Studnia Czerwonych Wód

First topic message reminder :


Mówi się, że zbiornik ten wypełniony jest krwią wszystkich Asgardian, którzy kiedykolwiek zginęli na terenie Jotunheim. Wbrew pozorom jest głęboki, a na jego dnie znajduje się Skrzynia Siły - w niej zaś spoczywa mistyczne lustro, które ukazuje spoglądającej w nie osobie prawdziwe aspekty jej duszy.

Clint wyprostował się, gdy ptaszysko wylądowało na wieku skrzyni. Jakikolwiek ruch zwracał jego uwagę. Mężczyzna zmarszczył brwi i spojrzał na cień z czaszką.
— Mógłbyś się na coś przydać, kolego — powiedział. — Klucz znaleźć, trochę szczęścia i zaatakować do tego te zombie — kontynuował, nie przerywając działania ze strzałą. Po wepchnięciu grota w szczelinę, blondyn starał się manewrować: raz przesunął w prawo, raz w lewo. Liczył, że w ten sposób będzie mógł w jakimś stopniu wyszczerbić blokadę od zamka. — I kawę przynieść, zdecydowanie — westchnął Barton, który zdecydował się na to, żeby podważyć wieko.
Kombinował, może nawet za bardzo, ale jednak nie miał czasu, aby przygotować plan działania. Nie przypominał sobie, żeby SHIELD czy Avengers oferowali kurs ślusarstwa. Z tego z pewnością by skorzystał. Zwłaszcza po takiej zabawie, którą miał teraz. Być może również pomyśli o tym, aby na przyszłość zaopatrzyć się w wytrych. Po obejrzeniu tylu filmów, gdzie wykorzystywali tak prymitywne narzędzie, był przekonany o tym, że poradziłby sobie! Wówczas żaden zamek nie byłby dla niego przeszkodą.
Hawkeye poprawił się. Czuł się obolały, przede wszystkim w okolicach łydek. Mężczyzna nie kwapił się jednak do tego, żeby zadrzeć nogawki i sprawdzić czy po wybuchu pozostały jakieś ślady. Tym zajmie się w chwili, gdy będzie mógł działać spokojnie i niespiesznie. Nie miał zamiaru ryzykować życiem, żeby zobaczyć siniaki i tym podobne.
Skupiając się na otwarciu skrzyni, Clint mimowolnie przygryzł policzek i zmarszczył brwi. Na tyle był zaabsorbowany tym nieszczęsnym pudłem, że nie był w stanie dostrzec bąbelków, które pojawiały i znikały w trybie natychmiastowym. Światło nie padało na taflę krwi całkowicie, a mężczyzna był pochylony nad wiekiem. Pozostawał jedynie na tyle czujny, by gwałtowniejszy ruch zwrócił jego uwagę.

— Słaby z ciebie kompan, ptaku — podsumował Clint, który nie otrzymał odpowiedzi. Ton był żartobliwy, choć zarazem wskazywał na zmęczenie. Nic dziwnego! Jak nie walka na statku, to przeprawa przez wodę i nierówności na lądzie czy w jaskini, co skończyło się pływaniem i szamotaniną we krwi. I tak należało cieszyć się z tego, że łucznik jeszcze nie zemdlał od niedoboru kofeiny, której mu brakowało. Przeokropnie!
— Yay! — taka była reakcja Clinta w momencie, gdy blokada przy wieku odpuściła i mógł otworzyć skrzynię. Przez chwilę przypominał uradowane dziecko, które miało możliwość rozpakowania prezentu urodzinowego czy świątecznego. Albo dorosłego mężczyznę po zakupie sprowadzanej, ziarnistej kawy wraz z bonusem w postaci odpowiedniego, spersonalizowanego czajnika w ramach programu lojalnościowego, z czego Hawkeye korzystał namiętnie.
Nie przejmował się hałasem, jaki spowodował przez odepchnięcie wieka. Nie zwrócił uwagi na to czy wierzch trzasnął o skalne podłoże, czy zawiasy zaskrzypiały niesympatycznie, wskazując na to, że zdecydowanie potrzebują smaru do prawidłowego działania. Bartona interesowało to, co było wewnątrz skrzyni.
Clint wsparł dłonie o krótsze brzegi pudła. Zajrzał do środka, dostrzegając jedynie zawiniątko. Nie miał jednak szansy na dłuższą kontemplację. W momencie wyciągnięcia przedmiotu w pożółkłym materiale, był w stanie dojrzeć, ale też i usłyszeć, ruch w zbiorniku krwi. Wygląd ręki, w którą zaświecił, nie był zbyt przyjemny. Od razu Clint miał odruch wymiotny.
Łucznik nie zastanawiał się długo. Poderwał nie tylko lusterko, ale chwycił w mgnieniu oka za ramiączko od kołczanu oraz łuk, żeby wystrzelić sprzed skrzyni w stronę korytarza. Oświetlając sobie drogę w chaotyczny sposób (bo w końcu bieg powodował, że snop światła nie był stały i uskakiwał), starał się schować lusterko w ściance kołczanu, która była przy plecach, gdy narzuciło się bagaż na ramiona.  
Całe szczęście, że Clint był na tyle wygodny, że skrzynię z otwartym wiekiem pozostawił tuż przy brzegu. Liczył więc na to, że pudło spowolni przynajmniej pierwszego potwora, bo w momencie próby podciągnięcia się i wyjścia ze zbiornika najpewniej podeprze się na skrzyni, którą wciągnie z powrotem do krwi.

Zapewne, gdyby Clint nie był zajęty omijaniem stalagmitów, uchylaniem się przed stalaktytami i tym, aby nie wpaść na stalagnaty to pewnie ugłaskałby lojalne ptaszysko. Milczenie z pewnością doceniłby, gdyby wiedział o tym, co o nim mówią lub myślą!
Nie wsłuchiwał się - dobre sobie! - w odgłosy, które były za nim. Na początku może coś kontrolował, ale potem skupił się na podążaniu wzdłuż korytarza. Obejrzeć obejrzał się raz, jakby szukał ptaszyska, które wyróżniało się w ciemnościach mimo bycia cieniem; to też była zagadka dla łucznika.
Barton zwolnił w jednym momencie - gdy zamykał kołczan, chowając lusterko. Upewnił się, że wszystko jest zabezpieczone i czym prędzej ruszył dalej. Mając wolną rękę mógł sięgnąć po strzałę, którą trzymałby w gotowości. Zawczasu, żeby nie zostać zaskoczonym przez któregoś z potworów. W tej krótkiej chwili pozwolił sobie na odsapnięcie. Całe szczęście nie był spanikowany, a częste i niemalże rutynowe treningi przyczyniły się do tego, że forma byłego cyrkowca nie spadała. Nie było więc ryzyka, że wyłoży się zaraz na ziemi, przeżywając zawał. Lub nie.
Po tej krótkiej przerwie, łucznik przyłożył się do wznowienia biegu. Pamiętając, że rozwidlenie było tylko iluzją i wciąż trafiał do tego samego korytarza, wybrał przejście po prawej stronie. Światło na końcu tunelu, które na ogół nie było czymś dobrym, mężczyznę zadowoliło. Nie odetchnął może z ulgą, ale z zadowoleniem zaakceptował informację, że nie pozostało mu wiele metrów do pokonania. Właściwie to stracił rachubę.
Schował pocisk, który ciągle miał w ręce. Wyciągnął strzałę wybuchową. Nie patrzył przez ramię, chcąc najpierw dobiec do skraju jaskini, co zajęło mu następną chwilę. Clint oświetlał sobie drogę, choć przy końcu swojej trasy na zewnątrz skupił snop światła na górnej części przejścia. Hawkeye domyślał się, że jego ptasi towarzysz zdążył wylecieć już z groty i zatrzymać się nieopodal. Mimo to rozejrzał się, aby się upewnić, że widmo faktycznie jest na zewnątrz. Wówczas mógł pozwolić sobie na skończenie podróży.
Będąc oddalonym o parę metrów od wejścia, Clint wycelował strzałą w górną część jaskini. Liczył na to, że wybuch przyczyni się do tego, że przejście zawali się. Może nie całkowicie, bo nie miał takiej pewności, ale pozostało mieć nadzieję. Nie obraziłby się za pełne zablokowanie tunelu. Zdecydowanie poszłoby po jego - jakże głęboko skrytej - myśli.
Po tym blondyn pozwoliłby sobie na to, aby odetchnąć. Po raz kolejny porządnie i z ulgą. Wykrzywiając usta, przewiesiłby łuk przez ramię i wsparł się rękoma o swoje boki, patrząc na miejsce, z którego wyszedł. Żywy, względnie zdrowy i z tym, czego potrzebował.
Jeśli zaaferowani wybuchem lub postacią cyrkowca Asgardczycy zbliżyliby się do jaskini lub siedzieli nieopodal to Clint by do nich dołączył, łapiąc w drodze oddech. Zdecydowanie teraz nie biegł.
— Może śmiałkowie od was nie dali rady… Ale ja nie narzekam — dodał między sapnięciami i zaraz skwitował swoją odzywkę uśmiechem. Zadowolonym, prawie że triumfalnym.
Łucznik wyglądał zjawiskowo. Ślady krwi były w jego włosach, za uszami. Przebarwiona skóra na twarzy i szkarłatne zacieki na jego kościach policzkowych czy zaroście; z pewnością wyglądał jak po porządnej walce. Taki, o, midgardzki wojownik.

Po wybuchu odczekał chwilę i spojrzał na to jak wygląda sytuacja. Wyrwa u góry przejścia pozostała, ale to nie przeszkadzało Clintowi. I tak utrudnił ewentualne wyjście na zewnątrz. Mimo że niby nie musiał tego robić, to wolał dmuchać na zimne. Nie będzie musiał obawiać się, wraz z pozostałymi Asgardczykami, że w drodze powrotnej coś zacznie ich ścigać. Skinął do swoich myśli, marszcząc lekko brwi od tego pyłu i podmuchu zimna, który powstał w międzyczasie.
Milczenie ze strony Asgardczyków zaczynało być niepokojące. Clinton zaczął nawet w tym momencie powątpiewać w to wszystko. Zastanawiał się jaka ich będzie reakcja oprócz początkowego niedowierzania i zaskoczenia jego osobą, która wyszła z jaskini.
Po klepnięciu, Hawkeye zrobił półkrok do przodu i nieco się przechylił. Całe szczęście nie skończyło się to wybiciem ze stawu czy połamaniem! Nie czuł się nawet urażony - choć zapamiętał to sobie - komentarzem Asgardczyka. Nie raz i nie dwa słyszał zdumienie Thora, który od czasu do czasu przypominał sobie jakie miał podejście do Midgarczyków. Clint był przyzwyczajony.
— A jednak można zaskoczyć — odpowiedział. Zerknął na milczącego, towarzyszącego mężczyznę. Gdy ten pierwszy zadecydował wrócić na statek, Hawkeye skinął krótko, od razu zgadzając się na powrót. Dopiero teraz, gdy przystanął i odsapnął, zaczął odczuwać zmęczenie czy ból, które wcześniej przytłumione zostały przez obecną podczas przeprawy przez jaskinię adrenalinę.
Blondyn raz jeszcze zerknął w stronę zawalonej częściowo jaskini, a potem na ptaszysko, które przycupnęło na jego ramieniu. Poprawił łuk na drugiej ręce i zaczął iść za Asgardczykami, dochodząc do wniosku, że pierwsze co zrobi po powrocie na Ziemię, to napije się solidnego kubka kawy.
— W sumie nie usłyszałem odpowiedzi — zaczął, nie uśmiechając się nawet na ironię zawartą w swojej wypowiedzi. — Wiadomo co z Lokim, który jest w więzieniu? Jak to w ogóle u was wygląda? — zapytał, zerkając na mężczyzn. Spojrzenie Bartona uciekło ku wodzie. Miał niemałą ochotę wskoczyć i od razu przepłynąć, żeby zarazem spłukać z siebie krew, choć doskonale wiedział, że i tak go czeka prysznic.
Miał nadzieję, że Avengers Tower zostało wywietrzone po ostatnim.

Jeśli Asgardczycy przyglądali się Clintowi w momencie udzielania mu odpowiedzi to szybko mogli zauważyć pewną odmienność w zachowaniu Bartona. Mężczyzna najpierw zwolnił ze swoim krokiem, a brwi stopniowo unosiły się w górę. W jego oczach natomiast najpierw pojawiło się zdziwienie, a następnie zirytowanie przemieszane z niezrozumieniem. Z tego całego szoku to Hawkeye nawet nie zdołał przerwać. Przetrawiał informację, która była dla niego całkiem nowa i niepokojąca, choć dla mężczyzn była to już stara sytuacja. Dla samego zainteresowanego było to dość personalne. W końcu był w stanie przypomnieć sobie jakże mało sympatyczną akcję z nim w roli głównej.
Na czole Bartona pojawiło się kilka zmarszczek; parę poziomych i pionowa między jego brwiami, które zbliżyły się do siebie. Ruch mięśni żuchwy na jego twarzy również był zauważalny, gdy usłyszał o kolejnych niuansach, choć te właściwie nic mu nie mówiły.
— Wy sobie ze mnie chyba, do kurwy nędzy, kpicie — powiedział. Nie był zadowolony. Co prawda, nie była to wściekłość godna alter ego Bannera, ale nie było też stoickiego spokoju, zen i kwiatu lotosu unoszącego się wokół jego naznaczonych krwią uszu. — Jak to nie ma go we więzieniu? Jak to go uwolniono? Nikt tego nie pilnował? Nie potrafił czy akurat zmiana warty, dyżuru czy jak to się zwie w waszym świecie? — rzucił kolejnymi pytaniami, które zdążyły się pojawić. Łucznik był niezadowolony i mimo triumfalnego zdobycia lusterka, to nie był w stanie zlekceważyć takiej informacji. — Kim jest pani umarłych, co to uwolniła tego bożka od siedmiu boleści? — spojrzał najpierw to na jednego, a potem na drugiego mężczyznę.
— I czym są te cholerne przedmioty? Jakaś kula, szkatuła wiecznej zimy i rękawiczka, która się nie kończy? Czyli co, nie pruje się? — podrapał się po karku. Domyślał się, że być może załamie towarzyszy, ale on sam był bliski takiegoż. Trzeba było mu wybaczyć, choć lepiej - zignorować! — Co one takiego mogą zrobić? Poza tym, że ten rogaty dupek zapewne weźmie, jak wszystko, dla siebie, bo to nic nowego w jego przypadku akurat — prychnął, rozglądając się po okolicy. Przyspieszył kroku i aż przetarł swoją twarz, jakby łudził się, że w ten sposób pozbędzie się emocji, które pojawiły się w międzyczasie. Wymruczał jeszcze:
— Nosz kurw... nie wierzę.
W tym momencie zdecydowanie ujawniała się kolejna super-zdolność zwykłego człowieka: krasomówstwo niekontrolowane przez kulturę Kapitana Ameryki, który pewnie zdzieliłby Bartona i zasypał językami w postaci wielokrotnego upomnienia. Całe szczęście Rogers był nieobecny, to Clint mógł rzucać inwektywami na prawo, lewo i wprzód.

Zanim podjął się zrównania kroku, minęło parę sekund. Bynajmniej nie było to dyktowane zawahaniem i brakiem zaufania, jakby Clint się rozmyślił, bo i tak nie miałby gdzie iść, jeśli chciałby wrócić do siebie. Barton dopiero po chwili wznowił wędrówkę, niedługo po tym zbliżając się do Asgardczyków.
Nie poczuwał się do tego, aby tłumaczyć się ze swojego zdenerwowania. Nie miało to znaczenia. Przynajmniej w jego mniemaniu. Co prawda, gdyby znali jego sytuację to może byliby w stanie zrozumieć, co dokładnie tak sfrustrowało mężczyznę. I dlaczego. Teraz jednak nie było czasu na przyjacielskie zwierzenia, skoro inne kwestie oczekiwały rozwinięcia!
— A co to za sojusznicy byli? — zapytał, choć mało prawdopodobne, żeby miał ich kojarzyć czy choćby wypić z nimi kawę.
Blondyn spojrzał między Asgardczykami; to na jednego, to na drugiego. Zastanowił go głos towarzysza, który dopiero co odpowiedział, ale nie wnikał. Mimo że kusiło wypytanie, to w ostateczności z tego zrezygnował. Akurat w momencie, gdy ten drugi postanowił przybliżyć Clintowi znaczenie i działanie wspomnianych artefaktów.
Opisy nie były zbyt pocieszające. Wręcz przeciwnie. Jeśli tylko pomyśleć nad tym, jak opłakane skutki mogą być po użyciu każdego z osobna to już źle. A co dopiero, gdy wszystko miałoby zostać wykorzystane czy też uruchomione w jednym momencie. Hawkeye nie chciał się nad tym zastanawiać. Były cyrkowiec milczał i nic nie powiedział w następnej chwili, choć jego towarzysze mogli być przekonani - po krótkiej obserwacji jego zamyślonego wyrazu twarzy - że tak szybko nie odpuści tejże kwestii.
— Jak rozumiem te całe Insygnia Śmierci… No, Katastrofy, Zagłady — wywrócił oczami, nie mogąc się jednak powstrzymać przed kapką ironicznego nazewnictwa. — Są w posiadaniu tej jednej osoby, która w każdej chwili może użyć czy czeka na stosowny moment? I… nie dało się ich znaleźć? Albo poszukać po tych światach gdzie oni mogą być? — spojrzał po nowych przyjaciołach — Szukaliście gdzieś? Nadal szukacie?  — mimo że mogło to tak zabrzmieć, to Clint - wbrew pozorom - nie zarzucał im niekompetencji. Po prostu w ten sposób czasem łatwiej było mu nad czymś myśleć, gdy w tle pojawiał się pomysł. — Macie w ogóle jakieś rysunki czy projekcje jak to może wyglądać?
Barton przeskoczył przez jedną z większych skał, które były na drodze, jaką podążali.
— Nie za bardzo podoba mi się mataczenie w jakiejś rzeczywistości, a tym bardziej w umysłach  — skrzywił się. — Między innymi też dlatego tu jestem, ale wracając do rękawicy i pozostałych przedmiotów władcy zagłady to może gdzieś w Midgardzie coś jest skryte… Wówczas mógłbym się rozejrzeć.
Łucznik uśmiechnął się.
— ... albo wysłać kogoś na te poszukiwania, który jest świetny, ale jedynie zachęcony w momencie otrzymania dobrego alkoholu. Wówczas, o dziwo, trzeźwiej i lepiej myśli — dodał. Może w ten sposób zachęci nowych sojuszników (!) do jakiejś umowy i kooperacji?
Clint Barton. Ambasador Midgardu. Zdecydowanie brzmi dobrze.

Clint zapamiętał, aby po powrocie na Ziemię, odespaniu całego pobytu w Asgardzie oraz wypiciu piętnastu litrów kawy sięgnąć po mitologię nordycką. Może to coś więcej powie, wyjaśni. Nie obraziłby się, gdyby miał kontakt z Thorem. Na pewno najpierw zapytałby o to, czemu nie pochwalił się, że jego brat zwiał i czemu nic z tym nie robi. Potem dopiero nawiązałby do sytuacji, którą wyjaśniali mu Asgardczycy.
Barton, którego może i nieco poniosło - ale czemu nie należało się dziwić w ostateczności - zauważył, że drugi z towarzyszy stał się jeszcze bardziej milczący. Nieszczególnie poczuwał się do tego, aby przeprosić, bo i nie uważał, żeby było za co. Zresztą, był przekonany (a Clint w końcu był przeokropnie pechowy nieomylny), że gdyby zamienić się miejscami to reakcja byłaby taka sama. Może nawet agresywniejsza.
— A zaprowadzicie mnie do niej? — zapytał. Zakładał i domyślał się, że za określeniem Wszechmatki stoi Frigga, dzięki której miał szansę podróży do Jotunheim. Jeśli miałby możliwość, żeby zrobić coś więcej, a i nie tylko w jego interesie to było, to czemu nie? Obie strony mogły na tym skorzystać. Taki był geniusz z tego Bartona.
—  A to, to ja wiem  — przyznał i pokiwał głową, zgadzając się z samym sobą. — Ciężko po tym wstać  — dodał. Mężczyzn nie powinno to zdziwić. Mogli domyślać się, że Midgarczycy może mają swój alkohol, ale nie jest on tak silny i zwalający - dosłownie i w przenośni - z nóg.
Hawkeye zmarszczył brwi, spoglądając na rozmówcę. Jakby starał się zastanowić, o co jemu chodzi. Szybko jednak skojarzył.
— Ach  — zareagował najpierw, poprawiając łuk na swoim ramieniu. Nie dostrzegając żadnego niebezpieczeństwa w okolicy, rozluźnił się nieznacznie. Ręką mimowolnie sięgnął do kołczanu, którego część stykała się z plecami łucznika. Jakby chciał upewnić się, że lusterko jest tam, gdzie je schował.
— Zacznijmy od multum skał, które byłyby świetnymi pikami w średniowieczu…  — zaczął lekkim i charakterystycznym dla siebie tonem. — Malownicze, trochę straszne jak cała okolica. Potem, na samym końcu, zbiornik krwi. Woń uderzała tak, że można było odnieść wrażenie, jakoby samemu się krwawiło  — co akurat nie jest u mnie rzadkością, pomyślał ironicznie. — W każdym razie, spodziewałem się, że będzie równie lodowate co woda, a jednak była różnica temperatur...  
Clint ponownie przeskoczył przez skałę i wyminął większy głaz.
— Potem zanurkowałem i spodziewałem się, że to nie będzie aż tak głębokie, a tu jednak niespodzianka. Znalezienie skrzyni i przywiązanie do niej linki to był najmniejszy problem akurat. W momencie gdy chciałem wypłynąć na powierzchnię, to zaczęła się zabawa — kontynuował swobodnie, pamiętając o tym jak prowadzący występy w cyrku był charyzmatyczny. Bądź co bądź, zza kulis i trybun, Hawkeye obserwował i słuchał tego jak koleś przemawiał. — Najpierw próbowali mnie wciągnąć w głąb. Nie wiem czy mieli jakieś przejście, czy co, ale zdecydowanie zareagowali po dotknięciu skrzyni. Wówczas musiałem użyć strzał, chwilę się posiłować, jednego zranić, drugiego kopnąć  — zaczął nawet gestykulować z przejęciem, dochodząc w międzyczasie do wniosku, że na spokojnie mógłby skierować się na warsztaty aktorskie. Nie było nerwowości w jego opowieści. Ani też zawahania, które mogłoby wzbudzić podejrzenie, że Clint nie całkiem jest taki szczery. — A że posiadam strzały, powiedzmy, z pewnymi autorskimi dodatkami, to nie utonąłem tak jak zakładałem na początku  — pochwalił się, wypinając pierś do przodu. — Płuca, w sumie, wywracały się na drugą stronę, ale użycie wybuchowej zabawki z opóźnieniem pozwoliło mi na to, żebym wyszedł ze studni  — odetchnął. Rozgadał się nieco, więc musiał mieć krótką przerwę, aby złapać oddech. I pomyśleć nad tym, co powiedzieć dalej.
— Miałem dla siebie chwilę i wtedy mogłem otworzyć skrzynię. Oczywiście po tym jak zniszczyłem łańcuchy, kłódki, a i postanowiłem na pół minuty zostać ślusarzem — zerknąłby na towarzyszy. — Od zamków do kluczy i tym podobnych, zawód taki — wyjaśnił, chyba po raz pierwszy faktycznie zwracając uwagę na to, że mogą nie kojarzyć, o czym ten mówi. — Wracając  — machnął ręką. — Zobaczyłem lusterko, zawinięte w jakiś materiał i to tyle… A potem. się zaczęło  — dodał nieco dramatycznej nuty do swojego głosu.
— O panie, co tam się działo, to ja nie…  — pokręcił głową i spojrzał w niebo, a potem kształt statku, do którego się zbliżali. — Najpierw musiałem odskoczyć od skrzyni, żeby schować lusterko, które trzymałem w rękach. Musiałem się oddalić, aby zaoszczędzić trochę czasu i zabrać łuk. Wtedy też najpierw sprawdziłem strzały, które od was otrzymałem, muszę przyznać…  — gwizdnął z uznaniem. — Świetna sprawa, z pewnością się przydały, choć nie musiałem wiele zużyć. Tym bardziej, że jakiś łoś, idiota inaczej po prostu, wciągnął skrzynię, która ich spowolniła, a może nawet zmiażdżyła. Nie wiem, zarobiony byłem, jestem, więc się nie interesowałem  — parsknął. — Co prawda, nie mogłem dopuścić do tego, żeby była walka wręcz, bo jak mówiliście to skończyłoby się tak, że byłbym bez ręki, nogi, a może i głowy. No to więc wziąłem najpierw strzałę dymną, aby choć trochę ten widok im pogorszyć, mimo że pewnie i z tym daliby sobie radę. Wykorzystałem kolejną strzałę zamrażającą, żeby wymierzyć w pobliskie stalagnaty i rozłupać je przez następny pocisk. Jeden luj przewrócił mnie przy tym, jednak wciąż żyję i mam się okej. Całkiem dobrze, jak widać  — odetchnął. — No to trzeba było działać dalej. Zmylić przy oszukanym korytarzu. Przebiec dalej, potem cofnąć się, a potem wymierzyć wybuchową strzałą, żeby huk im przeszkodził i trochę gruzu opadło. Walka mniej więcej w ten sposób wyglądała, bo ja głównie dystansowiec, więc w momencie kolejnego zawalenia skierowałem się i o. To jestem. Z wami.
Hawkeye uniósł głowę i dostrzegł, że zbliżyli się do miejsca, gdzie już należało wejść do wody, aby przejść na łódź.
Wspaniale, Barton.

Barton skinął głową. Przejęty tym, co miało miejsce i tym, czego się dowiedział, zapomniał, że panowała tu hierarchia i nie było tak, że każdy wszędzie się dostanie. Nie miał więc o to pretensji, nic nie mówił w tej sprawie. Zapamiętał jedynie, że będzie musiał tę kwestię poruszyć, gdy już znajdą się z powrotem w Asgardzie.
Uwaga, jaką skupiał na Clincie mężczyzna była… Łechtająca, podnosząca na duchu i być może dodająca pewnego animuszu. Nie, żeby Barton czuł się jakoś wybrakowany, ale też w swoim narcyzmie nie był na poziomie Starka, Storma, Thora. Tylko wyżej. Co prawda, za pierwszym razem przeszło mu przez myśl, że lada moment zostanie wyśmiany albo jeszcze oberwie. Ale taka chwila nie nastąpiła. Doskonale. Nie musiał się martwić o to, że będzie kuśtykał na Ziemię.
— Amulet się przysłużył — odpowiedział zgodnie z prawdą. Bo w końcu wisior nie musiał tylko zadbać o pomyślną walkę, ale też historię, zabawę w zbiorniku i względny spokój w drodze po skrzynię. Przynajmniej według Hawkeye’a miało to znaczenie. — Zwrócę ci go, gdy znajdziemy się na pokładzie — poinformował. Nie miał pewności czy to był podarunek, czy chwilowa pożyczka, więc wolał nie przeginać w drugą stronę. Swoje za uszami już miał po tej wyprawie!
Blondyn spojrzał na ptaszysko, gdy te oddaliło się od jego ramienia. Szybko uwagą wrócił do tafli wody, w której zdążył już przejść. Tym razem, gotowy na zimno, był o tyle pocieszony, że choć trochę opłucze się z tej krwi. Zatem nie było to nic dziwnego, że Clinton, który ponownie jako ostatni wszedł do wody. Swobodniej przemierzał odległość dzielącą ich od statku. Nabrał wody na ręce, przetarł raz jeszcze twarz, przez włosy aż do karku. Zaciskając zęby, zbliżał się do drabinki, która została im wystawiona. Odczekał na swoją kolej, żeby wspiąć się na statek. Tam też albo przysiadłby nieopodal relingu, albo zszedł pod pokład, gdzie mógłby zagadnąć o miód pitny czy choćby magiczny pył, któremu poświęcił więcej swojej ciekawości. Ponadto, Clint skorzystałby z chwili podróży, żeby sprawdzić jak prezentują się jego nogi; wciąż nie ściągał spodni, ale dłońmi postanowił wybadać czy czasem nie ma poważniejszych obrażeń po wybuchu.
Nie wiedząc, ile tak naprawdę podróż zajmie czasu, sięgnąłby po lusterko, żeby przyjrzeć się z uwagą. Nuż, może znajdzie jakieś runy na szczęście lub inne zaklęcia?