Wody Jotunheim

First topic message reminder :


Jotunheim uznawane jest za najbardziej niebezpieczny z Dziewięciu Światów, w związku z czym przeprawianie się przez jego morza również wiąże się z licznymi zagrożeniami. Kto wie co takiego czai się pod powierzchnią wody?

Kontakt z dziwnym, magicznym pyłem był dość niepokojący. Barton widział efekt jego użycia. Domyślał się działania, kiedy obserwował proch w woreczku. Skrzenie czy też powoli podnosząca się temperatura mimowolnie pospieszały łucznika. Clint w końcu nie chciał stracić rąk, a tym bardziej życia. Działanie byłego cyrkowca było więc szybkie i wprawne. Zresztą, nie pierwszy raz zajmował się przymocowywaniem różnych przedmiotów do strzał.
Jednocześnie starał się nie panikować. Chciał mieć to za sobą niż bawić się z asgardzką bombą. I to w sposób taki, który zdecydowanie mógłby zaszkodzić. Tym bardziej, że nie tylko jemu.
Hawkeye obserwował reakcję macek. Najwidoczniej monstrum miało dość bolesnych impulsów, które nieregularnie pojawiały się i atakowały jego kończyny. Bartona z pewnością ucieszyło to jak potwór morski zdecydował się wycofać i zrezygnować tym samym z ataku. Nie znaczyło to jednak, że Clinton miał ochotę świętować.
Doskonale wiedział o tym, że nie należy chwalić dnia przed zachodem słońca. W przypadku łucznika - po zachodzie również nie. Miał świadomość tego, że - jak to u niego - i tak może się wydarzyć coś złego, niezależnie od pory dnia i nocy.
Clinton przeniósł spojrzenie na Asgardczyka, który był w posiadaniu sakwy z magicznym pyłem. Obserwował pospiesznie, ale nie chaotyczne działanie mężczyzny. Patrzył z lekkim zdziwieniem na to, co on robił. Ba! W pierwszej chwili Barton miał zamiar podnieść głos niemalże do krzyku i zapytać się, co mężczyzna robi. W końcu było to przecież coś, co pomogło im przegonić potwora oraz ocalić i tak nieźle zniszczoną łódź.
Dopiero w momencie, gdy Asgardczyk już rzucił torbą, a ta niedługo później wybuchnęła, zrozumiał co mogło być takim problemem. Był to dość interesujący akcent, o który zdecydowanie musiał zapytać, kiedy cała adrenalina opadnie i znajdzie się chwila czasu.
Przyglądał się wybuchom… A raczej światłu spowodowanemu przez liczne eksplozje. Widok przypominał 4 lipca czy noworoczną imprezę. Po odpięciu i zwinięciu linki, która może być mu potrzebna, Clint dosyć szybko przemieścił się na dziób statku. Mężczyzna oczywiście brał pod uwagę zniszczenia, więc starał się iść tak, by nie narazić się na zapadnięcie przy zniszczonych deskach.
Łucznik przede wszystkim chciał zobaczyć, jaki widok rozprzestrzenia się przed nimi. Gdyby jednak ktoś go zawołał do pomocy lub blondyn dostrzegłby, że takowa jest potrzebna - pomógłby bez wahania. W lekkim zamyśleniu Barton poprawił swój strój i przewiesił łuk przez swoje ramię. Nie składał go, bo nie wiedział czy lada moment się nie przyda.

Nie pocieszało go to, że pogoda jeszcze nie zdążyła się zmienić. Clinton liczył po prostu na to, że zobaczy coś więcej niż tylko wodę, wodę, chmury, błyskawicę i… wodę. Ciche westchnięcie, przepełnione chwilową bezsilnością, wyrwało się spomiędzy warg byłego cyrkowca. Rękami wsparł się o reling łodzi. W ten sposób mógł pozwolić sobie na wyprostowanie pleców, żeby charakterystyczne strzyknięcie krótką salwą przemknęło wzdłuż kręgosłupa.
Obrócił się i spojrzał na resztę pokładu czy przemierzającą po nim załogę; każdy miał dla siebie zajęcie, co Clint od razu był w stanie wychwycić. Jedni oceniali wyrządzone szkody, inni ratowali maszt, który na wiele im się nie przyda z takimi zniszczeniami, ale to już zachował dla siebie. Bartonowi przez myśl przeszło czy aby na pewno była to dobra decyzja. Co prawda, wcześniej tego w ten sposób nie rozpatrywał. Głównie ze względu na to, iż był świadomy tego, że ktoś musi wybrać się po wspomniane lusterko. Zapewne bardziej chodziło mu o to czy załoga była zadowolona z rozwoju wydarzeń. Dość prędko doszedł do wniosku, że Asgardczycy nie raz i nie dwa przemierzali spokojne i mniej spokojne wody, które skrywały wiele tajemnic czy wyzwań. Nie zdziwiłby się, gdyby któryś mu powiedział, że dla nich to chleb powszedni.
Podmokłe deski pokładu, które znajdowały się bliżej łucznika, odbiły słabo światło. Dzięki temu Clint dostrzegł różnicę i odwrócił się z myślą, jakoby zaczęło się rozpogadzać. Mężczyzna wsparł się teraz jedną ręką i wyciągnął szyję patrząc na to, co roztaczało się przed jego oczami.
Dla niego to był dość zadziwiający widok. Może i spotykał się z tym, że w Nowym Jorku - lub gdzie indziej - za ścianą deszczu była sucha ulica, ale nie było to tak częste jak tutaj. Wiedział, że to była kwestia barier czy portali. Przynajmniej tak to mężczyzna sobie tłumaczył. Mimo wszystko, patrzyło się na to z pewnym zachwytem.
O dziwo, nie czuł się zniechęcony tym, jak ostre są krawędzie co poniektórych skał, jakie były przed łodzią. Zastanawiał się czy znajdą teren, na którym spokojnie będzie można wylądować i przejść się bez konieczności stworzenia prowizorycznego zestawu wspinaczkowego. Tym bardziej, że szczęście Clinta nieszczególnie sprawdzało się w takich okolicznościach.
Hawkeye odbił się od dziobu statku i cofnął do Asgardczyków. W drodze do nich, Clint sięgnął po jedną z leżących włóczni. Jeśli jej ciężar był dość spory to wspomógł drugą ręką, choć trzymanie broni nie było dla niego problemem - w końcu ćwiczył z podobnymi, gdy Swordsman trzymał nad nim pieczę.
Clint starałby się znaleźć mężczyznę, który był właścicielem magicznego pyłu wyrzuconego całkiem niedawno w nieprzyjazne wody. Gdyby to się udało, Barton zbliżyłby się do niego, wyraźnie dając swoją postawą znać, że coś od niego chce.
— Czym jest ten pył, który wyrzuciłeś w morze? — zapytał, przede wszystkim zaciekawiony tą kwestią. — I to było konieczne, żeby wyrzucić coś, co nam się może przydać później? — zagadnął, spoglądając w stronę towarzysza niedoli. Podparł się na włóczni, jeśli ta nie została mu odebrana w trosce o jego życie i zdrowie. — Nie dało się w jakikolwiek sposób uspokoić tego, żeby nie trzaskało? — pytanie może i było głupie, ale jednak zważywszy na to, że Clint pochodził z innej krainy, nie można było się dziwić jego niewiedzy. W końcu liczyło się to, aby uczyć się czegoś nowego, prawda?
Hawkeye zerknął w stronę skalistych kłów i pazurów.
— To jest to miejsce docelowe? Jotunheim? — kiwnął we wspomnianym kierunku.

“Dzieło krasnoludów”, powtórzył w myślach Clint. Nie zdradził się ze swoim zdziwieniem, choć… Czy powinien się dziwić? Mutanci, nadludzie, podludzie, przyludzie, kosmici, narcystyczne jaszczurki, bogowie, to pewnie miejsce na trolle i krasnoludy też się znalazło. Nie mogli być przecież wybredni i zamknięci. Zresztą, Clint swego czasu również zasilał grupę, którą społeczeństwo onegdaj z góry szufladkowało jako dziwadła…
— Nidavellir — powtórzył pod nosem, przyglądając się Asgardczykowi. Przez moment Barton czuł się jakby był wśród swoich. W związku z tym, że na wyprawę przez niespokojne wody zdecydowali się wziąć proch, którego reakcja z wodą była niebezpieczna, świadczyło o trochę spaczonym instynkcie czy też myślach samobójczych; a to przecież, bądź co bądź, jakoś pasowało do Clinta, który sam ładował się w dziwne misje i ryzykował wielokrotnie życiem i zdrowiem przy swoim braku nadludzkich umiejętności. Można by było powiedzieć: jak w domu!
Doceniał takie towarzystwo, więc cień uśmiechu przemknął przez twarz łucznika okraszoną krótkim zarostem.
Przyjrzał się mężczyźnie, gdy ten spojrzał w stronę ostrych skał. Łatwo było zauważyć zmianę wyrazu twarzy u Asgardczyka, którą w jakimś stopniu Clint popierał. Głównie dlatego, że nieznane, a więc nie miał pewności czy zaufania do tego, co może się tam wydarzyć, a to często nastawiało pesymistycznie.
Zmarszczył lekko brwi, ale bynajmniej nie wyglądał na niezadowolonego.
— Dlaczego? — zapytał. Clint nie był zaniepokojony czy wielce zdziwiony tym, że będzie sam musiał wejść od jaskini. Najwidoczniej cechował się wyższym wskaźnikiem samobójcy, a jeszcze niższym stopniem instynktu samozachowawczego. Nie miał zamiaru obrażać i oburzać się na towarzysza niedoli. — Znaczy, rozumiem, że łódź nie może zostać sama i trzeba… — rozejrzał się poniekąd wymownie. — podreperować. Czego mogę się spodziewać w tej jaskini? — zapytał.
Clint założył, że jest jakiś powód, czemu mężczyzna nie chce wejść do środka. A co za tym szło - domyślał się, że ktoś już tam był. Nie myślał jednak o tym, czy ktoś też stamtąd po prostu nie wyszedł.
Czarnowidztwo zostawił sobie na godzinę zero, gdy już będzie przed grotą.

Clint odchylił nieznacznie głowę. Słuchał Asgardczyka i jego odpowiedzi, która zdawała się być niejasna dla mężczyzny. Wrócił spojrzeniem do towarzysza. Barton nie był rozbawiony ani też przerażony odpowiedzią, którą usłyszał. Przez moment zdawał się być bardziej skołowany, gdyż nazwa, która została użyta, kojarzyła mu się z czymś innym.
— Legendy, upiory, draugry — powtórzył pod nosem, lecz było to słyszalne. — Rozumiem, że wielu było śmiałków — powiedział. — Też szukali tego, co ja? — zapytał, marszcząc czoło. Zastanawiał się czy po prostu ci, którzy wcześniej odważyli się wejść do jaskini, również poszukiwali lustra, czy jednak była to dla nich próba odwagi czy czegokolwiek, czego Clint nie był w stanie odgadnąć. Nie dziwił się zatem niechęci ze strony mężczyzn, żeby wejść do środka. Sam jednak nie miał zamiaru wycofać się ze swojego planu - inaczej byłoby to zmarnowaniem czasu, energii, statku i pozostałych środków pomocniczych.
— W sumie… srebrny miecz się przyda i runy szczęścia, bo tego nie posiadam — powiedział Clint, nawiązując do popularnej gry o Wiedźminie w pierwszej części wypowiedzi. Zdążył pograć w wolnym czasie, kiedy nie było żadnych misji. Zdążył przekląć wszystkie elfy, które w dziwny sposób trzymały łuk, a też coś tam zdążył się dowiedzieć. Nic więc dziwnego, że upiory i te drugie skojarzyły mu się z Geraltem. W przypadku run… Cóż. Barton doskonale wiedział, że podług praw Murphy’ego jeśli miałoby się zdarzyć coś złego to się wydarzy, a jeżeli nie chce czegoś spotkać, to spotka jeszcze szybciej niż się spodziewa. Wiedział, że to działa w ten sposób.
— Czym są draugry? — zapytał łucznik. Wolał dopytywać, póki miał czas, póki nie stanęli przed jaskinią i towarzysze nie zajęli się czymś innym, dla nich - ważniejszym. Nie chciał potem wszystkiego nadrabiać. — I jeśli spotkam… To wiadomo, co na nich najlepiej działa? — dodał kolejne pytanie. Nieszczególnie przejmował się tym, że mógł drażnić czy irytować mężczyznę taką ciekawością i swego rodzaju wścibstwem.
Hawkeye wyjrzał zza reling. Spojrzał na odległość od łodzi do brzegu. Zerknął też niepewnie na taflę lodowatej wody i mimowolnie spojrzał wzdłuż statku. Nie dostrzegł żadnych szalup. Zastanowił się czy te w ogóle były obecne i zostały zerwane przez wrogie macki, czy jednak Asgardczycy nie dbali o dodatkowy balast. Lekko się skrzywił, ale mus to mus. Przecież rozpaczać, prosić i inaczej kombinować nie będzie. Co prawda, przez myśl mu przeszło, że mógłby użyć linki, ale na tak niewielką odległość - nie miało to sensu.
Łucznik przeszedł do zejścia pod pokład. Głównie po to, żeby zajrzeć do środka. Jeśli ktoś z obecnych tam zapytałby, gdzie są to odpowiedziałby zgodnie z prawdą, że niemalże przy brzegu. Mężczyzna jednak odszukałby wzrokiem swoje ptaszysko, na które by gwizdnął i kiwnął głową, żeby te do niego dołączyło.
Dopiero wtedy Hawkeye wróciłby do relingu, obserwując proces opuszczania kotwicy, ostatnich przygotowań czy czegokolwiek w tym stylu.

Wilk nie tracił czasu po rozstaniu z umiłowaną. Od razu po pozostawieniu jej w opiece jej świty na wyspie Muir wzbił się w powietrze i ruszył w stronę włości swego ojca. Miał mu w końcu do zdania ważny raport, który nie powinien czekać. Kolejny element do układanki, która po złożeniu być może przyczyni się do upadku starego Asgardu.
Gdy trzeba było, wilk potrafił wykazywać cierpliwość lodowców, spomiędzy których się wywodził. Jednak gdy pozostawało coś do zrobienia nieustępliwie dążył do celu. Całe szczęście nie musiał lecieć całej drogi do Nowego Yorku. Z dostępnych mu sposobów komunikacji paradoksalnie lot był jeszcze najpowolniejszy. Wilk wbrew własnym chęciom nie miał zbyt wiele czasu na dokładniejsze opanowanie go.
Zamiast tego wsłuchał się w wołania ludzkości. Jeden z głosów pochodził z małej wioski pod miejscem zwanym „Filadelfią”. Oczywiście jak zwykle nikt nie wzywał imienia Fenrira bezpośrednio, ale jeśli modlisz się o zemstę, to nie spodziewaj się odpowiedzi miłosiernych bogów. Wilkowi na ogół nie podobało się czerpanie osobistych korzyści z wezwań śmiertelnych. Na ogół zajmował się nimi w trakcie specjalnie zarezerwowanego na to czasu, aby odpowiednio dopełnić sakralności całego czynu. Teraz jednak sprawa go nagliła i musiał chcąc nie chcąc wykorzystać wiarę śmiertelnego. Odpowiedział więc na wezwanie i ku zaskoczeniu czarnoskórego mężczyzny z dźwiękiem gromów i zapachem jonizowanego powietrza pojawił się w jego salonie. Usunięcie skorumpowanego szeryfa współpracującego z miejscowym gangiem (a także sporej części samego gangu) zajęło mu dosłownie chwilę. Nie miał jednak czasu na morały dla człowieka, który go wezwał. Pozostawił go bez słowa do własnej interpretacji tego co zaszło i co sił w łapach pognał do Nowego Jorku na spotkanie ze swym ojcem.
Na miejscu okazało się że wieża w której mieściły się komnaty jego ojca stoi pusta. Zamiast Lokiego znalazł jednak na miejscu termin i miejsce następnego spotkania. Niedługo od teraz. W najmroźniejszym z dziesięciu światów.
Wrócił więc na wyspę Muir. Yggdrasil właśnie na niej przenikał się fizycznie z Midgardem. Skoro i tak będzie musiał zacząć swoja podróż z tego miejsca, to równie dobrze może zaczekać na miejscu. Wykorzystał ten czas na dokładniejsze zbadanie przedsionka portalu. Okazało się że półplan przejściowy nie należał do niego i nie ma w nim żadnej mocy sprawczej. Była to teraz jedynie pusta przestrzeń pozbawiona absolutnie czegokowiek. Wyglądało na to że słodka Wolfsbane wciąż sprawowała władzę nad mocą jesionu, nawet jeżeli owa moc znajdowała się obecnie w samym Fenrisie. Okazało się jednak, że podróżować po konarach drzewa mógł bez jej świadomego pozwolenia.
Nie mając nic innego do roboty spędził następne kilka dni na obserwowaniu poczynań Rahne. Znalazł sobie jamę na jednym ze wzgórz z dobrym widokiem na zamczysko. Nie potrzebował jednak wzroku by wiedzieć że ona tam jest i czuć jej obecność. Nie zdecydował się na spotkanie, ponieważ wiedział że ten niewielki skrawek czasu jaki miał i tak nie wystarczyłby na cokolwiek, co chciałby jej opowiedzieć czy pokazać. Do tego czasu jego ramię powinno już dawno się zaleczyć. Tymczasem wciąż zmuszony był owijać je w bandaże, bo przy najmniejszym wysiłku rana otwierała się na nowo.
Przeklęte magiczne miecze.
Gdy przyszedł dzień spotkania ostatni raz spojrzał na zielone tereny wyspy, błogosławione dotykiem stóp jego królowej i opuścił Midgard. Gdy tylko przekroczył granice rzeczywistości, poczuł potężny napór mocy z każdej ze stron. Musiał przeistoczyć się w swoją czworonożną postać, bo łatwiej było mu w niej znosić przeciążenia. Pomimo jednej niesprawnej łapy i tak pokonywał dystans szybciej niż biegnąc obunóż. Biegł przed siebie i mimo że krajobraz wcale się nie przesuwał to pozostawało wrażenie dążenia do celu. Z jego perspektywy minęło wiele dni, jednak wilk wiedział że jest to tylko efekt zmęczenia działającego na umysł. Tak naprawdę podróż była niemal natychmiastowa. Słabsze od niego istoty miałyby ogromne trudności podążając tą drogą. Z tego co wilk słyszał, wielu nawet zginęło próbując. W końcu jednak zaczął na twarzy odczuwać chłód, co znaczyło że dociera na miejsce.
W końcu wylądował w Jotunheimie. Zmiana momentu pędu niemal ścięła go z nóg. Zmuszony był poświęcić krótką chwilę na dojście do siebie po ponownym wkroczeniu w świat rzeczywisty. Dyszał ciężko ze spuszczoną głową, a z jego lewej łapy ciekła struga krwi. Organizm wilka szybko jednak radził sobie ze zmęczeniem i po krótkiej chwili wilk zdawał się być znów spokojny i tajemniczy, górujący nad otoczeniem.
Dopiero gdy odzyskał bystrość umysłu uświadomił sobie że po pierwsze, idealnie trafił na miejsce spotkania, a po drugie, jego ojciec już tam był. Fenris więc momentalnie przysiadł na zadzie i spuścił łeb ku ziemi w czymś co mogło być wilczym odpowiednikiem ukłonu.
-Witaj ojcze. Wypełniłem twoje zadanie.
Gdzieś w oddali rozległo się ryczenie jakiejś bestii, które delikatnie wkomponowało się w szum wielkiego morza. Szalał wiatr i mróz ciął w skórę. Wywołało to poczucie dziwnej nostalgii, które wilk szybko w sobie zdusił.
- Odnalazłem starą drogę przez światy. Jest trudna i przejdą nią tylko najsilniejsi. Prowadzi z Midgardu do dowolnego miejsca dziewięciu światów.
To było wszystko co przekazał wilk. Sucha informacja. Odniesionio sukces. Nie widział konieczności strzępienia języka. Jeśli loki będzie potrzebował dodatkowych informacji, z pewnością o nie zapyta. Jeśli ma następne zadanie, z pewnością wkrótce się nim podzieli.
Znowu czuł się jak wojownik. Służył swemu thanowi i działał dla sprawy. Myśli o ukochanej zdawały się teraz dziwnie odległe i nienaturalne, jednak wciąż kołatały z tyłu głowy nie dając mu spokoju.

Fenris od początku spodziewał się dezaprobaty w oczach ojca za uszkodzoną łapę, dlatego od razu zauważył gdy nawet na chwilę padł na nią wzrok Lokiego. Pomimo że tamten w żaden wyraźny sposób tego nie skomentował rany, to wilk źle się poczuł musząc pokazywać się w takim stanie. Był wiece daleki od bycia bezradnym, jednak każde kalectwo odbijało się na wizerunku jaki sobą reprezentował. Stłumił jednak poczucie wstydu, wciągnął powietrze do płuc i odpowiedział na pytania.
- Yggdrasil jest starą i zapomnianą przez wielu drogą. Nie bez przyczyny. Nie stanowi dużo więcej niż pomost surowej energii łączącej światy. Podróż wiedzie poza stworzeniem, jednak odbywa się ją fizycznie. Zatracenie samego siebie w strumieniu kosmicznej siły jest rzeczą łatwą. Umysł musi być na tyle bystry, by skoncentrować się na celu, a ciało na tyle mocne by wytrzymać stały napór tytanicznego prądu. Chwila słabości sprawi że istotę porwie nurt, a droga powrotna nie istnieje. W moim… obecnym stanie… stanowiło to dla mnie wyzwanie.
Będąc szczerym wilk stracił w drodze tyle czasu właśnie ze względu na swoją uszkodzoną łapę. Niewykluczone że będąc u szczytu formy nawet by się nie spocił podróżą. Dla osób o silniejszej od niego woli droga też wydawałaby się zapewne krótszą. Nie śmiał na głos wydawać opinii czy jego ojciec przetrwałby taką drogę, bo sam zwyczajnie nie wiedział. Być może dla wspaniałego Lokiego, którego plany i wizje sięgały daleko poza granice pojmowania zwyczajnych istot, podróż zajęłaby zaledwie bicie serca. Być może nawet to wystarczyłoby żeby siły drzewa rozerwały go na strzępy. Pozostawały zresztą inne szczegóły, które ojciec powinien wiedzieć.
-Przedsionki drzewa znajdują się w konkretnych miejscach, po jednym na każdym ze światów. Podróż może zakończyć się w dowolnym miejscu, lecz musi zacząć się właśnie w nich. Każdym z nich zarządza strażnik, który udziela przejścia. Wewnątrz przedsionka mają oni moc sprawczą niczym sami bogowie i naginają całą przestrzeń pod swoje upodobanie. Trudno jest walczyć z nimi w ich domenach, jednak komukolwiek się to powiedzie samemu staje się nowym strażnikiem. Ja…
Wilk przerwał nagle, jak gdyby nagle zapomniał co chce powiedzieć. Było to do niego na tyle niepodobne że miał w zwyczaju albo mówić wprost, albo nie mówić wcale. Teraz wyraźnie układał w głowie kolejne słowa. Temat miał zaraz zboczyć na umiłowaną Rahne. Wilk zdawał sobie sprawę że dla niego znaczyła ona dużo więcej niż dla Lokiego, ale nie stąd brała się trudność w zebraniu myśli. Mimowolnie wplątał ją w wojnę dużo większą niż cały jej dotychczasowy świat i myśl ta nie dawała mu spokoju. Prawdą było jednak że nie było już chyba dla niej odwrotu i równie dobrze wilk może stać przy niej, zamiast dać innym grać o jej losy bez jego udziału.
- Udało mi się zawrzeć… pakt… ze strażnikiem Midgardu. Jestem w stanie dowolnie podróżować po jesionie, o ile wytrzymam drogę. Mogę też otworzyć przejście z Ziemi w dowolne miejsce dziewięciu światów, lecz nie mogę zagwarantować powrotu innym istotom.
Była to prawda minimalna. Idealna na potrzeby planowania dalszych kroków. Nie poruszała tego że zaszedł precedens wedle którego wilk trzymał w dzierżawie moc, która tak dokładnie nie należała do niego. Nie wspominała też o naturze owego „paktu”, lecz dowolna istota mająca choć minimalne zdolności do magicznej empatii czy telepatii byłaby w stanie ją odgadnąć. Wilk pomimo iż przez lata nauczył się idealnie to maskować, to wewnętrznie niemal kapał zwierzęcymi emocjami.  Potrzeba ochrony samicy, stada i potomstwa była przecież silniejsza nawet od gniewu, z którym i tak wilk nienajlepiej sobie radził. Loki przez to bez trudu mógłby odczytać prawdziwą naturę jego związku ze strażnikiem gdyby na tym mu zależało.
To niestety znaczyło że misja poniekąd udała się, choć zarazem i nie udała. Istot, które na pewno przetrwałyby podróż nie było dużo. Na pewno nie dałoby rady przerzucić w ten sposób całej armii nie