---

Josh nie interesował się już przesadnie dalszymi ustaleniami oraz tym, kto gdzie zamierzał usiąść i w jaki sposób podróżować. Wychodził z założenia, że on zajął swoje miejsce - to, które zostało mu wskazane - a reszta jakoś się między sobą dogada albo do siebie wzajemnie dostosuje. W końcu nie miał tu do czynienia z dziećmi, tak? Nawet jeżeli ta mniejsza jaszczurka w ostateczności mogła się okazać larwalną formą smoka... Choć blondyn w to wątpił.
Grunt, że chłopak po prostu oparł się wygodnie o swoje siedzenie, rozluźnił się i spod do połowy przymkniętych powiek w milczeniu obserwował rozwój wydarzeń. Nie wtrącał się w niego, nie wyrażał swojego zdania, bo tak naprawdę nie widział ku temu żadnych powodów. Gdyby nawet doszło teraz do nagłej zmiany planów i Nori miała jednak lecieć z nim, bez problemu by to zaakceptował... Ale szczerze powiedziawszy osobiście nie widział sensu w takim kombinowaniu. Nie przeszkadzało mu na tyle, aby opłacało mu się protestować, lecz uważał, że nie powinni się przesiadać, skoro dwa z pojazdów zostały już zajęte... A pomysł Nori pewnie by tego wymagał.
Na szczęście sprawa została szybko rozstrzygnięta przez Onurisa - a skoro przez niego, to uzdrowiciel spodziewał się, że Nori nie będzie protestowała... Za bardzo. Przyglądał się poczynaniom dziewczyny aż do chwili, gdy wsiadła do ostatniej z dostępnych maszyn, a kiedy to nastąpiło ponownie przeczesał wzrokiem otoczenie, właściwie bez konkretnego celu. Po prostu musiał na czymś zawiesić oko, a w tym momencie nie miał pod tym względem ogromnego wyboru.
Chociaż spojrzenie nastolatka dość szybko padło na Onurisa, to Elixir zdecydował się nie interesować ani wybraną przez niego metodą podróży, ani tym bardziej jego krótką interakcją z Chrisem. W końcu to nie była jego sprawa, jak długo nie przekładała się na bezpieczeństwo Nori oraz jego własne. W tej chwili Josha obchodziło przede wszystkim to, żeby wszyscy bez problemów dotarli na tę całą wyspę, której nazwy nie potrafił - i szczerze mówiąc nawet nie próbował - zapamiętać, prędko złapali zdziczałego smoka, ogarnęli go i wrócili do domu. Trochę mu się spieszyło. Jay mógłby na przykład źle zrozumieć jego nagłe zniknięcie zaraz po randce i zostaniu parą, a blondyn wolałby uniknąć walki z fochem...
Pogrążony we własnych myślach, chłopak ograniczył się głównie do słuchania jednym uchem prowadzonej przez pozostałych dyskusji - o ile jakiś temat w ogóle złapał. Jeżeli nawet tak się stało, to uzdrowiciel podejrzewał, że nie na długo, skoro Noriko zamierzała iść spać. Może on również powinien tego spróbować? Co prawda nie było to dla niego konieczne, ale z drugiej strony nie mogło mu też zaszkodzić. Jeżeli zaś alternatywą miało być nudzenie się po drodze... Tak, sen wcale nie prezentował się teraz aż tak źle.
Mimo wszystko nastolatek odczekał chwilę, aby być przytomny przynajmniej podczas startu oraz na samym początku lotu... Ot, na wypadek, gdyby poruszona została jakaś istotna kwestia. Co prawda on sam zamierzał porozmawiać z resztą o planie działania, ale chyba wolał, żeby Noriko nie zasnęła mu w trakcie takiej dyskusji, a poza tym preferował prowadzenie konwersacji wtedy, gdy partner czy partnerzy byli obok niego - dobrze widoczni i, co ważniejsze, łatwo wyczuwalni.
- Nie próbowałbym - skomentował tylko słowa Onurisa, ale na tym poprzestał... Z kilku powodów, z których najważniejszy był chyba ten, że nie miał przecież pojęcia czego powinien spodziewać się po towarzyszącej im jaszczurce. Teraz robiła za ich sojusznika, jasne, jeszcze chwilę temu bawiła się z ich zaprzyjaźnionym smokiem, ale Josh lubił działać zgodnie z zasadą ograniczonego zaufania do obcych. Zdradzanie informacji na temat swoich odpadało. Co prawda Noriko już to zrobiła, ale Elixir nie zamierzał w tym do niej dołączać. Poza tym... Chłopak wiedział co mówił. Miał okazję dotykać Onurisa, a choć wokół dyrektorki tylko przebywał, to wchodził w kontakt fizyczny z jej klonami - więc znał wszystkie te organizmy.
Tym razem Elixir odpuścił sobie zabawę z panelem, a kiedy upewnił się, że nikt nie zamierzał powiedzieć niczego ciekawego, zaczął przygotowywać się do odpoczynku. Potrafił zmusić się do natychmiastowego zaśnięcia, to wcale nie było takie trudne, lecz w tej chwili musiał zadbać o kilka szczegółów... Jak na przykład o to, aby mieć wyjątkowo lekki, czujny sen. Właściwie w jego trakcie przez cały czas zachowywał pewien stopień świadomości, po prostu nikły. Jego siły tak czy siak się regenerowały.
Blondyn rozbudził się całkowicie dokładnie w momencie, gdy jego pojazd dał mu znać o zbliżaniu się do sztormu. Josh zamrugał szybko, w mgnieniu oka odzyskując pełną przytomność myślenia, z czym musiał sobie zresztą trochę pomóc. Jego wzrok przeskanował otoczenie na zewnątrz, a malujący się przed nim widok sprawił, że odruchowo zmarszczył czoło. Dlatego właśnie wolał trzymać się miast i cywilizacji. Pewnie, natura była ładna, ale lubiła robić nieprzyjemne niespodzianki - takie jak ta... A już szczególnie na wodach i ponad nimi.
Choć nastolatek się nie odezwał, to jego nastrój jeszcze bardziej się przez to wszystko pogorszył... A dokładniej wzrósł stopień jego irytacji. Jego uwagę na chwilę przykuł komunikat nadawany najwyraźniej przez pobliski okręt i dopiero teraz Josh przyjrzał mu się dokładniej, przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe. Pomimo kilku sekund wahania - oraz nasłuchiwania czy ktoś nie wpadnie na ten sam pomysł i nie poinformuje o tym reszty - chłopak zdecydował się odpowiedzieć na pozdrowienia tym samym, o ile tylko panel mu na to pozwolił.
Niedługo później ściana deszczu mocno obniżyła już widoczność i Elixir musiał ograniczyć się do tego, co sam wyczuwał oraz tego, co podpowiadały mu urządzenia. Wiedział, że gdzieś tam na zewnątrz Onuris się poruszał, ale nawet nie obrócił głowy, aby spróbować prześledzić to wzrokiem. Z tej odległości może by go nawet zobaczył, ale nie czuł takiej potrzeby, skoro tak czy siak potrafił sobie zwizualizować jego działania... W przybliżeniu, ale zawsze.
- Oczywiście, że nie jest - odezwał się ze zrezygnowaniem, gdy smok wygłosił swoją opinię na temat otaczającego ich sztormu. Choć Josh sam nie był w stanie tego stwierdzić, to ani trochę nie zaskoczyła go ta informacja. Prawdę mówiąc bardziej by się zdziwił, gdyby po prostu mieli pecha i kiepskie wyczucie czasu... Ale coś nienaturalnego w trakcie misji zdawało mu się wręcz oczywiste. Żeby nie było im przypadkiem zbyt łatwo i przyjemnie.
Uzdrowicielowi coraz mniej się to wszystko podobało. Początkowo jego uwaga skupiła się na panelu, a dokładniej na holograficznym obrazie, który mógł on wyświetlić. W tym momencie blondyna najbardziej interesowała odległość od wyspy, którą śledził czujnie i z napięciem, gdy tak się zmniejszała. Miał złe przeczucia, po części pewnie dlatego, że widział w swoim krótkim życiu zdecydowanie zbyt wiele filmów akcji, a naprawdę wolałby uniknąć zlecenia do wody... Byle tylko jak najszybciej dotrzeć na stały ląd, myślał.
W pierwszej chwili nie do końca dotarło do niego to, że kolejna błyskawica trafiła bezpośrednio w sąsiednią maszynę. Prawie przyzwyczaił się do tych piorunów, nawet jeżeli niezmiennie go niepokoiły - więc mignięcie światła niemalże zignorował, tylko lekko się przez nie wzdrygając... Ale zaraz potem zorientował się już, że mutacja informowała go o kłopotach Onurisa, więc coś musiało być jednak mocno nie tak. Chłopak natychmiast obrócił głowę, starając się wśród strug deszczu dojrzeć co się działo, aby odruchowo uzupełnić biokinetyczne wrażenia o obraz, ale w tym momencie poczuł uderzenie o bok swojego pojazdu oraz nagłą zmianę w jego ruchu.
Zanim jeszcze Elixir poukładał sobie w głowie ostatnie wydarzenia, zmuszony był zapanować nad naturalnymi reakcjami swojego ciała. Jego zęby zacisnęły się, mięśnie się napięły, głowa lekko pochyliła, jak gdyby miał ją chronić... Serce zabiło mu szybko i je również musiał uspokoić, nie wspominając już o produkcji substancji chemicznych odpowiadających za albo towarzyszących odruchowi walcz lub uciekaj. Stres i panika nic by mu teraz nie dały, choć samo pobudzenie organizmu mogło się przydać.
Pomimo tego wszystkiego Josh ani na chwilę nie zamknął oczu. Nie chciał pozbawiać się zmysłu wzroku, nawet jeżeli tylko na parę sekund. Jego spojrzenie prędko padło na oferowany przez maszynę podgląd jej stanu i teraz wiedział już w którym dokładnie miejscu musiał uderzyć w nią Onuris. Brak dodatkowego ciężaru oznaczał, że smok się o nią nie zahaczył - ale to blondyn tak czy siak wyczuwał. W innym wypadku wykrywałby jego obecność w pobliżu. Skoro zaś już o tym mowa, to ich znajoma jaszczurka również się oddalała... I to w dodatku w dół.
Główny problem polegał jednak na tym, że nastolatek nie mógł nic na to poradzić i po raz kolejny w swoim życiu żałował, że jego mutacja nie rozwinęła się w kierunku telekinezy. Ze swoimi mocami - i bez pełnej kontroli nad własnym pojazdem - był w stanie tylko czekać i liczyć na to, że przynajmniej wraz z Nori dolecą na miejsce cali i zdrowi. Wtedy będą się mogli zastanowić co dalej, a przy odrobinie szczęścia ich sojusznicy po prostu dopłyną do nich na własną rękę... Albo z pomocą okrętu, który chwilę temu mijali.
Sekundy dłużyły się niemiłosiernie, a chłopak w dalszym ciągu stale monitorował odległość od wyspy... Która malała i malała, aż w końcu obie maszyny osiadły na plaży. W momencie otwierania się kokpitu Elixir gwałtownie wypuścił powietrze z płuc, choć do tej pory nie był nawet świadomy, że je wstrzymywał. Choć droga na zewnątrz stała otworem, on pozostawał jeszcze na swoim siedzeniu, ignorując deszcz - choć założył na głowę kaptur kurtki - i dzieląc uwagę pomiędzy swoją świadomość biologiczną oraz informacje oferowane mu przez pojazd.
Po tak długim okresie telepatycznej ciszy nastolatek nie spodziewał się usłyszeć w swojej głowie nagłego okrzyku, przez który aż się wzdrygnął i lekko skrzywił. Jedna z jego rąk automatycznie się uniosła i palcami musnął skroń, ale na tym geście poprzestał. To tak czy siak był tylko odruch. Spojrzenie blondyna powędrowało w stronę morza i już miał dopytać o to, czego dokładnie Onuris od niego chciał, gdy smok sam mu to wyjaśnił.
- Jasne - potwierdził, z przyzwyczajenia wymawiając też to słowo na głos, a nawet kiwając głową, choć to ostatnie już tym bardziej było zbędne. Najwyraźniej dobrze się stało, że do tej pory został w pojeździe... Choć pewnie przez urządzenie na swoim ramieniu mógłby zrobić to samo, ale teraz nie czas, żeby to testować. W sposób podobny do wcześniej uzdrowiciel nawiązał kontakt z okrętem i przekazał jego załodze instrukcję od Onurisa - używając do tego zresztą bardzo podobnych słów... Z pominięciem pierwszego zdania. Poinformował więc sojuszników, że oba gady same płynęły już do brzegu, nie potrzebowały wsparcia i okręt powinien utrzymać pozycję.
Po nadaniu tego komunikatu Elixir w końcu opuścił kokpit i zsunął się po boku maszyny na mokry piasek. Nie było to zbyt przyjemne, bo zimny deszcz robił swoje, ale kurtka trochę z tym pomagała, a i sam kostium całkiem nieźle chronił przed żywiołem. W takich okolicznościach biokineza działała automatycznie, rozgrzewając ciało od środka.
- Rozejrzyj się po okolicy, ale nie oddalaj się za bardzo, najlepiej trzymaj się w zasięgu wzroku. Tylko najbliższe otoczenie i ostrożnie - przykazał przyjaciółce, krótko rzucając na nią okiem, nim znów skierował spojrzenie ku falom. Wolałby nie wypuszczać jej samej, szczególnie nie teraz, gdy nie mogła używać swoich zdolności, ale z drugiej strony czas miał wielkie znaczenie... A Josh nie chciał jeszcze opuszczać brzegu. Zamierzał poczekać na przybycie Onurisa i Chrisa, by w razie czego służyć im pomocą.
Najpierw ich poczuł, a dopiero chwilę później zobaczył nad wzburzoną powierzchnią wody ich głowy, wyłaniające się jedna po drugiej. Stopniowo widział ich coraz lepiej, gdy się zbliżali, więc w pewnym momencie wyszedł im na spotkanie, utrzymując jednak taką odległość od morza, aby fale go nie sięgały. Nie ufał im. Ani trochę. Poza tym i tak nie miałby dość siły, żeby służyć towarzyszom jako oparcie, dlatego z tym musieli sobie poradzić sami.
Przydatny stał się w chwili, kiedy dotarli już na ląd. Dłonie blondyna od razu otoczyła biało-złota aura, a kiedy tylko nadarzyła się ku temu okazja, ułożył jedną z nich na Onurisie, najchętniej na jego ręce, gdyż na tej wysokości było mu najwygodniej sięgnąć. Choć poświęcił chwilę na to, aby na wszelki wypadek dokładniej zbadać jego stan, to w tym czasie jego mutacja odnawiała już siły smoka oraz leczyła powierzchowne rany, z tą na głowie na czele. To było proste, przy tym Elixir nawet nie musiał się za bardzo koncentrować... Ścianki naczyń krwionośnych zasklepiały się, krew znikała z miejsc, w których nie powinno jej być, uszkodzona tkanka się nadbudowywała. Josh szczególnie uważnie przyglądał się temu, w jakim stanie znajdował się mózg, bo w końcu uderzenia w tym rejonie zawsze były niebezpieczne... Choć już same działania Onurisa świadczyły o tym, że mogło być z nim dużo gorzej.
Prawdę mówiąc nastolatek zaczął od smoka nie tylko ze względu na sympatię czy nieco dłuższą znajomość, ale przede wszystkim chcąc najpierw doprowadzić do dobrego stanu tego - jak podejrzewał - silniejszego członka drużyny. Gdyby coś miało ich tutaj zaatakować, to istniała większa szansa, że obroni ich Onuris, pozwalając na podleczenie Chrisa niż odwrotnie... A przynajmniej tak wynikało z obecnych informacji Josha. Dopuszczał do siebie opcję, że mógł się mylić, lecz nie zamierzał podejmować ryzyka, nawet teraz, gdy ich nowszy sojusznik zdawał się być w gorszym stanie.
W końcu jednak blondyn przeniósł się na jaszczurkę, również dotykając jej w takim miejscu, które znajdowało się akurat na wygodnym poziomie... Chyba że z tego wszystkiego się przewróciła, bo w takim wypadku oczywiście musiał się do niej schylić albo przyklęknąć obok, wciąż uważając na te zdradliwe fale. Jeśli jednak Chris nie chciał go do siebie dopuścić - a niestety tego się chłopak spodziewał, zważywszy na obecne zdrowie gada - to nie próbował na siłę się do niego zbliżać. W takim wypadku spojrzał wymownie na Onurisa, w ten sposób wyrażając tak naprawdę wszystko, z prośbą o przytrzymanie jaszczura na czele. Czuł, że smok się stresował, najpewniej tym widokiem, ale tym problemem nie chciał się już teraz zajmować... A przynajmniej nie przez wpływanie na Onurisa, bo na Chrisa już tak.
Początkowo uzdrowiciel nie był pewien z czego wynikał stan poszkodowanego - bo wyglądał mu na reakcję alergiczną albo zatrucie, tylko niby czym? Jasne, że ziemskie wody na ogół nie należały do najczystszych, ale w oceanie stężenie zanieczyszczeń nie powinno być aż tak wysokie. Może odpowiadało za to jakieś morskie stworzenie? Jad niektórych bywał paskudny. Tyle że kontakt fizyczny utwierdził Josha w przekonaniu, że podrażnionych miejsc było dużo więcej... Wliczając w to przewód pokarmowy... Nie wykrywał zaś obecności niczego szczególnie szkodliwego.
Tak jak wcześniej w przypadku Onurisa, tak i teraz jego mutacja automatycznie zajęła się mniej poważnymi obrażeniami oraz po prostu uzupełnianiem sił Chrisa. W tym czasie Elixir przyjrzał się dokładniej uszkodzonym obszarom, po kolei naprawiając tkanki we wnętrzu jamy ustnej, gardła, przełyku i żołądka, a także odtwarzając warstwy błony śluzowej tam, gdzie zostały one naruszone. Nie to było jednak dla niego najważniejsze. Szukał czynnika odpowiedzialnego za to wszystko, dlatego przez krótką chwilę pozwalał mu jeszcze działać... Aż natrafił na coś, czego się nie spodziewał. Och, naprawdę? Sól? Ktoś tu miał niezłego pecha.
Tym większego, że Josh nie mógł zadziałać na chlorek sodu - czy na sporą część pozostałych substancji znajdujących się w wodzie morskiej - bezpośrednio. W innym wypadku łatwo by je zniszczył, teraz zaś musiał się trochę postarać. Najbardziej oczywistym rozwiązaniem wydawało mu się rozłożenie szkodliwych związków do takich, które nie będą sprawiały jaszczurowi problemów i to właśnie za to blondyn się zabrał. W tym celu musiał pobudzić do działania organizm Chrisa, zmuszając go do wytworzenia substancji, które mogły wejść w reakcje z solą. Nakierował je odpowiednio, pomagając im odnaleźć cel, a następnie nadzorował rozbijanie i łączenie związków chemicznych, pilnując, by te ostatnie były stabilne i nie mogły ponownie utworzyć chlorku sodu.
Kiedy cały ten proces został zakończony, chłopak upewnił się, że nie zostawił w ciele towarzysza niczego, co mogłoby go zatruć. Po utwierdzeniu się w przekonaniu, że nie działo się nic złego, jeszcze raz przejrzał układ pokarmowy i na wszelki wypadek również oddechowy, aby w razie czego tam również podziałać. Gdy wszystko wyglądało już wystarczająco dobrze, uzdrowiciel w końcu się odsunął... I przy okazji dotarło do niego, że przez ten czas w ogóle się nie odzywał.
- Gotowe. Zaraz dojdzie do siebie - poinformował więc Onurisa, na wszelki wypadek wycofując się jeszcze na kilka kroków. Dopiero w tym momencie blondyn rozejrzał się dookoła, szukając wzrokiem Noriko. Musieli znowu zebrać się wszyscy razem i w końcu porozmawiać o tej misji. Byłoby dobrze się upewnić, że pozostali zgadzali się z jego planem...

Stojąc w odległości kilku kroków od gadów i rozglądając się po okolicy, Josh rzecz jasna nie poświęcał wielkiej uwagi temu, jak zachowywali się względem siebie jego sojusznicy - bo to naprawdę nie leżało w jego interesie. Po co miałby wciskać nos w cudze sprawy? Jasne, niby warto znać relacje w drużynie, zarówno te pozytywne, jak i negatywne, ale bez przesady. Koniec końców wiedział w jakim byli obaj stanie fizycznym, a to przecież głównie za to odpowiadał. Zorientowałby się, gdyby działo się z nimi coś naprawdę złego i wtedy od razu by interweniował, ale póki nie musiał... Mógł się skupić na wypatrywaniu Nori.
Jemu samemu - w przeciwieństwie do niektórych, jak już zdążył odnotować - deszcz aż tak nie przeszkadzał. Irytowało go wynikające z niego ograniczenie widoczności, ale sporo informacji i tak czerpał ze swojej biokinezy, więc mógł z tym bez większych problemów żyć... A choć bycie mokrym ani trochę mu się nie podobało, przynajmniej nie w takich okolicznościach, to jednak nie było dla niego groźne. Przecież się od tego nie rozchoruje, prawda? O temperaturę swojego ciała i tak dbał instynktownie... Więc pod tym względem również nie musiał się martwić.
Jego uwagę zwróciły dopiero skierowane ku niemu słowa, które w dodatku lekko go zaskoczyły i sprawiły, że ponownie zerknął na Chrisa. Gdyby nie to, że biokinetycznie wiedział, że coś na pewno zostało powiedziane, być może nawet poddawałby to w wątpliwość, bo w końcu deszcz był całkiem głośny, a jaszczurka mówiła cicho... Ale dzięki swoim mocom naprawdę nie sądził, aby się mylił.
- Nie ma sprawy - odparł krótko, ale szczerze. Przyzwyczaił się już do tego, że jego zdolności uznawane były przez większość otoczenia za pewnik. Robił za żywą i szczególnie skuteczną apteczkę. W związku z tym nie czekał ani na prośby o pomoc, ani tym bardziej na podziękowania za nią... Choć miło je było usłyszeć.
Nikt nie zdążył dodać czy zrobić nic więcej, nim Elixir usłyszał w swej głowie głos Noriko. Czyli niepotrzebnie się za nią rozglądał... No tak, nie powinien się temu dziwić. Być może po części wynikało to z jego niechęci względem telepatii - ale trudno, nie zamierzał się teraz nad tym zastanawiać. Ważne, że dziewczyna siedziała już w kryjówce, przy odrobinie szczęścia suchej i może nawet odrobinę cieplejszej, a oni zamierzali do niej wkrótce dołączyć.
Spojrzenie blondyna spoczęło na moment na Onurisie, a następnie jeszcze na kilka sekund przesunęło się w stronę morza, na koniec zaś objęło pozostawione na plaży maszyny. Choć po głowie chodziło mu parę kwestii, to jednak o nic nie pytał, za priorytet uznając dostanie się do jaskini. Tam będą już mogli wreszcie porozmawiać. Najprawdopodobniej. Chyba że znowu coś się wydarzy i odwróci ich uwagę.
Nie mając innego wyjścia - ani ochoty, żeby moknąć dłużej niż to absolutnie konieczne - nastolatek skierował się więc zgodnie ze wskazaniami Noriko w stronę znalezionego przez nią schronienia. Nie przeszkadzało mu kroczenie z przodu, wręcz przeciwnie, leżało w jego naturze, a poza tym domyślał się z czego wynikało. Tak było... Bezpieczniej. Droga do przebycia okazała się na szczęście krótka i już po chwili chłopak najpierw ujrzał jaskinię, do której zmierzali, a niedługo potem postawił w niej pierwsze kroki.
Kryjówka okazała się płytsza, niż uzdrowiciel tego oczekiwał, ale przynajmniej dawało im to pewność, że nic się w niej nie kryło... Nic, czego nie mógłby wyczuć, bo organiczne zagrożenie tak czy siak najprawdopodobniej by wykrył. Josh rozejrzał się krótko po wnętrzu, ale jedynie zwolnił przy tym kroku, a nie zatrzymał się całkowicie. Czuł i słyszał za sobą ruchy Chrisa i Onurisa, ale teraz nie zwracał już na nich uwagi. Zerknął za to na Noriko, która - choć mokra - najwyraźniej dalej była w stanie przed spięciem, a nie po. Bardzo dobrze. Czyli istniała szansa, że unikną tej atrakcji.
Dopiero po tych wstępnych oględzinach Elixir przysiadł na piasku w pobliżu Nori, czyniąc to zresztą wyjątkowo niechętnie, bo już przeczuwając jak ziarenka będą się zaraz lepiły do jego mokrego ubrania. Trudno, wolał chyba późniejsze otrzepywanie się od ciągłego stania na równych nogach, a przecież właśnie to stanowiło dla niego obecnie alternatywę. Chłopak od razu skrzyżował nogi w pozycji po turecku, dłonie luźno oparł na udach... I nabrał powietrza głęboko w płuca, aby następnie odetchnąć.  
Kiedy Onuris zwrócił się do Noriko, blondyn ponownie rzucił ku niej okiem, chcąc nie tylko usłyszeć, ale i zobaczyć jej odpowiedź. Także i tym razem zignorował przetaczające się gdzieś w oddali grzmoty. Tutaj błyskawice nie mogły ich dosięgnąć, chyba że miały naprawdę dobrego cela, więc póki co się nimi nie przejmował. Będzie się martwił później - na przykład wtedy, gdy przyjdzie im formułować plan działania.
Brwi nastolatka uniosły się lekko, gdy smok kontynuował wypowiedź. Nie, nie zdziwił go sam fakt, że Onuris zamierzał ich na chwilę opuścić. Zwiady i zorganizowanie drewna na opał stanowiły logiczne postępowanie w ich sytuacji, więc do nich niczego nie miał, przeciwnie, gorąco je popierał. Mniej spodobała mu się natomiast ta dalsza część, dotycząca zabijania bez wahania. Miło, że najwyraźniej nie musieli zwracać się przeciwko tubylcom, ale to wciąż pozostawiało całkiem sporo możliwości, za których mordowaniem Elixir na pewno nie był. Wliczając w to dzikie zwierzęta, które dało się po prostu odstraszyć albo uspokoić.
Mimo to uzdrowiciel zdecydował się nie dyskutować - między innymi dlatego, że było mu na to zdecydowanie zbyt niewygodnie - i po prostu w razie czego zrobić to, co sam uzna za słuszne. Powiódł spojrzeniem za smokiem, gdy ten znikał na zewnątrz, lecz zaraz potem zamknął już oczy, skupiając się przede wszystkim na tym, co biokinetycznie odbierał z otoczenia. Tak naprawdę rzadko to robił. Jasne, zawsze był świadomy... Cóż, wszystkiego organicznego, ale kto normalny chciałby dosłownie sprawdzać jak trawa rośnie? Więc zwykle - przebywając w bezpiecznym Instytucie - ignorował większość sygnałów i koncentrował się tylko na tych złożonych organizmach, czyli głównie na ludziach i zwierzętach. Teraz okoliczności wyglądały trochę inaczej.
Cała postawa Elixira zdawała się sugerować, że nie miał ochoty na rozmowy, choć słuchał ich jednym uchem, jeżeli Nori i Chris się do siebie odzywali. Jego myśli krążyły jednak wokół jaskini, początkowo jeszcze przy Onurisie, lecz szybko się od niego oderwały i po prostu badały najbliższe otoczenie, tutejszą roślinność, zwierzynę, jeśli na jakąś trafił... Z jednej strony zastanawiało go czy organizmy te były zupełnie typowe, czy może wykształciły sobie jakieś ciekawe mechanizmy, jak miało to często miejsce na wyspach - z powodu odosobnienia gatunków i specyficznych warunków. Z drugiej... Smok wspomniał coś o istotach, których nie mógłby wyczuć swoją biokinezą, ale to nie oznaczało, że inne organiczne twory również pozostawały na nie obojętne. W końcu trawa uginała się pod ciężarem różnych stworzeń, zwierzęta mogły uciekać na ich widok - opcji było wiele. Czemu by ich nie sprawdzać?
Nie wiedział do końca ile minęło czasu, nim znów zwrócił uwagę na Onurisa, tym razem już się do nich prędko zbliżającego. Nie rozchylił powiek aż do momentu, gdy ten wylądował na ich poziomie, wtedy zaś obrócił głowę, aby skierować ku niemu pytające spojrzenie. Widział i czuł, że smok przyniósł zapowiedziane drewno, ale to była w końcu tylko jedna część jego zadania. Jak potoczyły się zwiady? Skoro Onuris nic na ich temat nie opowiadał, to najprawdopodobniej przebiegły spokojnie... Prawda?
Także i tym razem chłopak zostawił mówienie pozostałym, w głębi ducha obstawiając, że to Nori może spróbować dociekać... Albo przynajmniej spytać o samopoczucie Onurisa. Albo ucieszyć się na jego widok. Pewnie to ostatnie. Tak czy siak, nastolatek nie zmieniał ułożenia ciała i nie ruszał się ze swojego miejsca, po prostu obserwując dalszy rozwój wydarzeń. Czekał na moment, gdy zaczną wreszcie ten poważny temat, bo póki załatwiali sprawy bieżące, on nie musiał się wtrącać... Chyba że zauważyłby jakieś istotne niedopatrzenie, ale póki co jeszcze do czegoś takiego nie doszło.
W milczeniu przyglądał się rozpalaniu ognia, które już nieco go zainteresowało, nawet jeżeli z czysto badawczego punktu widzenia. W końcu w szkole widział już wiele różnych mocy dających ten sam czy podobny efekt, a jednak ich działanie często się od siebie różniło... To było dla niego na swój sposób ciekawe. Jeszcze rok temu chyba nie uwierzyłby, że będzie go kiedyś tak ciągnęło do nauki... Ale widać mutacja bardzo go zmieniła.
Kiedy w końcu w jaskini pojawił się ogień, Josh nie przesunął się, aby znaleźć się bliżej niego. Tak czy siak nie znajdował się daleko, więc czuł generowane przez płomienie przyjemne ciepło, dokładające się do jego własnego, wewnętrznego... Pozostałym było pewnie jednak potrzebne bardziej. To znaczy, przynajmniej Nori i Chrisowi.
Uzdrowiciel znów powiódł wzrokiem po zebranych, gdy wszyscy już się jakoś usadowili. On sam niemalże opierał się o kamienną ścianę za swoimi plecami. Nie czuł co prawda bijącego od niej chłodu, ale była na tyle blisko, że dawała mu coś w rodzaju osłony. Nic naturalnego nie mogło go z tej strony podejść, chyba że potrafiłoby przenikać przez obiekty - albo byłoby w stanie przebić się przez skałę. Poza tym najbliżej miał do Nori, chyba że zdecydowała się drastycznie przemieścić. Jeżeli tak się nie stało, to końcówka ogona Onurisa wylądowała teraz niedaleko Elixira.
Pogrążony w swych rozmyślaniach i obserwacjach, blondyn niemalże drgnął, kiedy smok znowu przemówił. Zaraz jednak chłopak przywołał samego siebie do porządku i skierował na Onurisa swój wzrok. Właśnie na to od początku czekał - na okazję do odbycia poważnej rozmowy, do ustalenia planu działania. W końcu przechodzili do rzeczy... I najwyraźniej robili to bardzo powoli, głównie ze względu na pauzę, którą smok uczynił, ale trudno.
Gdy wreszcie rozpoczęły się tak upragnione przez niego wyjaśnienia, Josh słuchał ich uważnie, przechylając głowę lekko na bok i od czasu do czasu marszcząc czoło. Początku tak naprawdę się domyślał, między innymi na podstawie tego, co usłyszał już wcześniej, więc nie czuł się jakoś szczególnie zaskoczony... Nawet przy fragmencie o tym, że ciała miały wpływ na ducha. Oczywiście, że tak było. Żadna nowość, przynajmniej dla niego. Mimo to uzdrowiciel widział, że Onurisowi z trudem przychodziło mówienie o tym wszystkim, więc nie wtrącał się i niczego jeszcze nie komentował - za każdym razem czekał chwilę, aby upewnić się, że smok już skończył... I okazywało się, że opowiadał dalej.
Ta część o egzekutorach była już znacznie bardziej interesująca, bo tego Elixir się nie domyślał - choć trzeba przyznać, że w ogóle się nad tym nie zastanawiał. Zanotował sobie te informacje w pamięci na przyszły użytek, ale prawdę mówiąc w tej kwestii miał tylko jedno pytanie. Pilnował go sobie, żeby nie wyleciało mu z głowy, bo mogło się okazać istotne... A nie przypominał sobie niczego, co świadczyłoby o takiej czy innej odpowiedzi. Chyba. Choć tak naprawdę mógł coś pominąć albo czegoś nie zrozumieć.
Spojrzenie nastolatka opadło ku zaciśniętej pięści Onurisa, gdy wyczuł i zauważył ruch, a jedna z jego brwi powędrowała w górę. Do tej pory zobaczył i usłyszał już wystarczająco dużo, by rozumieć, że dla smoka to wszystko było bardzo osobiste, więc jego kolejne słowa nie stanowiły zaskoczenia... Za to kryjące się za nimi emocje oraz reakcja płomienia już tak. W pewnym sensie fascynowały Josha, choć nie aż tak, jak zmiany pojawiające się na ciele Onurisa.
Blondyn w skupieniu śledził wzrokiem te ciemne wzory, myśląc jednak o własnych, obecnie dokładnie ukrytych pod materiałem kurtki. Tak, z tym mógł się utożsamić... Nie tylko na podstawie tu i teraz, ale i bazując na koszmarze, od którego to się w ogóle zaczęło. W końcu najpierw ujrzał swoje plamy we śnie, a dopiero później pojawiły się na jego skórze i uparcie nie chciały jej opuścić.
Tam też czuł gniew. Tę emocję zapamiętał chyba najlepiej. Gniew - i ból. Ale nie nadzieję. Nie, jej tam nie było, ani przez chwilę, zdecydowanie...  Szczegóły już mu umykały, zamazywały się, pozostawały poza jego zasięgiem, ale i tak kojarzył je lepiej niż po większości swoich snów. Wiedział, że jego ciało wypełniało wtedy to samo, co odbierał teraz od smoka - coś na kształt energii, lecz stanowiącej przeciwieństwo tej, którą manipulował na co dzień. Zazwyczaj każda komórka jego organizmu pulsowała życiem i światłem. Wtedy... Nie.
Początkowo Elixir nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego ręce się przemieściły. Wcześniej opierał dłonie na udach, obecnie zaś ułożył je w taki sposób, że spoczywały luźno na jego przedramionach, z których lewe znajdowało się pod prawym. Aby poza ta była naturalna, chłopak musiał też trochę się do niej pochylić, a przynajmniej opuścić ramiona. Kiedy dotarło do niego co zrobił, zerknął w dół, ale nie próbował powrócić do poprzedniej pozycji. To by było dziwne i mogłoby ściągnąć na niego uwagę.
Na szczęście chyba nie musiał się tym jednak martwić, bo w końcu przeszli do najważniejszego punktu programu, przynajmniej na tę chwilę, czyli do ustalania planu. Josh nie miał najmniejszego problemu z pomysłem, aby Onuris stanowił przynętę. To wydawało mu się najrozsądniejsze, a jakoś musieli przecież zwabić do siebie to całe plugastwo... Byle nie zaskoczyło ich przed czasem. Najlepiej będzie, jeżeli zdążą odpowiednio przygotować miejsce walki, może nawet zorganizować jakąś pułapkę lub chociaż sprzyjające im warunki. Och, gdyby udało im się wrzucić je do wody albo w inny sposób zamoczyć, a potem potraktować elektrycznością, być może by je osłabili albo nawet pozbawili przytomności? Elixir wątpił, aby coś takiego miało je wykończyć, ale skrzywdzić - a nuż?
- Ja jestem za tym, żeby w ogóle go nie zabijać. Z tego co zrozumiałem, istnieje opcja, że to stworzenie nawet nie odpowiada w pełni za swój stan, a więc niekoniecznie zasługuje na śmierć. Byłoby trochę hipokryzją nie dać mu wcale szansy. Złapmy je w pułapkę, pozbawmy przytomności, to spróbuję je wyleczyć... Tylko zastrzegam, że to może chwilę potrwać. Jeżeli się nie uda, to wrócimy do planu z zabijaniem - zasugerował natychmiast po tym, jak Onuris zamilkł. Reszta wydawała mu się oczywista, przynajmniej w ogólnych założeniach. Gady walczyły pewnie z bliska, Nori z dystansu... Ich role praktycznie same się przydzielały.

Przemawiając, Josh widział i zarazem wyczuwał na sobie spojrzenia pozostałych, a fakt, że słuchali jego słów z uwagą, nie tylko podbudowywał trochę jego ego, ale przede wszystkim utwierdzał go w przekonaniu, że najpewniej nie będzie jednak tak źle. Przynajmniej wszyscy zainteresowani starali się zaangażować w sprawę, a to już było coś. Nierzadko jedna osoba - wiedząca lepiej czy przekonana, że współpraca jest poniżej jej godności - potrafiła zepsuć wszystko... A myśląc o tym Elixir kompletnie ignorował to, że jeszcze chwilę temu sam zdecydowany był spróbować wyleczyć ich cel i to niezależnie od tego, czy wzbudziłoby to czyjś sprzeciw.
Nastolatek przeniósł wzrok na Noriko, kiedy ta poparła jego pomysł i nawet kiwnął głową w chwili, gdy dziewczyna mówiła o jego zdolnościach. Wyraz jego twarzy nie uległ zmianie, bo prawdę mówiąc przywykł już do tego rodzaju, z braku lepszego słowa, komplementów. Może i w Instytucie nie cieszył się najlepszą opinią, pomijając rzecz jasna osoby, które były nim zainteresowane, ale jego moce to już zupełnie inna historia. Chwilami odnosił wręcz wrażenie, że dorośli widzieli go głównie przez ich pryzmat... Nie to, żeby miał do nich pretensje. Wbrew pozorom świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że bywał trudny. Czasami.
Tak czy siak, wyglądało na to, że Nori myślała w sposób bardzo podobny do niego samego i uzdrowiciel nie poczuł się tym ani zdziwiony, ani nawet zaskoczony. Przeciwnie, z jej strony od początku spodziewał się zgody... Od Onurisa również jej zresztą oczekiwał, bo dobrze pamiętał jego reakcje z rozmowy w pokoju przyjaciółki. Tylko ostatni członek ich drużyny stanowił pewną niewiadomą... Bo jak do tej pory Josh nie był w stanie dokładnie określić jego poglądów i motywacji. Został tutaj wysłany do pomocy, posiadał z Onurisem jakąś więź, w porządku, wszystko super - ale to jeszcze nie oznaczało, że jaszczur nie wyskoczy im nagle z czymś dziwnym, bo tak mu przykazał egzekutor albo ktoś inny.
To między innymi dlatego spojrzenie Elixira natychmiast stało się jakby ostrożniejsze i bardziej czujne, gdy tylko rzucił okiem na zabierającego głos Chrisa. Tak jak jego pierwsze słowa okazały się niespodziewanie pozytywne, tak kolejne sprawiły już, że blondyn nie mógł się powstrzymać przed skierowaniem na moment wzroku ku sklepieniu jaskini. Nie krył się z tym, bo w takich sytuacjach rzadko kiedy ograniczał swoje reakcje, lecz nie powinno to mieć znaczenia, skoro jaszczurka i tak wpatrywała się w tym czasie w płomienie. A jeżeli nawet inni to zauważą... To trudno, po prostu.
Stwierdzanie oczywistości wydawało mu się stratą czasu. Z jednej strony może to i dobrze, że wypowiadali je dla pewności, że wszyscy na sto procent się zrozumieją, ale... Bez przesady. Przecież sam zasugerował, że jeżeli coś się nie uda, to powinni zmienić podejście. Nie chodziło mu jedynie o porażkę przy uspokajaniu potworka, bo brał pod uwagę, że na każdym etapie coś może pójść nie tak. Prawie miał ochotę wspomnieć o tym, że akurat śmierć nie byłaby ogromnym problemem, jak długo nie dotyczyłaby jego samego... Ale ugryzł się w język i dla odmiany usiadł prosto, a nawet odchylił się trochę do tyłu, dla równowagi opierając dłonie nieco za sobą.
Uzdrowiciela tak naprawdę nie interesowało za bardzo to, w jaki sposób ich przeciwnik trafił na tę wyspę, więc tylko wzruszył ramionami - na tyle, na ile pozwalała mu na to obecna pozycja - choć w razie czego gotów był wysłuchać opinii pozostałych. Jego wzmożoną uwagę znów przykuły dopiero deklaracje Chrisa odnośnie tego, do czego mógł się im przydać. To zamierzał dobrze sobie zapamiętać. Miał dziwne wrażenie, że układanie szczegółowego planu działania może znowu spaść na niego, więc musiał znać silne strony każdego uczestnika akcji.
W końcu blondyn ponownie obrócił lekko głowę w stronę Onurisa. Pierwsze słowa smoka skierowane zostały do jego miniaturki, a jedna z brwi Josha uniosła się, gdy tuż po nich nastąpiła pauza. Druga zaraz do niej zresztą dołączyła, co spowodowane zostało zarówno posunięciami Onurisa, jak i jego pytaniem. Spojrzenie nastolatka przeskoczyło pomiędzy gadami, nim znów spoczęło na tym większym z nich. Znowu przechodzili do rzeczy, a kącik ust Elixira powędrował w górę na ten ponury żart odnośnie wbijania pazurów. Reszta jego wyrazu twarzy ani trochę się nie zmieniła, a i ten szczegół prędko zniknął. Tak naprawdę nie poczuł się rozbawiony, lecz doceniał tę próbę.
W tym momencie Elixir był już pogodzony ze wspomnianymi wcześniej oczywistościami, dzięki czemu na jego obliczu nie drgnął ani jeden mięsień, gdy Onuris zwrócił mu uwagę na odmienną budowę ciał jego pobratymców. To właśnie z tego powodu chłopak z góry zaznaczył, że najprawdopodobniej będzie potrzebował trochę czasu, aby uspokoić ich cel. Najpierw zorientuje się w działaniu jego organizmu, a potem przejmie nad nim kontrolę, chyba że coś stanie mu na drodze. Na przykład, och, powiedzmy... Wielkie pazury.
- Szybko się uczę - zapewnił jedynie, postanawiając potraktować te słowa po prostu jako dobrą radę, nie zaś jako obrazę dla własnej inteligencji. Rozsądek podpowiadał mu, że tak właśnie powinien zrobić, nawet jeżeli temperament - dodatkowo podsycany zniecierpliwieniem - twierdził coś innego. Być może w odmiennym towarzystwie zareagowałby gwałtowniej, ale jak do tej pory Onuris nie dał mu powodów do bardziej emocjonalnej odpowiedzi. Gdyby na jego miejscu znajdował się ktoś, w czyich ustach takie słowa zabrzmiałaby ja docinek - chociażby Julian - wówczas sprawy potoczyłyby się inaczej.
Na kolejne wskazówki nastolatek już nie odpowiedział, choć kiwnął głową na znak, że je zrozumiał. Co prawda posiadał do nich pewne uwagi, ale uznał, że mógł je zachować dla siebie... Przynajmniej do czasu. Spojrzenie blondyna powędrowało w stronę wyjścia z jaskini, a w tym celu musiał też obrócić głowę. W dalszym ciągu słuchał tego, co mówił Onuris, wyłapywał istotne fakty, lecz jego zainteresowanie znów zauważalnie zmalało, gdy tak wpatrywał się w deszcz... A raczej w istną ulewę. Miał nadzieję, że do rana przestanie padać, bo inaczej będą mieli problem z Nori...
Z Nori, która najwyraźniej nie polubiła się z jaszczurką. Josh tak naprawdę nie był tym zaskoczony, bo w końcu ta dwójka od samego początku sobie dogryzała - w tym wtedy, gdy on zajmował się badaniem ich otoczenia. Jego przyjaciółka tak czy siak rzadko kiedy się z kimś dogadywała, a Chris chyba po prostu lubił ją irytować, więc Elixir nawet się tym nie przejmował. Czy były to końskie zaloty? Być może, bo w organizmie jaszczura wykrywał pewne oznaki zainteresowania. Osobiście blondyn wolał korzystać z innych metod podrywania i zdecydowanie nie chciał mieszać się w te... Interakcje. Chyba że któreś z nich przesadzi. Mimo to nie mógł nie dojść do wniosku, że denerwowanie Nori przynajmniej zwracało jej uwagę, więc coś musiało w tym być.
Póki co jednak najwyraźniej nadeszła pora na odpoczynek. Josh nie był pewien czy chciał spać w tym miejscu, ale być może mógłby się zdrzemnąć... Wystarczająco, aby jego ciało w spokoju zbierało siły, ale jednak zachowując resztki świadomości na wypadek, gdyby coś miało się stać. Nie wątpił w to, że Onuris na warcie będzie ich dobrze pilnował, ale... Chodziło bardziej o jego własne samopoczucie. Nie było mu tutaj ani dobrze, ani bezpiecznie, choć jego nastrój nie wynikał jedynie z zewnętrznego zagrożenia, ale i z jego własnych, nieprzyjemnych przemyśleń.
Nastolatek znów ograniczył się do kiwnięcia głową i przez kilka pierwszych sekund po prostu w milczeniu patrzył na to, co robili pozostali. Jego zainteresowanie skupiło się w końcu na Nori, której trochę zazdrościł możliwości użycia kurtki jako poduszki. Sam nie mógł sobie na to pozwolić, bo przecież w ten sposób odsłoniłby przedramiona. Obecnie chłopak rozważał wyciszenie się na siedząco, choć przekorna część jego natury namawiała go do ułożenia głowy obok Surge - kradnąc jej część poduszki. To nie był taki głupi pomysł... Dopiero słowa dziewczyny oderwały go od planowania.
- Ach, tamto... - rzucił na początek, po czym wzruszył ramionami i w końcu rozprostował nogi z dotychczasowej pozycji. Zaraz potem obrócił się w taki sposób, aby móc położyć się odwrotnie do Nori, z ugiętymi kolanami i dłońmi opartymi luźno na brzuchu. Zgodnie ze swoją niedawną myślą, głowę spróbował wepchnąć obok przyjaciółki, przynajmniej trochę, ale gdyby go strąciła, to pewnie by odpuścił. Nie miał dobrego argumentu na to, dlaczego nie korzystał z własnego okrycia, więc nie mógł się nawet spierać.
- Po pierwsze, ranisz mnie, bo przyszedłbym w odwiedziny. Zdarza mi się. Chociaż twoja współlokatorka dziwnie na mnie reaguje. Ale tym razem wyjątkowo zamierzałem się pochwalić nową zdobyczą. Upolowałem sobie ptaszynę - wyjaśnił, teraz już mówiąc ciszej, bo i tak leżeli blisko siebie. Jedna z jego dłoni zsunęła się do pasa, z którego przegrody wyciągnął długie, rude piórko i zaprezentował je krótko Noriko, nim ponownie schował je na miejsce.
Spojrzenie Elixira przez chwilę wędrowało po suficie jaskini, lecz szybko zamknął oczy. Spowolnił i uregulował swój oddech, przygotowując się już do zaśnięcia - bo w tej chwili i tak nie był to ani czas, ani miejsce, aby dłużej dyskutować o jego podbojach miłosnych. W ten sposób mógł ostrożnie wypoczywać.

Jeszcze przed zaśnięciem, leżąc tak z zamkniętymi oczami, Josh świadomy był faktu, że mniejszy z gadów zmieniał pozycję, stale trzymając się jednak przy swoim większym odpowiedniku. Tak naprawdę praktycznie nie zwracał na to uwagi, ale po prostu to odnotowywał... W taki sam sposób, jak wiedział o wszystkim innym, co działo się wokół niego. W którymś momencie dotarł do niego nawet odgłos, który musiał być szeptem - co potwierdzały biologiczne sygnały - ale chłopak nie próbował go zrozumieć. Słowa te nie zostały skierowane do niego, więc się nie wtrącał.
Przez dłuższą chwilę blondyn leżał w jednej i tej samej pozycji, oddychając powoli i spokojnie, wyciszając się... Skupiając się na własnych myślach. Wciąż nie był do końca pewien czy powinien zasypiać, czy mógł sobie na to pozwolić, nawet jeżeli Onuris tak czy siak pilnował całej grupy. Logiczna część jego umysłu gotowa była ułożyć listę za i przeciw, aby w ten sposób podjąć decyzję, lecz ostatecznie nastolatek zrezygnował z tego pomysłu, westchnął cicho i wreszcie wyciągnął nogi prosto. Tak powinno mu być wygodniej się zdrzemnąć.
Sen wymusił na sobie natychmiast. Czekanie na jego naturalne nadejście byłoby na misji zwykłą stratą czasu, szczególnie w tych okolicznościach, bo pewnie nastawiłby się negatywnie i im bardziej by chciał zasnąć, tym trudniej by mu to przychodziło. Za dobrze znał samego siebie, żeby tego próbować. Lepiej już było skorzystać biokinezy i od razu mieć to wszystko z głowy, odpocząć - w miarę możliwości - a nad ranem przypilnować sobie pobudki.
Przynajmniej tej nocy nie przyśniło mu się nic alarmującego czy dziwnego, błogosławione niech będą drobne cuda. Być może wynikało to po prostu z faktu, że Elixir zadbał o to, aby nie pogrążyć się w głębokim śnie? Na podstawie rytmu dobowego swojego organizmu blondyn doskonale wiedział kiedy mniej więcej powinien się ocknąć, aby wstać blisko świtu, który wydawał mu się optymalną opcją. Dotarł do momentu, gdy jego ciało osiągnęło najniższą możliwą temperaturę, a potem zaczęło się powoli ogrzewać, przeczekał to, odruchowo opierając się na funkcjach komórkowych...
Kiedy jego świadomość zaczęła wracać, nastolatek wciąż nie otwierał oczu. Czuł, że wszyscy wciąż znajdowali się na swoich miejscach - zresztą zorientowałby się wcześniej, gdyby ktoś za bardzo się oddalił - więc sam również nie czuł presji, aby już teraz wstawać. Najwyraźniej mógł jeszcze trochę poleżeć i trochę się polenić, a to niesamowicie mu pasowało, zwłaszcza po wczorajszych atrakcjach. Przy okazji oznaczało to również, że nie musiał pilnie się rozbudzać. Jego organizm miał okazję stopniowo dojść do siebie i we własnym tempie odzyskać pełną sprawność... Chociaż Josh w każdej chwili był w stanie przyspieszyć ten proces. Na szczęście nie działo się nic, co by to na nim wymuszało.
Chłopak nie wiedział dokładnie jak długo trwało to jego leniuchowanie. Na podstawie między innymi ciśnienia swojej krwi czy poziomu melatoniny oraz testosteronu potrafił określić, że wschód słońca dawno już minął. Podejrzewał, że musiało być... Koło dziewiątej? Później? Jeżeli nawet, to raczej nie dużo później. Tak czy siak wychodziło na to, że przeleżał w ten sposób parę godzin.
Elixir dojrzewał właśnie do decyzji o podniesieniu się z miejsca, gdy jego uwagę zwrócił ruch Onurisa. Czyli najwyraźniej nie tylko on jeden wpadł na ten pomysł... Przez dłuższą chwilę mutant czekał spokojnie, z lekkim zaciekawieniem biokinetycznie śledząc poczynania smoka. Zastanawiało go to, czy zamierzał ich teraz obudzić, czy może miał w planach coś innego. Wiedział, że drugi jaszczur również się przemieszczał, lecz potrafił określić, że nie z własnej woli... I już po chwili oba gady tak po prostu opuściły jaskinię. Dzieląca ich odległość wzrosła, lecz nie na tyle, aby stało się to niepokojące, a mimo to blondyn zmarszczył czoło w wyrazie namysłu... I w końcu otworzył oczy.
Pomimo tak długiego okresu dochodzenia do siebie, nastolatek w dalszym ciągu czuł się rozleniwiony. Jego usta opuściło ciche westchnięcie, po czym ostrożnie podniósł się do pozycji siedzącej, najpierw ignorując, a następnie po prostu usuwając towarzyszący mu delikatny ból głowy... Chociaż nie, ból to złe określenie - po prostu niemiłe uczucie sennego otępienia. Szybko decydując, że nie miał ochoty czekać na rozbudzenie swojego organizmu, blondyn z własnej inicjatywy doprowadził się do porządku, równocześnie przeciągając się z ramionami skierowanymi ku górze oraz splecionymi palcami obu dłoni.
Ze swojego miejsca dobrze widział obszar przed jaskinią, gdzie Onuris - już sam, choć Elixir wciąż wyczuwał Chrisa w pobliżu, tylko bardziej na bok, prawdopodobnie zasłoniętego przez skalne ściany - przemieszczał się po plaży. Nie był pewien co jaszczur kombinował, ale skoro ich nie zbudził, to najwyraźniej nie stało się nic złego czy pilnego... Więc Josh dość szybko stracił zainteresowanie.
Dopiero po tym wszystkim chłopak obrócił się, żeby zerknąć na Nori. Jak do tej pory zachowywał się cicho i nie wchodził z nią w fizyczny kontakt, więc jeżeli nie obudziła się sama z siebie, to i on nie powinien na to wpłynąć... A w takim wypadku należało jej z tym dopomóc. Nie zamierzał nią potrząsać, ani nic z tych rzeczy. Wystarczyło tylko, że dotknął jej czoła i posłał przez jej ciało biokinetyczny impuls, który powinien spowodować naturalne wybudzenie się. Zaraz potem chłopak cofnął już dłoń i przesunął nogi w taki sposób, że teraz siedział bokiem do dziewczyny, mając ją po swojej lewej, a wejście do jaskini po prawej stronie. Kolana miał ugięte i luźno oparł na nich przedramiona, przez cały ten czas obserwując przyjaciółkę i czekając na to, aż odzyska świadomość.
- Dzień dobry, śpiąca smoczyco. Na twoim miejscu nie nastawiałbym się na śniadanie, bo chyba nie jest przewidywane, ale jeżeli chcesz, to mogę ci pomóc szybko doprowadzić się do stanu użyteczności społecznej. Oba gady są na zewnątrz - odezwał się, kiedy tylko to nastąpiło. Mimo wszystko wolał nie ryzykować z królewną po tekstach jaszczurki, a z kolei smoczyca nie tylko odnosiła się do ich własnej niedawnej dyskusji, ale i przy okazji do tego, jak bardzo Noriko przywiązała się do Onurisa.
Samemu Joshowi brak posiłku na początek dnia nie przeszkadzał. Prawdę mówiąc nawet w Instytucie przyzwyczaił się do tego, że rzadko jadał śniadania... Nie tylko potrafił określić czego, kiedy i w jakiej ilości potrzebował, ale i - w razie zaistnienia takiej konieczności - był w stanie przetrwać bez jedzenia dłużej od zwykłych ludzi. Jak długo? Sam nie wiedział. Nie miał ochoty tego sprawdzać, choć musiał przyznać, że trochę zastanawiało go to, czy mógłby się po prostu karmić bezpośrednio swoją energią.
Jeżeli tylko Noriko wyraziła taką chęć, Elixir gotów był dotknąć najbliższego - i wystarczająco neutralnego - odsłoniętego kawałka jej skóry, żeby znów wpłynąć na nią swoimi zdolnościami. Zrobił dla niej praktycznie to samo, co wcześniej dla samego siebie, rozbudzając jej organizm, wprowadzając go w stan gotowości do działania, usuwając resztki snu... A nawet neutralizując bóle, które mogło wywołać spanie na twardym, zimnym gruncie. Jeżeli po tej wczorajszej ulewie wyczuł w niej jakieś osłabienie, to z nim również prędko sobie poradził, dusząc je już w zarodku, żeby potem nie było z nim żadnych problemów.
- Chcesz już wyjść na zewnątrz? - spytał następnie, ruchem głowy wskazując na prawo. Czuł, że gdzieś tam, kawałek od nich, Onuris w dalszym ciągu się przemieszczał, teraz w o wiele większym tempie, ale póki co jeszcze nie spoglądał w jego kierunku. Utrzymywał wzrok skupiony na przyjaciółce i pozwalał jej zadecydować... Choć domyślał się, że dziewczyna zechce jak najszybciej dołączyć do swojego ulubieńca. Zaskoczyłoby go, gdyby było inaczej.
Osobiście Josh również uważał to za dobry pomysł, choć głównie dlatego, że zwlekanie nie miałoby sensu. Bardziej wypoczęci już nie będą, a powinni dopracować swój plan działania. Niby podzielili się rolami, ale to dopiero początek. Najlepiej byłoby najpierw znaleźć nadającą się do picia wodę - istotną przy takiej temperaturze otoczenia i w słońcu - a potem... Dobre miejsce do walki. Do zastawienia pułapki? W tym momencie nastolatek nie był już pewien jak dokładnie wyspa wyglądała z góry, ale zdawało mu się, że pamiętał coś w rodzaju zatoki albo raczej laguny... Jeżeli zamierzali wykorzystać ocean do zwielokrotnienia efektu mocy Noriko, to byłaby to całkiem niezła lokacja.

Przewidywania Josha prędko się potwierdziły i kiedy tylko o to zapytał, Noriko od razu zgodziła się na wyjście na zewnątrz. Z tego powodu chłopak prawie uśmiechnął się do samego siebie, niezwykle zadowolony, że miał rację, lecz mimo wszystko jakoś nad tym zapanował. Wolał nie musieć tłumaczyć się przed przyjaciółką z tego, co go właśnie rozbawiło... Choć prawdę mówiąc w takim wypadku najpewniej zaimprowizowałby jakąś bezpieczną i, lub zabawną wymówkę.
Nie mając ochoty zostać w tyle, nastolatek również wstał z miejsca i w pierwszej chwili przeciągnął się ponownie, choć tym razem w subtelniejszy sposób, bo bez podnoszenia ramion. W tym czasie Noriko schyliła się po swoją bluzę, a gdy już ponownie się wyprostowała, razem skierowali się w stronę wyjścia z jaskini... Do którego mieli tak naprawdę tylko kilka kroków, ale jednak.
Spojrzenie blondyna padło w pierwszej kolejności na Onurisa, który nie tylko rzucał się w oczy, ale i po prostu znajdował się bezpośrednio na linii wzroku. Jedna z brwi Elixira uniosła się lekko, ale ostatecznie mutant zdecydował się o nic nie pytać, ani nie przerywać gadowi jego zajęcia, a przynajmniej jeszcze nie w tym momencie. Rozgrzewka tak czy siak mu się przyda, więc to nie tak, że marnował na nią czas... A oni nie potrzebowali go pilnie już na teraz, natychmiast. Poza tym smok najwyraźniej dobrze się bawił z czymś, co wyglądało na jego kopię - kompletnie nieorganiczną, jak podpowiadała Joshowi jego biokineza - więc chyba tym bardziej nie wypadało mu od razu przeszkadzać.
Josh zerknął na Noriko, chcąc wyczytać z jej twarzy co myślała o tym pokazie, lecz nie zdążył nawet przemyśleć tego widoku, nim jego uwagę zwrócił na siebie Chris... Który nagle się szarpnął, poderwał ze swojego miejsca i energicznie okręcił w kółko. Do pierwszej uniesionej brwi blondyna na sekundę dołączyła druga, lecz zaraz potem obie opadły, a chłopak krótko parsknął cichym śmiechem. Choć nie uśmiechał się dłużej, to w jego oczach i tak wyraźnie odbijało się rozbawienie. Dłonie oparł na biodrach i uniósł lekko brodę, odprowadzając uciekającą od nich jaszczurkę wzrokiem aż do Onurisa.
Blondyn w milczeniu obserwował rozwój wydarzeń, choć prawdę mówiąc robił to głównie dlatego, że Noriko również się nie odzywała, a on sam nie miał w tej chwili nic lepszego do roboty. Poza tym... Ta bardziej praktyczna część jego osobowości chciała zobaczyć Chrisa w akcji, aby zorientować się co tak właściwie potrafił. Owszem, jaszczurka poinformowała ich o paru rzeczach, a dzień wcześniej powalczyła sobie z Onurisem na powitanie, ale to nie to samo. No i przy tamtym starciu Josh skupiał się na czymś innym, a teraz mógł patrzeć do woli.
W pierwszej chwili nastolatek spodziewał się po prostu, że gad albo otrzyma pozwolenie na walkę z tym tworem energetycznym albo, cóż, nie. Rzeczywistość okazała się zabawniejsza i bardziej interesująca, bo sztuczny przeciwnik zniknął, a Chris został złapany przez Onurisa. Przyglądając się temu, jak zaczęli się ustawiać i, najwyraźniej, omawiać cel ćwiczenia, Josh skrzyżował ramiona na klatce piersiowej i już zamierzał znaleźć sobie kawałek ściany jako oparcie, gdy Noriko pociągnęła go za rękaw w dół. Trochę go to zaskoczyło, ale bez problemu złapał równowagę i zgodnie z życzeniem przyjaciółki przykucnął obok niej, opierając przedramiona na udach.
Kiedy dziewczyna przemówiła, blondyn kiwnął głową i rzucił na nią okiem, znów starając się czytać z jej twarzy, a nie tylko z tego, co odbierał od niej biokinetycznie. Tak było łatwiej. Nie spodziewał się, żeby Noriko będzie miała coś przeciwko, wręcz przeciwnie, ale nawet pozytywnych czy neutralnych reakcji mogło być przecież wiele różnych.
- Nieprawda, widywałaś mnie z wieloma chłopakami, zaczynając od Juliana, a kończąc na Davidzie - wytknął, bo szczerze nie mógł się powstrzymać przed tą uwagą. Oczywiście, że doskonale zdawał sobie sprawę z tego, o co chodziło Nori, ale czasami po prostu lubił być trudny, to już leżało w jego naturze i tyle... Choć tym razem z tonu jego głosu oraz z błysku w oczach łatwo można było wywnioskować, że tylko się droczył. Zaraz zresztą przeszedł do rzeczy i to nawet bez jakiegokolwiek popędzania.
- Powiedzmy, że w ramach nastoletniego buntu postanowiłem trochę poeksperymentować, a on jest ładny, miły i pociągający. Pierwsze eksperymenty jasno dowodzą, że zmarnowałem parę lat ograniczając się do połowy swoich opcji. Poza tym mogę, ale nie muszę mieć fetyszu na rudzielce - to ostatnie zdanie Josh dodał głosem pełnym namysłu, jak gdyby dla podkreślenia, że tę kwestię wciąż jeszcze badał.

W momencie tego dźgnięcia Josh aż się trochę zakołysał, bo koniec końców jego obecna pozycja nie należała do najstabilniejszych, ale mimo to jakoś udało mu się utrzymać równowagę - choć w tym celu musiał na moment oprzeć palce jednej dłoni na podłożu. Zaraz potem chłopak powrócił już do swojego poprzedniego ułożenia ciała, zerkając na Nori niemalże z wyrzutem, choć oczywiście w głównej mierze udawanym. Nie miał jej tego czynu za złe i prawdę mówiąc powinien był się pewnie spodziewać takiej reakcji.
Nastolatek nie mógł nie zgodzić się z przedstawionym przez rówieśniczkę opisem wymienionych przez niego kandydatów, w związku z czym w ogóle zdecydował się zachować milczenie. Popieranie jej słów nie byłoby zabawne, ani tak naprawdę nie wniosłoby niczego do ich dyskusji, więc równie dobrze mógł je po prostu zignorować.
Zresztą... Szczerze mówiąc umyślnie podał tak skrajne przypadki. Bardziej bezsensowną parą dla niego byłby chyba tylko Santo, przynajmniej wśród chłopaków, z którymi utrzymywał kontakt bliższy od witania się na korytarzach. Sama myśl o robieniu czegoś z Davidem zdawała mu się niesamowicie niewłaściwa, prawie tak, jak gdyby starał się postawić się w takiej sytuacji z własnym bratem... Co zresztą brzmiało paskudnie i naprawdę nie potrzebował tego obrazu w głowie, fuj. Jeżeli zaś chodziło o Kellera... Josh głęboko wierzył w to, że arogancja była seksowna tylko w jego własnym przypadku, a nie u innych osób, co z kolei skutecznie wykluczało Helliona z puli jego potencjalnych zainteresowań. Proste.
Kolejne pytanie dziewczyny, choć zapewne retoryczne, tak czy siak przywołało na usta blondyna szeroki uśmiech. W tym wypadku nie wynikał on jednak z rozbawienia, a raczej z zadowolenia i stanowił coś w rodzaju pochwały dla Noriko. Brawo, poruszyłaś ten właściwy temat, zdawał się mówić. Elixir chętnie wyjaśniłby przyjaciółce co dokładnie miał na myśli i to ze wszystkimi szczegółami. Wiedział, że by tego nie chciała, ale wcale by go to nie powstrzymało - chyba że na poważnie zwróciłaby mu uwagę. Jak długo tylko się droczyli, wszelkie chwyty były dozwolone.
Na szczęście - dla Nori - jej następne słowa zajęły go jeszcze bardziej, co oszczędziło nastolatce wysłuchiwania tych bardziej osobistych opisów upodobań Josha... Och, a zdecydowanie miałby o czym jej opowiadać, bo rude włosy nie były jego jedynym fetyszem. Gdyby miał być szczery, to tak naprawdę w ogóle do nich nie należały, przynajmniej jeszcze nie teraz, nawet jeżeli rzeczywiście je lubił. Ale fetysze posiadał o wiele mniej cenzuralne.
- Wiem, wiem. Nie jestem skończonym egoistą, tak ci przypomnę, wbrew pozorom czasami zwracam też uwagę na inne osoby - uspokoił przyjaciółkę, marszcząc przy tym lekko czoło. Jego uśmiech zdążył zniknąć, przepędzony tym tematem, ale Elixir nie poczuł się urażony i nawet na to nie brzmiał. Zdawał sobie sprawę z tego, że miewał pewne problemy z empatią, wynikające głównie z faktu, że na ogół był bardzo zaabsorbowany samym sobą, ale rolę ostatniego dupka obstawiał już Keller. Josh nie pretendował do tego tytułu. Nie ranił ludzi umyślnie... Jeżeli już, to zwykle dochodziło do tego przypadkowo, na przykład wtedy, gdy nie zwrócił na coś uwagi albo o czymś nie pomyślał, nim coś zrobił albo powiedział.
Spojrzenie nastolatka znów przesunęło się w stronę gadów, lecz w dalszym ciągu uważnie słuchał słów Noriko. Jego nastrój odrobinę się pogorszył, ale wciąż nie był tak naprawdę zły. Po prostu... Josh nie czuł się już tak rozbawiony, jak jeszcze przed chwilą. Z drugiej strony może to i nawet lepiej, bo niedługo pewnie powinni zaczepić jaszczury, żeby przestały się bawić i do nich dołączyły. Blondyn chciał spytać Onurisa o tę lagunę i omówić parę innych spraw...
I naprawdę nie myślał teraz o tym, że przecież nie robił nic złego. Skąd. Nie musiał, bo nawet nie brał tego pod uwagę, czego by Nori nie mówiła o przesadzaniu z eksperymentami. Jay zgodził się na bycie parą, więc wszystko odbywało się w porządku i sprawiedliwie - nawet ustalili początkowe granice, a to chyba świadczyło o dojrzałości emocjonalnej i tak dalej. Elixir nie zamierzał mu zrobić żadnej krzywdy. Przeciwnie, planował same przyjemne rzeczy.