na barierę albo kolejną wycieczkę w jej ramionach, a przy okazji wciąż koncentrował się na nadzorowaniu pola walki. Gdyby tylko zauważył skierowany ku nim atak, od razu poinformowałby o nim Nori i sam również zszedłby mu - lub odskoczył, odturlał się, czegokolwiek wymagałaby sytuacja - z drogi.
Gdzie by się jednak nie znajdowali, blondyn przede wszystkim pozostawał czujny i dbał o swoje oraz towarzyszy bezpieczeństwo. Nie mógł im teraz bardziej pomóc, do starcia się nie nadawał, więc z jego strony w grę wchodziło tylko wspieranie pozostałych informacjami - bo a nuż oni sami nie zwróciliby na coś uwagi. Pilnował też ich organizmów, nie tylko pod kątem stanu zdrowia, ale i rzeczy takich, jak ruchy mięśni, aby mniej więcej wiedzieć co robili i to nawet wtedy, gdy akurat nie skupiał na nich wzroku. Potrafił to sobie wyobrazić na podstawie odbieranych z ich ciał bodźców.
W skrócie, co by się nie działo, Josh dostosowywał się do działań Nori i wspierał je na tyle, na ile był w stanie, dostarczając jej dane, schodząc z linii jej ataków czy ułatwiając jej chronienie go. Gdyby doszło do najgorszego i dziewczyna przystąpiła do tych bardziej masochistyczno-samobójczych ataków, nastolatek jak najszybciej zrobiłby jej na nie miejsce, wycofując się tak, by nie zbliżyć się ani do wody, ani do skał, ani do przeciwników.

Choć Josh przez cały ten czas starał się zwracać uwagę na wszystkie istotne zmiany zachodzące na polu walki - przynajmniej na tyle, na ile był w stanie, zakładając jego zdolności oraz w sztuczny sposób przyspieszone w tej chwili reakcje ciała - to jednak nie mógł pilnować dosłownie wszystkiego jednocześnie. Priorytet stanowiły dla niego potencjalne zagrożenia, dlatego szczególnie interesował się poczynaniami czarnego i jego bardziej rozgarniętego kolegi. Chociaż zdawał sobie sprawę z uszkodzeń, jakie odnieśli jego właśni towarzysze, to wyłączył się na ich ból i monitorował ich obrażenia w chłodny sposób - bazując po prostu na suchych informacjach, na swojej świadomości biologicznej oraz rozległej wiedzy medycznej,  a nie na odczuciach. Znał zalety empatii, a w dodatku prawdopodobnie posiadał na jej temat więcej danych od większości przeciętnych ludzi, ale teraz była mu zbędna... Tylko by przeszkadzała i go rozkojarzała.
Nastolatek trzymał się więc w pobliżu Noriko i pozwalał jej działać, samemu po prostu dostosowując się do tego, co robiła... Przynajmniej początkowo. Właściwie to pewnie tylko przez kilka pierwszych sekund, choć to wcale nie tak, że je liczył. Przeciwnie, trochę ciężko było mu teraz określać dokładny upływ czasu, więc nawet nie próbował tego robić... Bo jakie to miało znaczenie? Ważne, by był w stanie w odpowiednim momencie reagować na rozgrywające się wydarzenia, a poza tym sekundy czy minuty raczej go już nie zbawią. Do Instytutu i tak wrócą wtedy, kiedy wrócą. A wówczas on od razu uda się do łóżka. Przy odrobinie szczęścia nie tego własnego.
Jeżeli zaś chodziło o działania Nori... To Elixir był nawet pod wrażeniem. Prawdę mówiąc nie spodziewał się, że jej elektryczność wyrządzi paskudnemu aż tak wielką krzywdę i sprawi mu taki ból - niemalże oczekiwał, że bestia jednak zdąży się jakoś wycofać, wykonać unik, albo po prostu okaże się bardziej odporna... Sam nie wiedział dlaczego, bo przecież z jego informacji dobitnie wynikało, iż smoki cierpiały pod wpływem ataków jego przyjaciółki. Z drugiej strony... To chyba lepiej, że został przyjemnie zaskoczony, niż gdyby miał się zawieść.
Najważniejsze jednak było to, by nie marnować teraz czasu. Skoro w końcu coś poszło po ich myśli, to należało to jak najprędzej wykorzystać. Gdy tylko o tym pomyślał, blondyn natychmiast ruszył z miejsca, plan formując po drodze i nie przejmując się tym, że był on trochę... Trochę bardzo... Ryzykowny. To znaczy, głównie dla niego, więc wszystko w porządku. Przewidywał, że mógł skończyć ranny albo poturbowany, ale nie przytrafiłoby mu się to ani po raz pierwszy, ani ostatni - więc potrafił sobie z tym poradzić.
- Nie przejmuj się jeszcze tamtymi. Skup się tutaj. Utrzymuj klatkę, zaciskaj ją, postaraj się napierać z góry, żeby nie mógł się podnieść... I jak najbardziej ogranicz jego ruchy... Ale zostaw mi kawałek ciała do dotknięcia - zwrócił się telepatycznie do Nori i to pomimo tego, że znajdowali się teraz tak blisko siebie. Wolał nie stawiać wszystkiego na to, że czarny nie był w stanie ich usłyszeć, zrozumieć i wyciągnąć z takiej nieuwagi konsekwencje. Skoro mieli do dyspozycji połączenie mentalne, to równie dobrze mogli go używać... Szczególnie, że przekładało się na o wiele szybsze tempo przekazywania między sobą wiadomości.
Chcąc od razu przejść do realizowania swojego planu, Josh siłą rzeczy w większości zignorował to, co spotkało drugiego przeciwnika. Wiedział, że został odrzucony, że trafił do wody, a do tego nasłuchiwał jego ponownego przybycia, aby nie dać mu się przypadkiem zaskoczyć, ale to wszystko. Chris i Onuris jeszcze przez jakiś czas musieli sobie z nim radzić sami.
Chłopak zdążył za to zauważyć tę stróżkę zieleni, która wyłoniła się z morza... I choć zmarszczył czoło, to postanowił mimo wszystko nie reagować. Tę kwestię również pozostawił towarzyszom. Kolor energii nie pasował do żadnego z wrogich jaszczurów, a to trochę pomogło mu w szybkim podjęciu właśnie takiej, a nie innej decyzji - i uzdrowiciel miał tylko nadzieję, że nie popełnił błędu. Na tym etapie nie byłby już wcale zaskoczony, gdyby znikąd pojawił się nagle trzeci przeciwnik, ale to ryzyko również musiał na siebie wziąć, jeżeli chciał mieć szansę na przeprowadzenie na czas swojego planu.
Elixir starał się jak najszybciej przystąpić do działania - i odczekał tylko tyle, aby Noriko mogła prędko dostosować się do jego życzeń. Przez ten czas zdążył już ułożyć sobie w głowie kilka kolejnych punktów programu, więc przynajmniej miał poczucie, że nie będzie działał zupełnie na ślepo. Posiadał jakieś wytyczne, nawet jeżeli były one dość luźne... I od razu zaczął się do nich przygotowywać, przynajmniej pod tymi względami, pod którymi mógł.
Kiedy przyjaciółka go posłuchała i wykonała jego polecenia, nastolatek wystartował ku takiemu odsłoniętemu przez elektryczność miejscu, które wydawało mu się najbardziej bezpieczne. Innymi słowy trzymał się z daleka od pyska, kolców czy pazurów pod takimi kątami, pod którymi byłyby w stanie go przebić czy ugryźć - bo to zagrożenie rzuciło mu się w oczy jako pierwsze. Uważał również na ogon, a w szczególności na tę jego ostrą końcówkę, choć uderzony też by nie chciał zostać. Tak naprawdę najlepszym pomysłem - ustalanym na szybko, więc trochę na bakier z głosem rozsądku - wydawało mu się podejście z boku i złapanie ręki paskudnego, najchętniej właśnie w pobliżu kolców, może pod nimi, bo wówczas przynajmniej miałby jako taką pewność, że bestia nie wykręci ich w taki sposób, aby go na nie nadziać.
Kolejny krok blondyn przygotował zawczasu i teraz biokinetycznie spiął własne mięśnie dłoni w taki sposób, aby nie móc przypadkowo wypuścić z niej trzymanego miejsca. Gdyby nawet został uderzony, powinien być w stanie zachować kontakt. Jeżeli zaś odniósłby jakieś rany... No, to również brał od początku pod uwagę i tylko czekał na konieczność stłumienia bólu w uszkodzonym miejscu. Nie oznaczało to, że straciłby tam czucie, gdyż receptory dotyku tak czy siak działały osobno, a poza tym mutacja wciąż podawałaby mu wszelkie informacje i z własnej inicjatywy leczyła te mniej skomplikowane obrażenia, więc nie martwił się na przykład tym, że brak cierpienia zadziała na jego niekorzyść.
Wbrew pozorom Josh wiedział ile potrafił znieść... Albo raczej ile mogło wytrzymać jego ciało. Gotów był nawet dopuścić do pewnych uszkodzeń, jeżeli nie zagrażałyby jego życiu i nie utrudniały mu wykonywania tego zadania - jeśli tylko pozwoliłyby mu wykorzystać okazję. Nie chciał zrobić sobie krzywdy, nie był masochistą i w miarę możliwości temu przeciwdziałał, stosując takie uniki, jakie sensownie mógł ze swojej pozycji, ale po prostu dopuszczał do siebie opcję, że przyjęcie paru ciosów mogło się okazać niezbędne do zadziałania na czarnego. Och, a na to ostatnie miał co najmniej parę pomysłów.
Najważniejsze wydawało mu się sprawienie, aby potworek się nie rzucał - albo by przynajmniej nie mógł go zaatakować, bo drobne drgawki raczej by mu aż tak nie przeszkadzały. To oznaczało uderzenie w jego układ nerwowy albo jego plugawy odpowiednik... Gdyż, no właśnie, pomimo obcowania z Onurisem Elixir nie miał pewności czego powinien się spodziewać. Oznaczało to, że wszystkiego musiał uczyć się na bieżąco, badając to, w jaki sposób działał organizm przeciwnika i jednocześnie starając się już na niego wpływać, by nie stracić ani jednej cennej sekundy. Ataki ograniczał do minimum, bo nie tylko nie chciał mu tak naprawdę zrobić poważnej krzywdy, ale i spodziewał się obecności czegoś w rodzaju czynnika regeneracyjnego... A jego lepiej było po prostu oszukać, niż próbować się z nim siłować. Z tego względu nastolatek zamierzał wywoływać w większości efekty, które nie były uznawane za obrażenia - tylko za coś naturalnego dla organizmu.
Oczywiście nie zawsze dało się to przeskoczyć, a porażenie nerwów czy mięśni było jedną z takich rzeczy. Tak naprawdę wystarczyłoby, aby zadziałało pierwsze albo drugie, zależnie od tego, co udałoby się Elixirowi znaleźć i zorganizować najpierw - bo wyniki wyglądałyby w praktyce podobnie. Jeżeli tylko chłopakowi udało się to osiągnąć, kontynuował podtrzymywanie tego efektu, aby bestia mu się nie wyrwała. Jeżeli nie... To musiał po prostu się streszczać.
Kolejnym punktem po wywołaniu paraliżu - albo przynajmniej próbie tego uczynienia - było uspokojenie czarnego. Pod tym względem Josh zaczął od przyjrzenia się substancjom chemicznym, które podróżowały po jego ciele i wpływały na funkcje fizjologiczne, rzutując też na nastroje... Przynajmniej na tyle, na ile stwór je odczuwał, bo zdawał się być trochę prymitywny - bardziej jak zwierzę niż istota o wyższej inteligencji. Plus takich działań polegał na tym, że nie były szkodliwe, więc czynnik nie powinien ich kontrować. Zmiana humoru na bardziej potulny się przecież zdarzała. Senność również... I to właśnie do niej blondyn próbował doprowadzić. Bardzo ułatwiłoby to im zadanie, gdyby przeciwnik dał się po prostu skusić na drzemkę. Możliwie strasznie głęboką. Z odcięciem możliwości reagowania na czynniki zewnętrzne, aby nie obudziły go zbyt głośne dźwięki, intensywne zapachy i tak dalej... Ale o to przytępienie zmysłów chłopak zamierzał zadbać na samym końcu, traktując to jako prace wykończeniowe.
Gdyby zaś substancje chemiczne same w sobie okazały się nietrafionym pomysłem, to Elixir posiadał jeszcze jeden, a mianowicie zadziałanie bezpośrednio na mózg przez impulsy energii biomolekularnej w obszarach odpowiedzialnych za zmęczenie - o ile tylko udałoby mu się je namierzyć na podstawie odbieranych z ciała czarnego sygnałów. W tym wypadku chłopak musiał być ostrożniejszy, by na przykład nie zwiększyć agresji stwora lub w inny sposób nie pogorszyć sytuacji, dlatego zaczynał od słabych, delikatnych prób, a jeżeli się sprawdzały, to dopiero wtedy je wzmacniał. Uszkodzeniem umysłu bestii aż tak się z kolei nie przejmował, bo zakładał, że w najgorszym wypadku potem to naprawi. Na koniec zostawało jeszcze to przytępienie zmysłów... A po nim wszystko inne mogło już tak naprawdę zaczekać na lepszy moment.
Nastolatek domyślał się nawet czego mógłby potem spróbować, aby wyleczyć smoka z tego dziwnego stanu. Szczerze mówiąc kusiło go sprawdzić tę opcję już teraz, ale jakoś się przed tym powstrzymywał - gdyż trochę się obawiał, że w praktyce mogła dać efekt przeciwny do zamierzonego. Czuł negatywną energię stwora i instynkt podpowiadał mu, aby zniwelował ją własną - bardzo pozytywną, błyszczącą i, z braku lepszego słowa, żywą... Ale wcześniej widział już to, jak gady przejmowały od siebie wzajemnie moc i tylko dlatego nie chciał ryzykować podejmowania takiego kroku bez uprzedniej konsultacji z Onurisem.
Przez cały ten czas Josh robił co mógł, aby nie przerwać kontaktu fizycznego z czarnym - chyba że byłoby to absolutnie konieczne, bo wtedy rozluźniłby mięśnie swojej dłoni, aby do tego dopuścić, a następnie - w miarę możliwości - od razu odskoczyłby na bezpieczniejszą odległość, najlepiej znowu kryjąc się przy Nori i licząc na pomoc jej elektryczności lub szybkości. Dla ścisłości, absolutnie konieczne wypadało przede wszystkim wtedy, gdy posiadałby powody obawiać się o własne życie lub o utratę którejś części ciała, bo w warunkach polowych pewnie miałby problemy z jej ponownym przytwierdzeniem, a przy tego rodzaju obrażeniach niestety czas był najważniejszy.
Oczywiście istniała też opcja, że wszystko to w ogóle nie podziałało albo problem pojawił się na którymś kolejnym etapie i chłopak zmuszony był zrezygnować, by wrócić pod ochronę Nori - albo nawet zająć się lizaniem własnych ran, na szczęście nie w sposób dosłowny, tylko biokinetycznie. W takim wypadku cofnął się też do swojego poprzedniego zadania, czyli śledzenia rozwoju wydarzeń i informowania towarzyszy o zagrożeniach czy po prostu nietypowych zajściach... No i rzecz jasna skupił się na własnych obrażeniach, jeżeli tego od niego wymagały.
Niezależnie zaś od tego, czy udało mu się uspokoić, uśpić, zatrzymać czarnego, czy też jednak im uciekł i zostali z jego kolegą, czas płynął dalej i Elixir musiał się pilnować. Jeżeli był w stanie, to najdłużej jak mógł manipulował organizmem przeciwnika, aby zwiększyć prawdopodobieństwo, iż nagle im się nie podniesie - w innym razie obserwował już  Sunada, mimo wszystko w dalszym ciągu nadzorując położenie tego drugiego wrogiego jaszczura. Na ogół nie miał nic przeciwko niespodziankom, ale może nie takim.
Kolejny głos w jego głowie już go nawet szczególnie nie zdziwił, choć rzeczywiście zaskoczył, bo w końcu nastolatek się go teraz nie spodziewał. Wyglądało na to, że wcześniej odgadł przynajmniej jedno, a mianowicie pojawienie się kolejnego gracza na polu walki... Tyle że najwyraźniej pomylił się w kwestii jego przynależności, bo ten nie zdawał się być ich przeciwnikiem, tylko wręcz przeciwnie. Najprawdopodobniej. Raczej nie miał powodów, by kłamać, bo w ten sposób zdradzał im swoją obecność, a przecież lepiej byłoby zaatakować nagle i bez zapowiedzi... Dlatego Josh był skłonny mu uwierzyć.
Spojrzenie chłopaka na ułamek sekundy przeskoczyło na Noriko, jak gdyby z wyrazu jej twarzy chciał wyczytać czy ona również odebrała tę wiadomość, choć domyślał się, że tak właśnie musiało być. Jeżeli na jej obliczu ujrzał wahanie czy też chęć ruszenia z pomocą Chrisowi i Onurisowi, zamierzał zatrzymać ją krótkim, telepatycznym komunikatem - jeszcze nie. Ten nowy najwyraźniej coś kombinował, czym nie miałoby być to jego zaklęcie, więc równie dobrze mogli pozwolić mu je dokończyć... A nuż coś ono zmieni? Coś ważnego?
Kolejne słowa przybysza - na które Elixir był już lepiej przygotowany, wręcz ich wyczekiwał - zdawały się to potwierdzać i chłopak musiał świadomie powstrzymać się przed kiwnięciem na nie głową, aby czegoś w ten sposób nie zdradzić... Choć wróg i tak zdawał się być zajęty i nie zwracał na nich uwagi. Dobrze dla nich. I chyba dla tego planu również. Blondyn nadał za to kolejną krótką informację do Nori, aby zapewnić ją, że wstępnie zgadzał się z tym pomysłem. Pytanie tylko jak to wszystko wyjdzie w praktyce...
Praktyka zaczęła się realizować już w następnej chwili, gdy kolejny jaszczur przeskoczył nad nimi i wylądował na piasku, od razu posyłając po nim falę energii... Zielonej, czyli rzeczywiście zaingerował w walkę już wcześniej. Wyglądało na to, że Josh podjął wtedy dobrą decyzję, w związku z czym poklepał się teraz mentalnie po plecach i natychmiast przeszedł nad tym do porządku dziennego, aby czasem czegoś nie przeoczyć... Nawet jeżeli tak czy siak nie miał pewności odnośnie tego, co dokładnie się działo. Zakładał, że coś dobrego dla nich, więc nie narzekał i nie protestował.
- Dajesz - zwrócił się do Nori, wciąż telepatycznie, gdy tylko zielony przejął Chrisa i  z rozpędu przeniósł się z nim kawałek dalej. Niezbyt daleko, niestety, ale nic na to nie mogli poradzić, a szybkie działanie stanowiło tutaj podstawę. Blondyn czuł, że jaszczurka była już leczona, więc przy odrobinie szczęścia nie powinna jej - im - się stać wielka krzywda, nawet jeżeli elektryczność Surge zeszłaby trochę z trasy... Albo po prostu sięgnęła aż do nich. Najwyżej im później pomoże.
Uwagę Josha na moment odwróciło jednak to, co spotykało Onurisa, a chłopak prawdę mówiąc najpierw to wyczuł i dopiero później zobaczył. Nie chodziło o utratę mentalnego połączenia, bo o tym początkowo się nie zorientował... Nie, to sama energia białego się przekształcała - zresztą do wtóru jego nastrojowi - stając się na swój sposób bliższa tej, którą Elixir odbierał od czarnego. Nie podobała mu się ta zmiana i to wbrew pozorom nie dlatego, że najwyraźniej niosła za sobą jakieś konsekwencje dla Onurisa. Można by powiedzieć, że uderzała za blisko domu, zbytnio kojarzyła się chłopakowi z tym, co działo się ostatnio z jego własnym organizmem - oraz z tym, co nie tak dawno temu widział we śnie. To właśnie najbardziej go niepokoiło... Jeżeli zaś był trochę zapatrzony w siebie, to trudno, nie robił tego przecież umyślnie.
Z drugiej strony przynajmniej Onuris najwyraźniej sam się uleczył. Mniej roboty dla Elixira i cierpienia dla gada... A że zauważalnie towarzyszyły temu mordercze zapędy? Cóż, Josh nie mógł powiedzieć, że było mu szczególnie szkoda ich przeciwnika - a przynajmniej nie tego konkretnego. Czarnego, owszem, trochę tak. Pewnie w razie czego nawet by go bronił, kierując się przekonaniem, że przypominał bardziej bazujące na instynktach zwierzę, prawdopodobnie nie ponoszące pełnej odpowiedzialności za swoje czyny. Ale ten pomarańczowy sam wyraźnie wyjaśnił im swoje podejście i poglądy... Z rodzaju tych, które łatwo się nie zmieniały. Świadome okrucieństwo nie wynikało z wyboru, po prostu miało się do niego skłonności albo nie. Ten tutaj je posiadał.
Josh wiedział z kolei jedno. Pomimo wcześniejszej zachęty zielonego nie zamierzał zbliżać się do Sunada - ani pozwalać na to, aby zrobiła to Nori. Jeżeli miała atakować, to tylko i wyłącznie z daleka, najlepiej nie wchodząc też w drogę Onurisowi, bo uzdrowiciel wcale nie był taki pewien tego, że biały-już-czarny nie zrobiłby jej teraz krzywdy. Całość jego zachowania - z tym nieprzyjemnym rykiem na czele - przywodziła nastolatkowi na myśl berserka, oni zaś nie kontrolowali swoich poczynań. Gry komputerowe się przydawały.
- Nie podchodź do nich. Onuris się nim zajmie, asekuruj go stąd i w razie czego nas chroń - odezwał się do przyjaciółki na wszelki wypadek. Chrisem i zielonym się nie martwił. Ten ostatni najwyraźniej mógł przypilnować pierwszego, więc wszystko powinno być z nimi dobrze. W związku z tym Noriko mogła podzielić uwagę między wspomniane przez niego dwie kwestie, a z kolei on sam... Och. To było akurat dobre pytanie.
Jeżeli dzięki jego niedawnym działaniom czarny wciąż znajdował się przy nich, Elixir znów zamierzał się na nim skupić. Najważniejsze było to, aby stwór jeszcze się nie rozbudził i tego właśnie chłopak pilnował, znów bazując czy to na substancjach chemicznych w ciele bestii czy na poziomach aktywności jej mózgu, w zależności od tego, co wcześniej okazało się lepszym rozwiązaniem. Poza tym blondyn poświęcał też czas, aby dowiedzieć się czegoś więcej o fizjologii tej istoty, starając się znaleźć źródło jej problemu. Byłoby miło, gdyby ten zielony mógł mu teraz udzielić jakichś informacji, ale Elixir niespecjalnie miał ochotę krzyczeć do niego przez całe pole walki, a nie wiedział czy jaszczur w dalszym ciągu zaglądał do jego umysłu. Jeżeli tak, to być może odbierze to zapotrzebowanie na dane i jakoś się do niego ustosunkuje... O ile sam będzie wiedział coś więcej.
Mimo wszystko Josh nie odcinał się też na to, co działo się wokół niego. Wciąż biokinetycznie pilnował zdrowia zebranych, by wiedzieć co się z nimi działo, a do tego obserwował poczynania Onurisa i Sunada - bo na szczęście nie musiał patrzeć na czarnego, aby manipulować jego organizmem. No, chyba że ten przeciwnik wcześniej uciekł, bo w takim wypadku nastolatek mógł się oczywiście skoncentrować jedynie na śledzeniu starcia i innych wydarzeń, gotów w razie czego odskoczyć czy nawet przeturlać się na bok, aby ratować się przed obrażeniami.

Akcja trochę się skomplikowała. Właściwie było to pewnie bardzo delikatne ujęcie sprawy, lecz mając na głowie własne problemy Josh nawet nie próbował ogarniać wszystkiego, co się właśnie wokół niego działo. Nie to, żeby zupełnie ignorował resztę wydarzeń na polu walki, przeciwnie, brał je pod uwagę, ale tylko na tyle, aby od nikogo przypadkiem nie oberwać. Jak do tej pory utrzymywał świetny ciąg nie zostawania rannym, co - z jego szczęściem - aż go trochę zaskakiwało. Nie chciałby go z głupiego powodu zepsuć.
Chłopak wiedział więc, że zielona jaszczurka w dalszym ciągu opiekowała się Chrisem i trzymała blisko niego, jednak tej dwójce poświęcał tak naprawdę chyba najmniejsze zainteresowanie. Obaj wydawali się być względnie bezpieczni, nie potrzebowali pomocy Elixira, powinni sobie sami poradzić... A to się przede wszystkim liczyło. Chyba że Chrisowi wpadnie do głowy coś niemądrego, jak na przykład chęć wejścia w drogę Onurisowi, ale na to blondyn nie mógł już nic poradzić. No i... Nie bardzo miał cierpliwość do powstrzymywania ludzi - czy innych istot - przed wystawianiem się na zagrożenia, gdy sami dosłownie prosili się o oberwanie. Robił to tak czy siak, jasne, o ile tylko mógł. Po prostu go to irytowało.
Uwagę nastolatka skuteczniej przyciągnął już atak wyprowadzony przez Noriko, choć w gruncie rzeczy jemu również się nie przyglądał, a przynajmniej nie w sposób bezpośredni. Ot, wychwycił go jedynie kątem oka, gdyż takie światła i kolorki ciężko było pominąć. Pojawienie się kolejnego gada w pierwszym momencie mu umknęło, a dokładniej pod względem wizualnym, bo po prostu nie posiadał go w zasięgu swojego wzroku - ale nawet kiedy zorientował się już, że coś takiego się ujawniło, to jedynie rzucił na stwora okiem. Ile tego było? Smok za smokiem, naprawdę, chyba miały tu gdzieś wakacyjny kurort... Och, wskoczyłby sobie teraz do jacuzzi. Trzeba będzie o tym pomyśleć po powrocie do domu. I odespaniu. I prawdopodobnie po ugłaskaniu anioła.
Josh tak naprawdę najpierw wyczuł, a dopiero potem ujrzał to, że Nori została trafiona. Na prędko był w stanie ocenić, że odniesione przez nią obrażenia nie powinny zbyt szybko jej zabić, więc - choć chętnie pomógłby jej od razu - uznał, że należało z tym trochę poczekać... Nie tylko ze względu na przybycie na scenę następnego jaszczura, tym razem najwyraźniej wypadającego po ich stronie, ale przede wszystkim z powodu własnego położenia Elixira. W końcu nie bardzo mógł się w tym momencie przemieszczać.
Dalszy rozwój wydarzeń uzdrowiciel obserwował również tylko kątem oka, ale mniej więcej orientował się, że ten nowy - to znaczy, najnowszy, bo samo nowy mogło się teraz odnosić do paru istot - pomógł Nori i zajął się, no właśnie, poprzednim nowym. Na tym etapie blondyn rozważał już nadawanie im numerków, bo określanie ich kolorami powoli przestawało działać. Zbyt wielu czarnych... Co nawet w jego myślach zabrzmiało trochę rasistowsko, ale pewnie przejąłby się tym bardziej, gdyby miał mniej na głowie. No i gdyby chwilę temu nie stłumił swoich zasobów empatii.
Tak czy siak, grunt, że Onuris dopadł swojego dobranego przeciwnika, a najświeższy sojusznik - tuż po odnowieniu połączenia telepatycznego i wysłaniu komunikatu, do którego akurat Elixir tak czy siak nie mógł się teraz zastosować, dzięki wielkie - skupił na sobie uwagę ich najnowszego wroga. Jak to się ładnie złożyło, że od razu mieli tych dwóch z głowy... Chociaż nie, nie do końca, skoro najwyraźniej czarny numer chyba-trzy życzył sobie, żeby wspomogli Onurisa w jego walce. Josh nie był pewien dlaczego. W jego ocenie radził sobie świetnie sam... Ale trudno, nie jego sprawa. Zakładał, że pozostali zareagują, a on nie będzie się musiał w żaden sposób mieszać, przynajmniej póki co.
Tyle że oczywiście przez ten czas uzdrowiciel wcale nie pozostawał bezczynny. Tak, drobna część jego uwagi podążała za rozgrywającymi się wokół niego wydarzeniami, ale cała jej reszta koncentrowała się na stworzeniu, do którego w ogóle tutaj początkowo przybyli. Trochę inaczej sobie to wszystko wyobrażał, ale ostatecznie chyba nie mógł narzekać. W końcu udało mu się zrobić to, co zamierzał, prawda? Uspokoił plugastwo. Nie uśpił go, niestety, ale to już i tak połowa sukcesu... Albo przynajmniej jakaś jego część. Na pewno, bo w przeciwnym razie najprawdopodobniej byłby już nadziany na szpony, zęby albo inne kolce.
Możliwości nastolatka zostały więc w tym momencie trochę ograniczone - przede wszystkim brakiem kontaktu fizycznego - ale nie oznaczało to, że nie posiadał jakichś opcji. Wiedział, że stworzenie czujnie go obserwowało, dlatego dbał o to, aby nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów, które mogłyby zostać uznane za próbę podjęcia ataku. Wolałby nie sprowokować kolejnej fali agresji, gdy udało się już ją zatamować. Tyle dobrego, że jaszczur najwyraźniej nie czuł się jakoś szczególnie zagrożony walką toczącą się wokół nich... A przynajmniej nie na tyle, aby podjąć jakieś akcje.
Nawet bez dalszego dotykania natomiast Elixir wiedział co nieco na temat reakcji chemicznych, które zachodziły w ciele tego konkretnego gada. Oznaczało to, że mógł je naśladować, wytwarzać we własnym organizmie substancje, które dla stwora kojarzyły się z czymś bezpiecznym... Czyli z grubsza emitować coś na kształt feromonów. Może nie działały one tak forsownie jak u Laurie, nie wymuszały bezwzględnie określonej reakcji, ale przynajmniej mogły ją sugerować - co było nawet lepsze, bo powinno się wydawać o wiele bardziej naturalne. W tym wypadku blondyn chciał, aby plugastwo wychwyciło informację, że był spokojny, opanowany i nie zamierzał atakować jako pierwszy. Nie stanowił zagrożenia, jak długo sam nie stawał się celem. Nie okazywał strachu czy niepewności, gdyż te mogłyby zostać zinterpretowane jako słabość i skłonić jaszczura do próby przejęcia kontroli nad sytuacją. W tym celu Josh panował między innymi nad rytmem pracy swojego serca oraz nad tempem wdechów i wydechów, ale i nad tymi mniej widocznymi reakcjami, jak na przykład właśnie nad produkcją substancji chemicznych, które mogłyby coś zdradzić.
- Jeżeli mnie rozumiesz, to pewnie nie uwierzysz mi od razu na słowo, że jestem tu dla twojego własnego dobra, ale taka jest prawda. Po to tutaj przybyłem i teraz staram się ci pomóc. Z odzyskiwaniem trzeźwości myślenia i tak dalej. Wydaje mi się, że trochę podziałało, prawda? Ale może jeszcze nie do końca... Albo po prostu nie jesteś pewien co o tym wszystkim sądzić i dlatego się wahasz. Nazywam się Elixir. Jestem uzdrowicielem, leczę innych i dodaję im sił. Jeżeli mi zaufasz i nie będziesz próbował ze mną walczyć, zrobię co będę mógł, żebyś poczuł się lepiej niż w tej chwili... Bo uwierz mi, może być lepiej - tak, mówił dużo i się powtarzał, zdawał sobie z tego sprawę, ale właściwie robił to specjalnie. Może gad go rozumiał, może nie. Jeżeli tak, to chciał utrwalić mu najważniejsze informacje. W przeciwnym razie zwyczajnie liczył na to, że zadziała sam ton jego głosu - spokojny, kojący, nieco obniżony. W przypadku ludzi i wielu innych gatunków zwierząt coś takiego się sprawdzało, więc warto było spróbować. Zaszkodzić chyba mu to nie mogło.
Chłopak nie ryzykował z kolei patrzenia stworzeniu bezpośrednio w oczy. Niektóre istoty odbierały to jako wyzwanie. Zamiast tego utrzymywał wzrok na pysku jaszczura. Sylwetkę miał umyślnie rozluźnioną, z ramionami lekko odchylonymi od tułowia, żeby dłonie nie pozostawały ukryte. Nawet dyskretnie obrócił je w taki sposób, aby wnętrza były widoczne dla bestii, lecz wciąż ułożone naturalnie, a nie sztucznie i wymuszenie.
Nie oznaczało to, że nie był gotów zareagować, gdyby plugastwo jednak zdecydowało się go zaatakować - albo jeżeli zrobiłby to ktoś inny, świadomie czy przypadkowo. Mimo wszystko nastolatek wciąż miał podkręcony czas reakcji i refleksy, co powinno mu z tym trochę pomóc. W razie czego zamierzał po prostu odskoczyć w kierunku, który wyda mu się w danym momencie najbardziej bezpieczny... A resztą będzie się martwił później. O ile w ogóle zajdzie taka konieczność.