Wody Jotunheim

Jotunheim uznawane jest za najbardziej niebezpieczny z Dziewięciu Światów, w związku z czym przeprawianie się przez jego morza również wiąże się z licznymi zagrożeniami. Kto wie co takiego czai się pod powierzchnią wody?

Barton korzystał. Co prawda może i wydłużający się czas podróży, a co za tym idzie - także pobytu, niespecjalnie sprzyjał wydarzeniom, to jednak nie narzekał. Pod względem traktowania niezapowiedzianych gości z obcego świata, mieliby u łucznika ocenę dobrą. Może nawet bardzo dobrą.
Mężczyzna nie narzekał na możliwość snu, odświeżenia się czy też spożycia posiłku. Zapewne przed samym snem pozwolił sobie na serię ćwiczeń.

Podniósł się natychmiastowo, gdy przyszedł strażnik z zamiarem obudzenia go. Hawkeye był czujny. Zwłaszcza w obcych miejscach. Podziękował za śniadanie i strzały, które zwróciły jego uwagę. Zaczął je studiować, przyglądać się im i badać palcami. Dziwiła go trochę struktura, ale i tak postanowił je wziąć ze sobą. Tym bardziej po zapewnieniu strażnika.
Barton miał problemy z nowym odzieniem, choć nie miał kłopotów z ruchem; strój był wygodny, mimo że Hawkeye preferowałby inną kolorystykę, ale nie mógł przecież wybrzydzać. Przede wszystkim liczyło się to, że nie czuł się skrępowany. To było najważniejsze.
Spojrzał na kabiny, do których go zaprowadzono. Woląc jednak skorzystać z wolnego czasu, Clint zaczął ogarniać strzały poprzez odpowiednie ułożenie ich, żeby w razie czego nie mieć problemów z wyciągnięciem tej, która była mu potrzebna. Przyglądał się widmo-ptaszysku, a następnie udał się na niedługą (przynajmniej w jego mniemaniu) drzemkę. Po około dwóch godzinach według czasu w jego zegarku, łucznik zbudził się.
Udał się na pokład, aby sprawdzić co się dzieje i podziwiać krajobrazy. Ponadto poprosiłby któregoś z obecnych mężczyzn bądź kobiet o przybliżenie okolicy czy krainy, do której się wybierają. Wypadało być choć trochę rozeznanym.

Barton zastanawiał się jaki jest upływ czasu w Asgardzie w porównaniu z ziemskim. Nie była to sprawa priorytetowa. Głuchy - ale wciąż najprzystojniejszy! - Mściciel już dawno przywykł do tego, że pojawiały się absurdalne myśli w najmniej sprzyjających sytuacjach. Wiedział dobrze, że powinien skupić się na danej sprawie, ale na to nie miał wpływu. Na te myśli. Gorzej, gdy wygłaszał je w towarzystwie Natashy, Scotta czy choćby Kapitana. Wszyscy patrzyli na niego jak na idiotę. Ale nawet do takich spojrzeń niepotrzebne było wygłaszanie abstrakcyjnych myśli.
Patrzył na to, co się działo, co miało miejsce. Pogoda była przyjemna i gdyby Clint lubił żeglugę, a jego interesem nie byłoby ratowanie świata, to pewnie już dawno łuk zmieniłby na wędkę i zostałby rybakiem. Tymczasem mógł jedynie przypomnieć sobie scenerię z Titanica. Pozostało jedynie odnaleźć asgardzką Rose, z którą stanąłby na dziobie statku. Tylko że jak spojrzał to szybko doszedł do wniosku, że lepiej nie zaczepiać.
Chociaż… Może jak już będzie po wszystkim?
Słuchał brodatego mężczyzny. Zerknął na niego z rosnącą ciekawością, gdy wspomniał o zdradzieckich wodach i o samobójcach. Cóż… Trudno byłoby się nie zgodzić z takim stwierdzeniem. Już wcześniej mógł siebie i Natashę czy Bobbi do takiej grupy przypisać. Nie mieli w końcu super umiejętności jak pozostali członkowie Avengers, a jednak pakowali się do walki z kosmitami i innymi dziwactwami. Niemalże każdorazowo było to samobójczym wypadem w imię ratowania świata.
— Serce? Serce mam dobre, brak nadciśnienia mimo hektolitrów kawy, zero problemów, zdrów jak ryba! — zaperzył się, słysząc nieszczególnie miłą radę Asgardczyka, ale nie wyglądał na takiego, co miał zaraz rzucać fochami na prawo i na lewo. — Zresztą, zobaczymy o co tyle rozgłosu — powiedział nieco lekceważącym tonem, jakoby nie zdawał sobie sprawy z tego, że żywioł wody potrafił być niebezpieczny dla tych, co to za dużo tym sposobem nie podróżują.
Gdyby faktycznie coś więcej miało się wydarzyć i obecność Clintona na pokładzie byłaby przeszkadzająca, to Mściciel zapewne wtedy wycofałby się pod pokład. Póki co, Barton postanowił skorzystać z chwili spokoju i poprawić zapięcia na swoim stroju i przy swoich zabawkach. Wolał, żeby nic mu nie zniknęło podczas całej afery!

— Aye, kapitanie — zasalutował Clinton, który zmieszał wojskowe pozdrowienie ze zgodnością majtka. Dostrzegł, ale także zignorował skonfundowanie na twarzy brodacza. Był przekonany, że gdyby zaczął tłumaczyć to wyraz twarzy mężczyzny byłby jeszcze bardziej skołowany niż w tym momencie. Wówczas nie byłoby sensu na powtarzanie w kółko tego samego, skoro jest to niezrozumiane za pierwszym razem, prawda?
Wygodne.
Korzystał z tego, że nic mu nie zlecano i nie musiał niczego kontrolować w tej chwili. Liczyło się w końcu to, aby się pilnował, co też robił. Obserwował krążących po pokładzie ludzi, przypatrując się działaniom i zadaniom, które wykonywali. Jeśli ktoś wymagał jego pomocy lub rzucił, aby się zbliżył - to to zrobił. Nie lubił czuć się niepotrzebny, choć na ogół nie miał nic przeciwko lenistwu.
Wyraz twarzy Clinta zmarkotniał. Niezrozumienie na jego obliczu było zauważalne gołym okiem i nawet Murdock byłby w stanie to wyłapać, mimo że był niczym kret. Barton patrzył jak głupi na nicość, w której znikał dziób statku i to postępowało. Nie wiedział, co o tym myśleć. Zwłaszcza że widział przecież, co miało miejsce dalej - spokojniejsza woda, a brak statku i ludzi, którzy na nim stali. Domyślał się, co to mogło być.
Szarpnięcie spowodowało, że mimowolnie Clinton stanął w rozkroku, aby lepiej utrzymywać równowagę. Mężczyzna spojrzał przez ramię, aby upewnić się, że jeśli miałby zlecieć, to na nic się nie nadzieje. Raczej nie chciał męczyć się z bólem kręgosłupa czy podziurawioną nerką podczas podróży. Asekuracyjnie wyciągnął rękę i odnalazł jakąś balustradę przy zejściu pod podkład, aby się utrzymać przy powtórce szarpnięcia.
Rozejrzał się po odmienionej okolicy. Wzburzone morze wyglądało nieprzyjaźnie. Brakowało tylko krwistych chmur, choć burzowy odpowiednik był równie niepokojący. Zwłaszcza przecinany błyskawicami. Hawkeye nie był przestraszony (jeszcze), ale cholernie zdziwiony tym co widział i co miało miejsce. Dostosowywał się do tego jak statek kołysał - w odpowiednich chwilach uginał jedną czy drugą nogę, zachowując prawidłowy balans.
Zezował na obłok pary, która wydobyła się z jego ust, przez które oddychał. Odczuwał chłód, jak ten ściąga jego skórę na twarzy. Mało przyjemne, ale nie uciekał jeszcze na dół, zbyt zaciekawiony tym, co widzi.

Jego odpowiedzią na pytające spojrzenie był lekkoduszny uśmieszek, którym uraczył jedną ze schodzących pod pokład osób.
Obserwował zgraną pracę między osobami. Synchronizację, która pozwalała na to, żeby wszystko współgrało ze sobą i nie było problemów. Clinton dobrze wiedział, że jeśli dana grupa była ze sobą zgrana, to i wspólne wykonywanie obowiązków, które dla jednostki się różniły nieznacznie, były efektywne. Nie było wówczas problemów, że ktoś czegoś nie zrobił, bo się obraził lub nie miał pojęcia jak tym się zająć, więc praca nie była spowolniona czy - co gorsze - zastopowana.
Hawkeye przesuwał się wzdłuż wewnętrznej barierki, nie zbliżając się do nadburcia. Stosował się do rady brodacza. Nie chciał wylądować w lodowatej wodzie. Raz, że cały zmoczony miałby problem z poruszaniem się, to jeszcze zamarzłby. Chyba że ktoś użyczyłby mu skrzydeł drzwi, na których mógłby się pomieścić i dryfować po wzburzonej wodzie.
Na głos nie przyznałby się, ale co bardziej spostrzegawczy mogli zauważyć, że nieszczególnie pewnie i dobrze mężczyzna czuje się, kołysząc na takich falach. Clinton miał wiele ćwiczeń wymagających od niego dobrej koordynacji ruchowej i utrzymaniu się w pionie. Mimo wszystko, widoczne fale, pewna nerwowość i adrenalina buzujące w blondynie swoje powodowały. Zemdliło go na dłuższą chwilę, ale bynajmniej nie miał ochoty wymiotować. Aż tak źle nie było. Jeszcze.
Było nawet gorzej. Jak zabujało statkiem tak Clint zaklął pod nosem, przewracając oczami. To zdecydowanie nie pomagało. Złapał mocniej za balustradę, akurat w momencie powtórzenia uderzenia. Rozejrzał się ponownie, dostrzegając jeszcze bardziej wzburzone fale i policzył do dziesięciu w dół.
Nie zastanawiał się długo, gdy zobaczył mackę. Sięgnął do kołczanu, jak i swojego łuku, który tylko czekał na okazję. Clint nie miał zamiaru podejść do macki i jej wielgachnych przyssawek, zbliżając się tym samym do nadburcia. Blondyn naciągnął cięciwę z tradycyjną strzałą. Wolał nie marnować tych asgardzkich. Chyba że będzie do tego zmuszony.
Rozluźnił palce podczas wymierzania w dolną część macki, która przesuwała się po nawierzchni. Starał się jednocześnie stanąć tak, by móc zahaczyć o coś, żeby nie wyrżnąć na podłoże przy kolejnym uderzeniu.

Na szczęście macka nie była wielkości Scotta Langa w pomniejszeniu, więc Clinton nie musiał się o to martwić. Przekonany do swoich umiejętności i zdolności dobrze wiedział, że mimo niesprzyjających warunków nie miałby problemów z trafieniem do celu. Wystarczająco dużo i często trenował, aby tylko się doskonalić jako jedyny nieposiadający super-mocy i super-zbroi.
Balansując na pokładzie, Clint pamiętał o nieprzyjemnościach powiązanych z tym kołysaniem się. O tyle dobrze, że zdążył skupić się na intruzie, a przynajmniej jakiejś jego części, żeby nie musieć myśleć o tym czy faktycznie nie skończy z tymczasową chorobą morską powodowaną wzburzonymi falami Jotunheim.
W chwili, gdy napór macki przechylał statek, Clint odchylił się niemalże całkowicie w stronę balustrady, przy której stał. Zaklął po raz kolejny, patrząc to w dół, to na kawałek poręczy. Rozważał zaczepienie się o nią z użyciem jednej z linek.
Upewnił się, że chwilowo sytuacja jest stabilna. Dużo czasu nie potrzebował, żeby dobyć odpowiedniego przedmiotu i wyciągnąć w stronę balasek, które linka miałaby otoczyć. Wówczas podczepiłby jej drugi koniec do swojego pasa i metalowej sprzączki. Łatwy dostęp umożliwiał szybkie zapięcie i odpięcie, gdyby miało być o wiele gorzej i niekorzystniej dla niego.
Jeśli była szansa, to Clint wystrzelił kolejną strzałę o zamrażającym wkładzie. Czekał na reakcję macki - czy w ogóle to zadziała. Niezależnie jednak od tego, Barton wymierzył w podobne miejsce strzałą o tradycyjnym grocie.
I wstrzymał się na rozwój wydarzeń. Gdyby statek po raz kolejny miał się przechylić i następna osoba runąć i pomknąć po pokładzie nieopodal łucznika - wówczas ten wyciągnąłby pomocną dłoń.

Balansowanie na przewracającej się z jedngo boku na drugi bok łodzi, przypomniało Clintowi ćwiczenia w cyrku, kiedy Jacques wymuszał na nim robienie przewrotów na wąskiej belce, na której trenowały gimnastyczki. Nie był w stanie zliczyć ile razy kiwał się na boki i jak często miał dość. Teraz też miał. Bujając się na lince i kiwając na boki, ponownie miał niezbyt przyjemne uczucie. Raz zginał nogę, raz prostował. Czasem wyciągnął rękę, korzystając z tego, że podłoże stawało się stromą ścianą.
Nie mógł narzekać bardziej. Treningi, podczas których przesiadywał w obracającym się korytarzu na coś się w końcu przydały. Odrobinę lepiej znosił te kiwanie się, ale najważniejszym dla Bartona były efekty po tym, jak przymrożona macka - a raczej właściciel takowej - buntowała się przeciwko uwięzieniu.
Nie zdążył zareagować w momencie, gdy statkiem zarzuciło na przeciwny bok. Szybko wylądował plecami na balustradzie, co spowodowało promieniujący ból wzdłuż pleców. Chwilę, choć niedługą, Barton spoczywał na balaskach, próbując stwierdzić na ile poważne było to zderzenie. Nie czując jednak nasilającego się, póki co, bólu, zdecydował się spojrzeć w dół, aby zobaczyć co było powodem. Domyślał się, ale mimo to czekał na potwierdzenie swoich przewidywań.
— Ile jeszcze — sapnął do siebie, widząc kolejną mackę. Nie podobało mu się to, co dalej miało miejsce, ale doceniał pomysł z włócznią i przytwierdzeniem. Do czasu, gdy ledwo stanął na nogi, a już bawił się w kolejne huśtanie. Asekurował się poprzez złapanie balaski balustrady. Wlał, żeby nie szarpnęło nim, gdyby miał zlecieć ponownie.
— Ej! — zawołał do strażnika. — Zanim skończymy tutejszą wersję Piratów z Asgardu i Zemstę Jotunheim, to weź włócznią celuj tam — wskazał na przymrożoną mackę. — Jeśli uda ci się przydzwonić w zamrożoną część to może się skruszy — może, powtórzył w myślach. Chłód doskwierał Bartonowi, który ignorował jednak obłoki pary wydobywającej się z jego gardła.
Łucznik przyszykował kolejną strzałę z zamiarem wycelowania w nową mackę. Dokładnie w część, która napierała na niszczejącą łódź. Liczył na to, że jakiś impuls bólu oderwie to od pokładu.
Nawet nie zastanawiał się co się stanie jak jeszcze bardziej rozjuszy potwora. Nie miał czasu!

Jako że ręce miał zajęte, to tylko w duchu machnął lekceważąco dłonią na reakcję mężczyzny. Asgardczycy, pomyślał z politowaniem, kiedy mógł porządniej odetchnąć między wystrzałami i obserwacją wściekłych macek. No, może jeszcze nie wściekłych, ale z pewnością rozjuszonych.
Bardzo prawdopodobnym jest to, że Barton pożałował pytania, które sobie zadał, kiedy było to w momencie, gdy zapomniał o najważniejszym dla niego prawie. Przypomniał sobie niemalże natychmiastowo i obiecał, że nie będzie pytać dalej. Przez kolejne minuty, bo trudno powiedzieć, co mogło mieć miejsce potem. O ile nie zginie, rzecz jasna.
Nie żałował swojej decyzji w związku z włócznią. Spodziewał się, że uwolniona jedna ósma ośmiornicy zaatakuje ponownie. Wolał już użerać się z tym niż zastanawiać się jak szybko łódź się przepołowi. Liczył, że jakoś to się opóźni, bo wątpił, żeby potworzysko odpuścił. Choć nie obraziłby się!
Utrzymując równowagę, Hawkeye starał się przemieścić sprawnie i szybko, by móc znaleźć się w zejściu pod pokład. Wówczas po obu stronach miałby balustrady, gdzie do jednej z nich przywiązany był za pomocą linki. Przed sobą z kolei miałby maszt, a za sobą - zejście. Mógł albo poobijać swoje żebra, albo przywalić głową w słup, albo wylądować na plecach pod pokładem. Wygodnie i pomysłowo. Z tego punktu Clinton obserwował to, co się działo. Podniszczony statek, działających gdzieś na dziobie i środku strażników. Pierwsza atakująca macka z jednej strony, druga z drugiej i jeszcze trzecia, która całą swoją długością przecinała, jeszcze nie dosłownie, statek. Nie był to zbyt zachwycający widok. Właściwie to trzecia, wystająca część ośmiornicy była najbardziej niepokojąca.
Barton wysunął jedną z nóg do przodu (lub postawił na stopniu), stabilizując się w ten sposób. Sięgnął do spodniej części kołczana, aby zmienić końcówkę strzał. Uzupełniał je na tyle często, że nawet nie musiał myśleć nad kolejnością, z którymi zostały umieszczone odpowiednie groty. Najpierw postanowił spróbować strzały z kwasem, aby zobaczyć reakcję macki. Gdyby jednak zachowanie tego czegoś nie było sprzyjające, wówczas Clint wycelowałby już strzałą z wybuchową końcówką. Uprzedziłby krzykiem załogę, aby ci się odsunęli.

Barton patrzył wpierw niepewnie i krytycznie na strzałę, której koniec wbił się w mackę. Jego spojrzenie z upływem sekund stawało się zadowolone. Miał z czego się radować, skoro nie stracił strzały, która nie przyniosłaby wówczas żadnego efektu.
Nie podjął się żadnych działań przez kolejne chwile. Obserwował zajście jakie miało miejsce z tym, co kwas robił z macką potwora. Clint starał się także ocenić tym samym szkody, jakie mogły zostać wyrządzone. Chciał chociażby w myślach ogarnąć, jakie będzie zapotrzebowanie. Nie miał nieskończonych zasobów kwasowych grotów, które mogłyby pokonać monstrum - tego był pewien. Musiał więc kombinować dalej.
Zadarł głowę, aby spojrzeć na granatowe niebo. Huk i błysk spowodowany przez błyskawicę może nie wystraszył Clintona, ale w jakimś stopniu zaniepokoił. Ot, być może łucznik zaczął wierzyć w to, że znaki na niebie zwiastują coś niezbyt przyjemnego. Właściwie to niczym dziecko zaczął odliczać hałas od widoku, jakby w ten sposób chciał ocenić odległość.
Cofnął się o trzy, może cztery kroki, aby móc chociażby zajrzeć do środka, pod pokład. Chciał zobaczyć, ile osób znajduje się w środku i czym one się zajmują. Czy są jakieś przygotowania, czy jakaś zażarta dyskusja. Łatwiej byłoby mu usłyszeć rozmowy pod deskami niż na pokładzie, kiedy wszędobylski szum i hałas uniemożliwiał mu rozróżnienie słów, o tłumaczeniu nie wspominając.
Barton odwrócił głowę w stronę, z której pojawił się ruch czy też przytłumione uderzenie. Nie spodobało mu się to. Mężczyzna ponownie sięgnął do spodu kołczana, aby zmienić wkład do strzały. W międzyczasie ponownie wspiął się po tych kilku stopniach, rozglądając się po statku. Nie chciał zbliżać się do relingów. Liczył więc na to, że z miejsca, w którym się znajdował będzie miał możliwość zobaczyć coś więcej poza mackami. Przede wszystkim Hawkeye chciał sprawdzić - o ile pogoda sprzyjała na tyle - jak daleko jest do potencjalnego lądu. Zastanawiał się czy potwór to jedyne, co znajduje się pod wodą, czy jednak ma się szykować na więcej zanim nie stanie na ziemi.
W każdym razie, Barton po raz kolejny sięgnął po strzałę, ale tym razem z wybuchowym wkładem. Ponownie wymierzył w stronę macki, która szalała nad pokładem, odpychając od siebie strażników.

Jeśli nikt nie wyrażał zaniepokojenia pod pokładem to Clint był spokojniejszy. Zerknął z ciekawością na to, jakimi to woreczkami zajmowali się Asgardczycy. Nie dopytywał jednak, choć osoba postronna spokojnie mogłaby zauważyć, że przez kolejną chwilę Barton zdawał się mieć niezaspokojoną ciekawość i jeszcze bardziej zainteresowało go to, co było przerzucane przez mężczyzn znajdujących się pod pokładem.  
Spojrzał na ptaszysko, które wygodnie sobie spoczywało. Skubany, pomyślał Barton, gdy zdecydował się wrócić na górę.
Nie pocieszał go brak lądu w zasięgu jego wzroku. Nie dziwił się. Jakkolwiek nie miałby dobrego wzroku, to jednak nie był w stanie widzieć przez chmury burzowe, wściekłe fale i macki; było dosyć ciemno, a i też musiał zwracać uwagę na to, co działo się wokół niego. Pozostało liczyć jedynie na to, aby się nie roztrzaskać ani o jakąś skałę, ani na środku lodowatego morza - na kąpiel się nie pisał.
Zapach… Nie, smród, który Clint wyczuł po wybuchu macki spowodował odruch wymiotny. Uciekł nawet spojrzeniem gdzieś w bok, jak gdyby brak obrazu miał mu pomóc w zignorowaniu uciążliwego odoru spalonego ciała. Barton w jakimś stopniu pożałował tego, ale nie na długo - ponownie osiągnął efekt, który był dla mężczyzny zadowalający. Liczył, że bryza morska szybko przegoni nieprzyjemne doznania.
Przynajmniej przez chwilę Hawkeye czerpał radość z osiągniętego efektu. To, co działo się dalej, było przewidziane przez mężczyznę, ale zarazem niebezpieczne. Zdawał sobie z tego sprawę, podobnie jak pozostali obecni na statku.
Clint spojrzał w stronę masztu, który chybotał się podejrzliwie. Rozejrzał się, czy ktoś stoi w miejscu, w którym potencjalnie kawałek drewna mógłby wylądować. Chciał zareagować odpowiednio szybko i nie dopuścić do tego, żeby ktoś został zmiażdżony przez połamany maszt.
Barton rozejrzał się, zauważając ruch wokół statku. Nie podobało mu się to, że kolejne macki wyłaniały się spod wody po obu bokach transportu wodnego. Zaklął w myślach, gładząc kciukiem fragment łuku. Zastanawiał się, na ile opłaca mu się użyć niestandardowych strzał. Pamiętał w końcu o tym, że to dopiero początek zabawy czy też koszmaru.
Obserwując ruch monstrum, Clint zbliżył się do jednego ze strażników.
— Jak daleko jest ląd? — zapytał. On nie wiedział, ale może Asgardczyk, znający tutejsze krainy, szybciej będzie w stanie określić, ile im brakuje.
Póki co, łucznik nie podejmował się jakiegoś ruchu, działania w związku z morskim potworem. Jeśli ktoś potrzebowałby pomocy - starałby się niezwłocznie takowej udzielić.

Hawkeye jeszcze przez dobrą chwilę obserwował i kontemplował nad nieszczególnie zachwycającą pogodą, niebezpiecznie kiwającym się masztem czy też załogą, z którą znajdował się na pokładzie niszczejącego powoli statku. W pewnej chwili mężczyzna zaczął myśleć nad tym, jak smutnie się to prezentuje. Czytał swego czasu takie historie, a oglądał też najbardziej znany film - Titanic; nic więc dziwnego, że zaczął szkodować na łodzią i zastanawiał się czy jest tu ktoś, kto pełni funkcję kapitana, czy zebrana załoga była na tyle zgrana i nie potrzebowała lidera.
Obserwował działania pozostałych, wyczuwając tęsknotę (!) do swoich “pobratymców”. W końcu wiadomym było, że prędzej czy później zabraknie mu któregoś z Avengers. Głównie po to, aby sprawić, że ten miałby dość Clintona.
Spokojniejszy, odsunął się od zajmujących się masztem osób. Spojrzał na brodatego, który udzielił mu odpowiedzi. Jeśli mężczyzna dodatkowo wskazał ręką w odpowiedni kierunek, Clint tam powiódł swoim spojrzeniem.
— Osłona chmur? Mówisz, że będzie przejrzyściej? — dopytał. — W końcu. Dzięki — blondyn położył dłoń na ramieniu Asgardczyka i poklepał. Ot, niezobowiązujący, a być może pokrzepiający gest ze strony łucznika. Barton nie dociekałby i nie obracałby się za siebie, jeśli mężczyzna spojrzał na niego zdziwiony.
Clinton dobył swego łuku. Trzymał pewnie na majdanie, a w międzyczasie sprawdzał zawartość swojego kołczana. Głównie myślał o liczbie pozostałych mu kwasowych, wybuchowych i zamrażających strzał. Te głównie były przezeń używane. Mężczyzna wiedział, że pozostałych jest tyle, ile brał - po pięć czy sześć sztuk.
Łucznik, rozciągnął linkę przyczepianą do balasek przy zejściu pod pokład. Sam przeszedł na środek, patrząc to na jeden rząd macek, to na drugi. Zaklął siarczyście pod nosem. Wyciągnął trzy zwykłe strzały i wycelował je w zdrowe kończyny potwora. Wszystkie za jednym machem, przez co mimowolnie musiał przekrzywić łuk, żeby trafić. Szybko przeniósł ciężar z jednej nogi na drugą, zapierając się na niej, aby się nie poślizgnąć. Hawkeye dobył dwóch strzał - jedna z kwasem, natomiast druga z vibranium - i wycelował w kolejne odnogi monstrum. Nie liczył, choć jednocześnie nie narzekałby na to, że to je zniszczy. Spowolni, trochę porani czy “odciągnie” to wszystko od niszczejącej łodzi. Jeśli zraniona już macka postanowiłaby dołączyć do pozostałych - to otrzymałaby kolejną wybuchową strzałą.

Obserwując lot strzały z vibranium, Clint pożałował utraty tak przydatnej rzeczy, a jednocześnie zapamiętał, żeby i przy kolejnych zadbać o funkcję bumerangu. Tak jak to było z jego odosobnioną wersją. Przynajmniej nie będzie musiał potem latać i zbierać już użyte kijki, które jeszcze mogą się przydać. Z pewnością nie miał zamiaru przepłynąć się po strzałę. Nie tylko ze względu na lodowatą wodę, ale monstrum nie zachęcało do tego, żeby zobaczyć czy w Asgardzie też istnieją ichnie rafy koralowe.
Barton nie chciał być bierny w całej akcji. Mimo że niespecjalnie mu się to podobało, to jednak sięgnął po kolejną strzałę z kwasowym wkładem, aby przystopować atak ze strony macek. Wykluczenie kolejnej im się przyda, to na pewno. Wymierzył strzałę w jedną z napierających kończyn monstrum, zaklinając morskie stworzenia pod nosem przez te ich ataki.
Szybko spostrzegł wychodzącego spod pokładu mężczyznę, który niósł… jakkolwiek to się nazywało. Hawkeye z niemałym zainteresowaniem przyglądał się dziwnej procy. Zastanawiał się czy to czasem nie był ten woreczek, który wcześniej zdążył zauważyć. Łucznik opuścił ramię, trzymając łuk w gotowości.
Blondyn zmienił obiekt zainteresowania z przedmiotu wyniesionego spod pokładu na efekt, jaki tworzył się na kończynie potwora, który nie dawał im spokoju od dłuższego czasu. Było to dosyć… imponujące. Tak chyba najłatwiej określić.
— Nie mogłeś od razu o tym mówić i dać?! — zapytał z nieco pretensjonalnym tonem, ale nic dziwnego - przecież ile czasu (i strzał) zostałoby zaoszczędzonych!
Clint, mimo zapatrzenia się na specyficzny wybuch, był w stanie wyczuć nienaturalny ruch. Jako że hałas był wszędobylski, a i sam Barton miał problem ze słuchem, to ciężko były usłyszeć trzaski bądź cokolwiek, co zasygnalizowałoby w ten sposób niebezpieczeństwo.  Hawkeye nie wykonał gwałtownych ruchów. Najpierw przesunął butem koło siebie, aby sprawdzić czy nacisk nie spowoduje, że deski pod nim pękną. Wiedział, że będzie musiał i tak stąd odskoczyć. Mężczyzna rozejrzał się.
Najpierw postanowił powolnymi krokami odsunąć się od tego miejsca, a jeśli zapadanie się zyskałoby mimo wszystko na sile - to skoczyłby w stronę balustrady.

Nie zirytował go brak odpowiedzi. Spodziewał się, że ze względu na to, co się dzieje, może być ona opóźniona. Nie zdziwiłby się nawet, gdyby tej w ogóle nie otrzymał. Albo najzwyczajniej w świecie - nie usłyszał.
Bartonowi nie podobało się to, jak deski skrzypiały pod jego ciężarem. To zawsze brzmiało źle i nigdy nie zapowiadało nic dobrego. Wystarczająco wiele misji przeszedł, a jeszcze więcej obejrzał filmów, w których takie scenki miały miejsce. Z lekkim opóźnieniem powodowanym niepewnością i złudną nadzieją, że zdąży, odskoczył... Po to, aby zostać złapanym.
Nie miał nic przeciwko temu, że po raz kolejny został uratowany. Spojrzał na Asgardczyka i skinął do niego w niemej podzięce. Gdy się upewnił, że mężczyzna zajął się czymś innym, Clint mniej dyskretnie poruszył ramieniem, krzywiąc się lekko. Szarpnięcie i mocny, pewny uścisk był silny i dość bolesny. Zapewne dlatego w przypadku przywitań z Gromowładnym, Hawkeye oponował w obawie o utratę kończyny.
Upewniwszy się jednak, że ze stawem nic nie jest, a chwilowy ból niedługo minie. Kto jak kto, ale łucznik musiał po prostu wiedzieć, kiedy coś się dzieje; już nie tylko dzięki ćwiczeniom i życiu w cyrku, ale tyle razy wylądował na skrzydle szpitalnym, że szkoda gadać! Zresztą, to i tak było małe zranienie; spodziewał się, że będzie tego więcej. I będzie to dotkliwsze, boleśniejsze.
Obrócił się w stronę mężczyzny, który go wciągnął na pokład, na bezpieczniejszy fragment. Syczenie dosyć szybko doszło do uszu Bartona. Były cyrkowiec mimowolnie zajrzał do torby, ale na szczęście nie było to aż tak bezczelnym zapuszczeniem żurawia jak można byłoby się po nim spodziewać. Takie działanie miało nastąpić dopiero w następnej chwili.
Podniósł raptownie głowę, słysząc huk i trzaśnięcie. Nie chciał jednak się zagapić na obraz skrzącego się prochu na powierzchni macki. Czym prędzej Hawkeye wykazał się brakiem wychowania i bez pytania sięgnął do torby Asgardczyka, żeby dobyć opakowanie magicznego pyłu. Przez krótką chwilę ważył w ręce, aby sięgnąć ostatecznie do strzały. Wycofał się na niecałe dwa kroki z zamiarem przywiązania woreczka do rurki.
Blondyn pewniej chwycił łuk i przysunął się do balustrady. Nie wystrzelił od razu, trzymając w gotowości łuk i strzałę z dodatkowym ulepszeniem. Chciał coś sprawdzić. Musiał odczekać na dogodny moment, pozwalając sobie na sprawdzenie kierunku wiatru. Ocena była automatyczna; brał pod uwagę ciężar pocisku, ruchliwą kończynę morskiego monstrum czy bujający statek. Clinton zadarł łuk nieco wyżej i odchylił się do boku, żeby zwolnić nacisk, wypuszczając strzałę.
Jeśli wszystko dobrze odmierzył, to nieznacznie od góry grot powinien wbić się pod kątem na wysokości jakiegoś metra od wody. Liczył też na to, że siła uderzenia i ciężar woreczka przyczynią się do tego, że nie tylko wbiją się w ciało potwora, ale też roztrzaska i dojdzie do uprawnionego wybuchu.
...inaczej Barton po raz kolejny sięgnąłby do nieswojej torby, żeby cisnąć w mackę woreczek. Chybić w końcu nie mógł. Był przecież spostrzegawczy!