Studnia Czerwonych Wód

Mówi się, że zbiornik ten wypełniony jest krwią wszystkich Asgardian, którzy kiedykolwiek zginęli na terenie Jotunheim. Wbrew pozorom jest głęboki, a na jego dnie znajduje się Skrzynia Siły - w niej zaś spoczywa mistyczne lustro, które ukazuje spoglądającej w nie osobie prawdziwe aspekty jej duszy.

/ z Wód Jotunheim

Barton za wszelką cenę starał się zachować powagę, ale było to dosyć ciężkie, kiedy opowieści Asgardczyka przywoływały skojarzenia z grami, książkami, serialami czy filmami, ogólnie pojętą popkulturą. Udało mu się to i nie parsknął w twarz mężczyzny.
Z kolei gdy ten zaczął tłumaczyć czym są draugry i mówił jeszcze o jakiejś pani mroku, to Clint wyglądał na wielce skonsternowanego. Był niemalże odbiciem Asgardczyka sprzed kilku chwil, gdy patrzył na niego z mocno zmarszczonym czołem i ściągniętymi brwiami.
— Sympatycznie — skomentował ironicznie. Z pewnością miał się z czego cieszyć w tym momencie, skoro mógł paść ofiarą zombie, stać się zombie i atakować innych, żeby zmienić w zombie. Podobnież uradowany był myślą, że dodatkowo pojawią się upiory, które nie dadzą mu spokoju. Może faktycznie to był czas, żeby chociaż się przeżegnał? — Zatem pożar, wybuch, żelazo — wyliczył, nie mając tego ostatniego, przy czym skrzywił się nieznacznie. Ze względu na to, że kołczan ciągle miał ze sobą, strzały musiały być lżejsze. Tym bardziej, że nie były jedynym przedmiotem, który Clint nosił na każdą samobójczą misję i wyprawę.
Sam kiwnął do mężczyzny w odpowiedzi na jego pozdrowienie. Nie starał się nawet podsłuchać tego, o czym inni rozmawiają. Nie udałoby się to ze względu na ostatnie wydarzenia.
Jako że Clint był już przyzwyczajony do tego, że na jego ramieniu czasem siedział Scott, czasem Wasp, raz nawet zdarzyło się, że Hank i Cassie też usiedli na barku Bartona, nie przeraziło go ptaszysko. Ba. Hawkeye poczuł się jak prawdziwy pirat.
Kapitan Clint.
Z taką też myślą obserwował to jak powoli przymierzali się do zeskoczenia w lodowate wody Jotunheim.

Barton dołączył do Asgardczyków. Co prawda, woda nie zachęcała do tego, żeby do niej wskoczyć, ale niestety nie miał skrzydeł, by móc przelecieć ten kawałek i wylądować spokojnie. Bez strachu o zziębnięcie i przemoczenie. Przedtem jednak zadbał o to, żeby zabezpieczyć kołczan czy też łuk. Nadmiar wody był mu niepotrzebny, a wodoodporny materiał czy przykrycie powinny mu to zagwarantować. Przynajmniej miał taką nadzieję.
Gdy tylko zetknął się z zimną cieczą, zrozumiał jak Kapitan musiał się czuć po wylądowaniu w Atlantyku. Zrozumiał też, jakie było wrażenie, gdy było się morsem lub uczęszczało się na krioterapię. Siłą woli i własną dumą przełknął syknięcie. Jedynie ograniczył się do gwałtownego wciągnięcia powietrza, gdy poczuł, że to i owo kurczy się blondynowi i kłuje go wszędzie. Nie było to zbyt przyjemne. Na szczęście jednak nie miał wrażenia tonięcia mimo wody sięgającej do klatki piersiowej.
Bez narzekania Clint podążał za Asgardczykami, złorzecząc na ptaszysko, które mogło być bardziej pomocne. Starał się iść na tyle szybko, na ile opór wody mu pozwalał. Chwila przebywania w lodowatej wodzie zaczęła przyzwyczajać Bartona do temperatury, który już przy wyjściu na brzeg nie czuł się tak źle jak w momencie, gdy zszedł z drabinki.
Był jednak o tyle niepocieszony, że był mokry. Działanie w mokrych ciuchach nie było przyjemne, a przylepiony, ociężały materiał trochę przeszkadzał w sprawnym i zadowalającym działaniu. Mimo wszystko, wciąż nie narzekał. Liczył jedynie na to, że będzie miał szansę napić się gorącej, dobrej kawy. Ciekawe czy w Asgardzie taką mieli… Postanowił, że będzie musiał o to zapytać. Jeśli wyjdzie żywy.
Barton starał się otrzepać z nadmiaru wody. Sprawdził łuk i kołczan, chcąc ocenić czy mieszczące się w środku przedmioty są suche tak, jak powinien działać materiał. Chwilę zajęło ogarnięcie się.
Skinął w końcu do Asgardczyków, dając im tym samym znać, że jest gotów.
— Zgaduję, że od Jotunheim i Asgardu są ciekawsze miejsca do zwiedzenia — zagaił, patrząc najpierw na mężczyzn, a potem przed siebie. Zerknął jeszcze w stronę widmo-ptaka, aby upewnić się, że ten im towarzyszy.

— Innego świata? — podjął Clinton, który zmrużył oczy, gdy ptaszysko poprawiało się na jego ramieniu i poruszyło cienistymi skrzydłami. Nie wiedział, co mężczyzna miał na myśli. Nie było to dla niego nic dziwnego. Niemalże od początku podróży było to utrudnienie, żeby znaleźć temat lub porównanie, które dla obu stron będzie zrozumiałe. Mimo to, udało im się współpracować i nie było tak źle jak można było się spodziewać.
Barton przyjrzał się fragmentowi licznych skał, dostrzegając żłobienia. Nie kojarzyły mi się jednak z żadnym alfabetem, hieroglifami i innymi kosmicznymi, yggdrasilowymi informacjami, które mogłyby mu pomóc w czymkolwiek. Szybko przestał zwracać uwagę na takie szczegóły, bardziej pilnując tego, by zareagować w odpowiednim momencie, kiedy nastąpi jakiś ruch. Niestety dla niego, krajobraz był dość nużący, ale przynajmniej lekkie fale, uderzające jednostajnie w skaliste pazury były pewnym urozmaiceniem.
Hawkeye zerknął w stronę ptaszyska i niedługo później poruszył nozdrzami. Nieco wyostrzone zmysły, skutkiem osłabionego jednego, pozwoliły na to, by blondyn był w stanie wyłapać specyficzny, ale zarazem charakterystyczny zapach. Mężczyzna obruszył się i spojrzał na towarzyszy będących przed nim.
— Daleko jeszcze? — zapytał niczym krnąbrne dziecko znudzone podróżą, która przedłużała się niepotrzebnie, a pragnęło zobaczyć atrakcje.
— Krew dokądś prowadzi? — zadał od razu kolejne pytanie, ledwo pozwalając skończyć na odpowiedzenie na to pierwsze. Ciekawość i pewna niecierpliwość swoje robiła. Być może niesłusznie. Być może nawet nie powinien się spieszyć, skoro usłyszał informacje, które były niepokojące i nieszczególnie zachęcające do tego, żeby sprawdzić, co, gdzie i jak.

Clint uniósł brwi na mężczyznę. No cóż… Takiej odpowiedzi się nie spodziewał. Dokładnie jedynie potwierdzenia. Liczył, choćby ze względu na ciekawość, że Asgardczyk uchyli rąbka tajemnicy w związku z innym światem. Przybliży mu co nieco, a jednak było inaczej. I nie tak jak blondyn zakładał.
Niekiedy aprobował ciszę w trakcie podróży, spaceru czy odpoczynku. Jednak głównie dotyczyło to sytuacji, gdzie była akcja lub były to miejsca znane Bartonowi na tyle, że rozmowa o nich byłaby do porzygu. Krzywiąc się początkowo na ciszę ze strony mężczyzn, po tym załapał, że być może dla nich jest to czymś oczywistym i każdy, kto decyduje się na taką wyprawę, wie coś więcej.
Ot, taka skucha się trafiła.
Hawkeye nadal zmierzał za nimi. Okręcił ramię, na którym siedziało ptaszysko. Mógł go tym wystraszyć bądź zastanowić, choć nie takie były jego intencje. Jeśli jednak zwierzę nie zareagowało, to Clint był spokojny.  Zerknął w stronę dziobaka, jakby chciał z jego zachowania wyczytać czy coś się dzieje.
—  Okej — zareagował na odpowiedź mężczyzny. Nie był zdziwiony tym, że coraz mocniejszy zapach krwi podrażniał nozdrza. Również nie był zaskoczony tym, że właśnie ta woń prowadzi do miejsca docelowego. Prędzej Clint obawiał się, że nadmiar takiego stymulanta zmysłu węchu i smaku przyczyni się do tego, że odruchy wymiotne same powstaną lada moment. Owszem, był przyzwyczajony do krwi. Ale też wiedział, że jej nadmiar w ustach był okrutny i dość obrzydliwy.
Clint bez problemu przemierzał po nierównościach. Wcześniej ze dwa razy zdarzyło mu się poślizgnąć, aczkolwiek wyćwiczona i wciąż trenowana koordynacja ruchowa, akrobacje i praca nad równowagą sprawiły, że koniec końców Barton zgrabnie pokonywał takie trudności. Nie czuł także zmęczenia, a jedynie zimno od przyklejonego materiału do jego ubrań, które wchłaniało wszędobylski chłód.
— Co miałeś na myśli z tymi innymi światami?  — zagadnął. Nie dawało mu to spokoju. —  Że co, przekroczę próg jaskini i znajdę się gdzieś indziej? Przeskoczę przez jakiś portal? Przepłynę korytarz do zaginionego miasta? — zadał parę pytań, podsuwając sugestie do krótkich, acz wyjaśniających wszystko, opisów miejsca. Mógł znowu skonfundować swoich towarzyszy, ale sam był w nielepszym położeniu.

Trudno było wyłapać spojrzenie ze strony ptaszyska, które miało puste oczodoły, było cieniem i jedyną prawdziwie fizyczną kwestią była czaszka. Clintonowi pozostało jedynie wyobrazić sobie wyrzut ze strony cienistego towarzysza. Mógłby o to podejrzewać, bo zapewne sam miałby żal o brak ostrzeżenia, gdy ktoś się poprawiał.
Barton miał już wciągnąć powietrze. Tak, jakby chciał w ten sposób wyrazić swoje niezadowolenie, ba, oburzenie kolejną, zdawkową odpowiedzią. Byłby w stanie nawet wymienić, kto i dlaczego tak robił. Między innymi do tej listy wliczałby się on sam. Krótkie odpowiedzi, bez rozwinięcia, były albo spowodowane skupieniem na czymś innym (na przykład misją), zajmującym zajęciem, któremu poświęcał się całkowicie (parzenie kawy i pies) albo z czystej złośliwości, gdy ktoś go zdenerwował (na przykład Stark, który nie wymienił filtrów w ogólnodostępnych ekspresach do kawy). Całe szczęście, Hawkeye został uraczony wyjaśnieniem.
Pokiwał głową. Jego mina wyrażała uznanie.
— Valhalla — powtórzył. — Ładnie brzmi. Thor często o niej wspomina — napomknął mimowolnie, rozglądając się z lekkim zamyśleniem po okolicy. — Zwłaszcza przed każdym atakiem. O, że nie ma co się martwić, bo i tak wszyscy spotkają się w Valhalli. Czy gdzieś tam, jak potem dopowiada — wyjaśnił Clint. Kwestia “czy gdzieś tam” zapewne najczęściej pojawiała się wtedy, gdy Odinson reflektował się, że nie wszyscy trafiają do tego samego miejsca, a nazewnictwo jest różne. — Ciekawe jak tam jego brat w więzieniu się sprawuje — rzucił nieco przekornie, nieświadom tego, że Loki był i egzystował. Ale bynajmniej nie w asgardzkim więzieniu.
Uwaga, jaką mężczyźni poświęcali Bartonowi, podnosiła na duchu. Było to dosyć odmienne. Nie chcieli go tak szybko zabić ani utopić w lodowatej wodzie czy nabić na stalagmit, bo za dużo gada. Wyjaśniali, o co poprosił, wykazywali się cierpliwością. Faktycznie, było to dość inne podejście. Gdyby jeszcze mógł się z nimi porozumieć w kwestii kulturowej to kto wie czy czasem nie postanowiłby tutaj zostać! W końcu doceniono go!
Clint zatrzymał się tuż za mężczyznami, gdy ci stanęli przy jednej z jaskiń. Woń szybciej dała odpowiedź niż informacja od Asgardczyka z procą. Mimo to, łucznik skinął w geście przyjęcia wiadomości. Spojrzał w stronę jaskini. Nie wyróżniała się niczym specjalnym od tych na Ziemi. Dzięki nowym przyjaciołom, Barton jednak wiedział, że w środku mogło być całkiem inaczej. I w rzeczy samej - było. Nie było żadnych skrytych laboratoriów, pradawnych i pamiętanych przez Kapitana baz Hydry czy kanadyjskich sal zabiegowych, w których przebywał Deadpool bądź Logan. Mogło być coś gorszego, przez co Clint głównie myślał o rozwiązaniach jakie zastosował w grze.
Mężczyzna pozwolił sobie na to, żeby przez tę chwilę raz jeszcze sprawdzić kołczan i jego zawartość. Sięgnął też po łuk. Nad majdanem miał wmontowaną latarkę, którą włączył i sprawdził na dłoni czy działa, czy nie została uszkodzona. Jakiś czas temu zmieniał, więc nowa zabawka powinna spełniać jego wymagania - rozświetlać wystarczająco dużo, aby nie został zaskoczony.
Nie było widać po nim zdenerwowania czy jakiegoś lęku. Jeśli takie coś się pojawiało to lata spędzone w towarzystwie Natashy i Bobbi pozwoliły mu na to, żeby nauczyć się trochę aktorskich sztuczek. No i cyrk, to oczywiste.

Nawet jeśli obaj mężczyźni nic nie odpowiedzieli Clintonowi na uwagę dotyczącą Lokiego, to mężczyźnie nie spodobała się ich reakcja. Zdążył ją zauważyć; w końcu nie bez powodu miał taki alias, a nie inny. Potrafił wystarczająco szybko spostrzec, co miało miejsce. Ichnia wymiana spojrzeń była dość niepokojąca, ale póki co Barton nie miał zamiaru dalej zastanawiać się nad tym wszystkim. Co innego miał do zrobienia i było to dla niego priorytetową kwestią. W związku z czym postanowił zagadnąć o Lokiego  w momencie, gdy wyjdzie już z jaskini. O ile wyjdzie, rzecz jasna.
Zerknął na Asgardczyka, gdy ten postanowił się odezwać. Nie musiał patrzeć na swoją broń, znając ją od podszewki. Doskonale wiedział, co gdzie się znajduje, więc z pamięci sprawdzał czy wszystko jest w jak najlepszym porządku. Skinął na słowa mężczyzny, powstrzymując się od spytania, która jest godzina i jaki mają czas, i rok. Ciekawiło go to, ale jednak nie było to czymś ważnym w tej chwili.
— Tak będzie — przytaknął Barton. — Idę w końcu tylko po lusterko — powiedział. Obaj mężczyźni mogli odebrać słowa łucznika jako zlekceważenie ich uwagi albo ponownie zastanowić się czy blondyn jest na tyle lekkomyślny i nie zdaje sobie sprawy z czyhających w jaskini niebezpieczeństw, czy tylko to maskuje. Odgadnąć byłoby trudno.
Hawkeye był przygotowany na to, aby ruszyć dalej. Poprawił kołczan, łuk. Sprawdził zawartość tego pierwszego. Kostium też został skontrolowany. Zerknął akurat w momencie, gdy jeden z nich sięgnął pod swój strój. Brew Bartona uniosła się na moment. Łucznik sięgnął po płaski kamień na rzemieniu. Kciukiem sprawdził wzór, jaki został naniesiony na materiał. Nie było niczym dziwnym, że niespecjalnie wiedział, co to oznacza. Zatem krótkie wyjaśnienie wiele mówiło Clintonowi, nawet jeśli nie było to całkowite.
— Zdecydowanie się przyda. Dzięki — skinął głową. Jako że spodziewał się, iż trzymanie wisiorka na niewiele mu się przyda, łuk zawiesił na ramieniu, a rzemień przełożył przez głowę. Miał w ten sposób wolne ręce i mógł ruszyć.
Spojrzał po mężczyznach i skinął do nich.
— Do zobaczenia za… jakiś czas.
Nie mógł w końcu określić, ile mu to zajmie.
W każdym razie Clint ruszył w stronę ciemnej groty. Dopiero po przekroczeniu umownej granicy, zdecydował się włączyć latarkę na swoim łuku. Białe, zimne światło rozproszyło się  wszerz korytarza, a najdalej - uwzględniając to, że z kolejnymi metrami nieco słabiej oświetlało - to sięgało do sześćdziesięciu metrów. To musiało mu wystarczyć, a z pewnością było więcej niż egipskie ciemności. Barton wyciągnął jedną ze strzał, tak na zaś. Był to tradycyjny pocisk. Nie miał naciągniętej cięciwy, bo póki co nie spodziewał się, że coś złego może mieć miejsce. Szedł wzdłuż korytarza, nie oglądając się za siebie. Odczuwał, że zniża się się powoli i niespiesznie. Niekiedy też kierował światłem na boki, aby sprawdzić czy nie ma jakichś wnęk lub dodatkowych korytarzy, choć tego spodziewał się znacznie dalej.

Obserwacja otoczenia była ważna. Dzięki temu Clint był w stanie wyłapać poszczególne punkty i miejsca, które sprzyjałyby akcji, ucieczce czy walce. Korzystając z tego, że była względna cisza i spokój, mężczyzna uważnie rozglądał się po korytarzu. Przy okazji starał się zapamiętać drogę. Nawet jeśli okazałoby się, że nie ma innego wyjścia, to wolał dmuchać na zimne. Co w Jotunheim było bardzo prawdopodobne. I, zapewne, częste.
Wszędobylska cisza mogłaby być irytująca, choć bardziej należałoby w tym momencie mówić o pewnym zaniepokojeniu. Ileż to gier czy filmów musiałby człowiek zignorować, żeby nie wiedzieć, że taki spokój jest zwiastunem czegoś większego? Mógł jedynie - za radą asgardzkiego przyjaciela - modlić się do swych bogów, żeby to się nie potwierdziło. Z drugiej strony, znając swoje (nie)szczęście… Chyba nie chciał się łudzić.
Clint szedł więc dalej. Podążał drogą, trzymając przy sobie łuk. Raz światło było po prawej stronie, raz po lewej. Niepewny, a może i ciekawy tego chwilowego rozgałęzienia, okrążył dwa razy. Za pierwszym razem szedł nieprzekonany, a potem jednak uznał, że lepiej sprawdzić, na zaś, czy to czasem gdzie indziej nie prowadzi.
Zachowanie ptaszyska od razu zwróciło uwagę Bartona. Cienisty towarzysz mimowolnie zląkł łucznika, który odpłacił się pięknym za nadobne (jak koleżka) i spojrzał na niego z wyrzutem. Cicho odetchnął i powiódł wzrokiem za zwierzęciem. Nie wiedział, co się działo, ale mógł się domyślić i - o czym dowiedział się parę chwil później - nie pomylić. Szedł więc za nim, dziwiąc się przy okazji, że nadal był w stanie go dostrzec, mimo snopu światła, które chcąc nie chcąc przecinało ciało ptaszyska.
Gdy dotarł do ściany, zerknął na kompana. Zmarszczył nos, zniesmaczony silnym zapachem krwi. Wystarczyło, że było odrobinę cieplej w Krainie Lodu, a już zapach rozprzestrzeniał się i drażnił nozdrza. Clint zatrzymał się nieopodal zbiornika, około dwa metry od niego. Spodziewał się, że będzie musiał mieć małą kąpiel. Nie pocieszało go to i nawet zaczął mamrotać pod nosem. W trakcie marudzenia, blondyn rozejrzał się na boki. Poświecił w jedną stronę i w drugą. Chciał się upewnić, że nie ma dalej przejścia i w razie gdyby miało dojść do ataku to naiwnie wierzył, że tylko z jednej strony. Miało to swoje plusy i minusy; nie musiał się obawiać, że ktoś go dźgnie czy uderzy w plecy, ale zarazem miał utrudnioną ucieczkę czy przemieszczanie się.
Coś za coś, Barton, pomyślał.
Ściągnął kołczan i odłożył na bok; oparł go o jeden z pobliskich stalagmitów. Łuk zaraz odłożył w to samo miejsce. Nie zastanawiał się długo i zaczął się rozbierać z odzieży wierzchniej, którą otrzymał w Asgardzie. Była mocniejsza, ale i cięższa. Clinton nie chciał ryzykować zamarznięciem, więc zrezygnował z rozebrania się do bielizny czy tam do naga, więc musiał pozostać w swoich ubraniach. Mężczyzna ściągnął jeszcze koszulkę. Uznał najwidoczniej, że przebywanie w samych spodniach będzie wystarczające.
Barton, nie pozbywając się jeszcze butów, kucnął przy kołczanie. Wyciągnął z niego linę oraz dodatkowe trzy pociski - jeden był wzmocniony poprzez vibranium, drugi miał wybuchowy pocisk, a trzeci był standardowy. Ostatnie trzy miał zamiar wziąć ze sobą jako ewentualną broń. Wziąwszy linę, zbliżył się do stalagnatu. Najpierw obwiązał kamienny słupek, a potem sprawdził czy ten będzie w stanie wytrzymać szarpnięcie, a następnie ciężar łucznika.
Clinton niemalże jak zawsze - improwizował. Strzały odłożył na bok i ściągnął buty czy też skarpetki. Pozostając więc w ciemnych spodniach przykucnął nad brzegiem zbiornika. Następnie usiadł i zamoczył nogi, chcąc przyzwyczaić się do temperatury. W trakcie oswojenia, Clint złączył ze sobą karabińczyki. Do jednej z rąk wziął strzały.
Uniósł spojrzenie na ptaszysko.
— Pilnuj za wszelką cenę — wskazał na swój dobytek.
Odetchnął parę razy, krzywiąc się przez zapach. Policzył do trzech i wsunął się do krwistej cieczy. Odczekał chwilę i wziąwszy haust powietrza, zanurzył się. Z nadzieją na to, że zbiornik nie jest aż tak głęboki i zdąży wziąć, co musi, nim utonie.

Clint, zamiast zastanawiać się nad powodem cieplejszej temperatury krwi, cieszył się z tego, że nie umrze, bo skurcz w wielu miejscach jednocześnie chwyci łucznika. To, doprawdy, byłaby smutna śmierć. W każdym razie, w tym momencie Barton nie rozmyślał nad tym. Wolał nie rozpraszać się niepotrzebnie. Tym bardziej, że było prawdopodobieństwo, że zwróciłby to, co zjadł przed podróżą do Jotunheim. Wystarczyło mu to, że pływał we krwi poległych Asgardczyków. A przynajmniej tak to zrozumiał.
Polegając na zmyśle dotyku, Clint jedną z rąk ciągle macał to, co było przed nim - albo starał się sprawdzić “podłoże”, albo też wyłapać jakieś przeszkody, w które mógł uderzyć podczas płynięcia. Nie podejmował się jednak tego, by daną część dotykać przez kolejne minuty. Nie miał na tyle pojemnych płuc, żeby wytrzymać kwadrans pod krwią. Zależało mu po prostu na tym, żeby nie wpaść na coś, co spowolniłoby całą podróż lub spowodowałoby utratę przytomności.
Jeśli wypustki czy skalne nierówności pozwalały na to, aby na nich się “podciągnąć” to Clint z tego skwapliwie korzystał. Był w stanie jako-tako rozeznać się i podążać w odpowiednią stronę. A przynajmniej liczył na to, że nie ma żadnych "podkrwawych" rozgałęzień.
Trwało to dobrą chwilę, gdy płynął. Wyczuł, że nachylenie podłoża czyniło go ścianą, ale nie to zwróciło uwagi Bartona. Sprawne palce łucznika szybko natknęły się na metalowy materiał, który poznał po dłuższej chwili. W tym momencie rozumiał jak męczące jest bycie Murdockiem. Może nawet żałował go, podczas gdy wyczuł ogniwa, które jednoznacznie skojarzyły mu się z łańcuchem. Powiódł dłonią wzdłuż niego, a potem dalej. Zastanawiał się, wokół czego materiał był owinięty. Nie zajęło mu to długo, aby dojść do wniosku, że jest to wspomniana wcześniej skrzynia. Miał nadzieję, że w niej znajdzie to, czego potrzebował i poszukiwał. Wyłapał jeszcze kłódkę, co nie było pocieszające.
Mimo to, Clinton zadziałał dość szybko. Sięgnął do paska swoich spodni, do którego przyczepiony był karabińczyk z linką. Łucznik zahaczył nim o dwa ogniwa, jakie na siebie nachodziły przy tym owinięciu. Następnie próbował unieść skrzynię, a przynajmniej sprawdzić czy nie jest ona do czegoś przytwierdzona lub czymś przyblokowana, żeby wyciągnięcie jej stawało się problematyczne. Starałby się choć minimalnie ją przenieść w stronę, z której nadpłynął.
Wtedy też blondyn jak najszybciej dążyłby do tego, aby wypłynąć na powierzchnię i zaczerpnąć powietrza. Przy okazji wynurzyłby się z takim odrzutem głowy, że gdyby miał dłuższe włosy to na pewno byłoby to czymś zjawiskowym i oburzającym dla ptaszyska, które mogłoby zostać ochlapane. Następnie wytarłby twarz od nadmiaru krwi i parsknął z niesmakiem.
Barton przysiadłby na brzegu zbiornika i sięgnął do linki, żeby za nią pociągnąć. Chciał w ten sposób sprawdzić czy ruszy. Jeśli opór byłby zbyt mocny, to Clint ponownie zanurzyłby się, aby przesunąć skrzynię jeszcze bardziej. Gdyby jednak nie było żadnych problemów, to zająłby się wciąganiem drewnianego pudła, aby te znalazło się na powierzchni. Liczył, że nie będzie musiał powtarzać całej zabawy od nowa.
Jeżeli udałoby mu się wyciągnąć skrzynię, to Barton najpierw postanowiłby ponownie ubrać się i narzekać pod nosem na to, jak śmierdzi krwią i wszystko się lepi. Następnie łucznik oświetliłby skrzynię latarką znad majdanu w łuku i zaczął ją sprawdzać, aby zobaczyć czy da radę ściągnąć łańcuchy, czy jednak pozostaje mu prowizorka w postaci wytrychu i szczęścia.

Barton nie spodziewał się, że w momencie chęci wypłynięcia na powierzchnię, będzie mu to uniemożliwione. Liczył, że dopiero w chwili ruszenia skrzyni i wyciągnięcia jej na ze zbiornika krwi coś się wydarzy. Został zaskoczony nagłym chwytem wokół kostki, więc mimowolnie rozchylił usta. Zdążył jednak szybko się zamknąć. Posmak krwi, zapach krwi i kąpiel we krwi nie była czymś, czego by pragnął. Może później pomyśli o tym, że przemianuje się z Bartona na Batorego. Wątpił jednak, żeby śmiałkowie, którzy skończyli żywot w tej studni, byli dziewicami, więc niekoniecznie będzie wyglądał młodziej.
A szkoda.
Mimo że mężczyzna podjął się takiej próby, to jednak nie był w stanie się zatrzymać, chwycić jakiejś wystającej skały. Jego palce przemknęły po nierównościach ściany studni. Przez myśl mu przeszły seriale czy filmy, w których były podobne sceny. Pierwsze jednak o czym pomyślał to Laboratorium Dextera, gdzie uczniowie wciągnięci byli pod siedziska autobusu szkolnego.
I to było złe skojarzenie, bo zniesmaczenie Hawkeye’a podwoiło się. Ponownie.
Nie chwycił się napiętej linki, bo nie chciał dokładać swojej krwi, a pewnie skończyłoby się na mocnym przetarciu skóry na dłoni. Barton więc skorzystał z tego, że wziął ze sobą strzały. Sięgnął po tę, która została wykonana z vibranium i czym prędzej wbił ją w powierzchnię z myślą:
Nie połam się, nie połam się, cholera, nie połam się.
Gdyby to się udało to blondyn próbowałby wyszarpnąć nogę jak najszybciej i oddalić się. Gdyby jednak strzała nie wytrzymała i jej część by pękła - gdzie liczył, że tak się nie stanie - to wtedy zdecydowałby się na to, aby dźgnąć nią  to, co go stopuje.

W tym momencie Barton nie wiedział czy przesuwająca się wzdłuż dna strzała była gorsza od połamanej. Pocieszała go jedynie myśl, że materiał był na tyle wytrzymały i mocny, że potrafił zrobić coś takiego. Łucznik starał się nie panikować. Zacisnął zęby i gdyby dało się to zauważyć, to pewnie łatwo byłoby spostrzec pracę mięśni twarzy w okolicach jego żuchwy.
Na początku było sympatycznie. Czemu tak nie mogło być dalej? Clinton zaklął w myślach i gdyby mógł to by westchnął. Ale nie chciał tracić tlenu, którego potrzebował coraz bardziej.
Hawkeye zamachał ponownie nogą. Jakby próbował zrzucić z niej niesfornego zwierzaka, istną przylepę, choć wątpił, żeby to coś - cokolwiek uczepiło się jego kończyny dolnej - było czymś sympatycznym i wymagającym wygłaskania. Nie zastanawiał się nad tym. Poprawka - wolał nad tym się nie zastanawiać.
Clint zwykł nie chwalić dnia przed zachodem słońca i dobrze tym razem zrobił. Sytuacja pogarszała się. A przynajmniej odniósł takie wrażenie, gdy poczuł uścisk pod kolanem. Były cyrkowiec ponownie zaklął w myślach. Podkurczył wolną kończynę z zamiarem nagłego wyprostowania, aby skopać to, co się go uczepiło. Powtórzyłby to po raz kolejny, a za trzecim razem podciągnął nogę zgiętą w kolanie do siebie. Mimo że wątpił w powodzenie, to próbowałby się odepchnąć o skalne nierówności, przy których tkwił.
W międzyczasie natomiast przełożyłby jedną ze strzał do ręki, którą trzymał tę wzmocnioną. Mając w wolnej ręce pocisk o standardowym grocie, spróbowałby wymierzyć w ciało czy materiał tego czegoś. Nie z taką siłą, żeby przy okazji zrobić sobie krzywdę.

No, świetnie…
To była pierwsza myśl, która pojawiła się u Clinta, gdy ten poczuł kolejny dotyk. Tak jak na ogół - i być może - nie miałby nic przeciwko, tak teraz frustracja i przytłoczenie zyskały na sile. Zwłaszcza że był w coraz większej potrzebie, aby mieć powietrze. Te się kończyło, a to mimowolnie powodowało, że Barton stawał się zaniepokojony. W końcu perspektywa utonięcia w asgardzkiej krwi - przynajmniej dla blondyna - nie była czymś bohaterskim. Nie chciał powielać schematu, który dotykał poprzednich śmiałków, którzy skończyli… Ach, nie chciał wiedzieć jak!
Spowolniona przez wodę szamotanina mogłaby wyglądać zabawnie, jednak bynajmniej nie w mniemaniu Bartona, który stracił swój punkt orientacyjny. Liczył się z tym, że to jest cena tego, by się oddalić od nie wiadomo czego. Przynajmniej tak do tego podchodził, nie myśląc o tych draugrach, a o nieszczęsnej przeszkodzie.
Wciąż poruszając nogami starał się strącić, zniechęcić te podwodne potworzyska do tego, żeby go trzymali. W międzyczasie Barton palcami przesunął wzdłuż pocisku, żeby dotrzeć do grota strzały. Chciał wyczuć jeden z haczyków, którym mógł ustawić opóźnienie w końcówce strzały. Może niezbyt dużo czasu by mu to dało, ale liczył, że na tyle wystarczająco, aby mógł uchronić się od wybuchu. Nie chciał zaszkodzić sobie tak, że musiałby kuśtykać przez jaskinię.
Miał nadzieję, że opóźnienie wynoszące około piętnastu sekund będzie wystarczające, żeby strzała przeniosła się niżej. Zanim jednak to zrobił, szarpnął nogą raz jeszcze, a drugą ręką sięgnął do liny. Przynajmniej starał się ją odnaleźć.
W momencie puszczenia strzały, Clint w myślach zacząłby odliczać. Na chwilę przed domniemanym wybuchem blondyn wykorzystałby wzmocnioną linkę, która - przynajmniej z tego co pamiętał - nie powinna łatwo pęknąć pod wpływem uderzenia; miała mocniejszy materiał. Niemniej, prawie że ułamek sekundy przed zdetonowaniem, Hawkeye gwałtownie podciągnąłby się za pomocą liny, żeby choć trochę wybić się do góry.

Machanie nogami nie ustępowało. W pewnym momencie można by było odnieść wrażenie, jakoby Clint już zaczął nimi wierzgać, bo tlenu brakowało coraz bardziej i ciało zaczęło się bronić. Był to jednak odruch. Co prawda, zmotywowany tym brakiem powietrza, ale jeszcze nie świadczył o nadchodzącej, niepokojącej agonii, do której łucznik nie chciał dopuścić.
Gdyby nie to, że wcale mu nie było do śmiechu, to może nawet zażartowałby, że zły dotyk boli całe życie. Pozostało mu mieć nadzieję, że albo się znudzą, albo w końcu nastąpi ten wybuch, który był tak przezeń upragniony, nawet jeśli potencjalnie niebezpieczny. Czas mu się dłużył nieubłaganie, co potęgowało jego frustrację.
Ucieszyło go to, że zdążył dobrze obliczyć czas zwłoki. Wybuch strzały nie był tak efektowny jak zazwyczaj, ale to nie miało znaczenia. Chciał uwolnić swoje nogi od obcego i zimnego dotyku oraz - choćby odrobinę - zostać wypchniętym w górę, żeby mu to ułatwiło.
Kiedy tak się stało, Barton nie wahał się. Niemalże desperacko zaczął płynąć ku górze, czując ból w okolicach klatki piersiowej. Wzmagał on zdenerwowanie, choć mężczyzna próbował zachować zimną krew. Impet zdecydowanie mu dopomógł w tym.
Im był wyżej - a przynajmniej tak zakładał po ilości wymachów rękoma i nogami - tym bardziej go bolało. Zapewne gdyby widział lepiej to czułby jak obraz zaciemnia się przed jego oczami. Nie był w stanie dostrzec światła łuku, który był przecież obok zbiornika. Pocieszał się jedynie myślą, że zaraz wypłynie na powierzchnię.
Po dłuższej chwili Barton zdecydowałby się użyć liny. Naprzemiennie wyciągałby ręce i wspinał się wzdłuż niej, żeby w końcu móc poczuć powietrze, którego tak łaknął. Wziął porządny haust, krztusząc się po tym, jak nieco krwi dostało się do jego gardła. Mimowolnie klatka piersiowa zaczęła unosić się i opadać prędko, poniekąd spazmatycznie. Barton dziwił się, że był w stanie tyle wytrzymać, choć tak naprawdę - nie miał pojęcia, ile był pod krwią.
Mężczyzna podpłynął do brzegu i zaparł się rękoma, aby wynurzyć się całkowicie. Usiadł na ziemi, odsapnął. Przetarł twarz od nadmiaru krwi i rozejrzał się wokoło, jakoby obawiał się, że coś może wyjść zza ścian.
Czym prędzej Hawkeye wziąłby ubrania, żeby zacząć przywdziewać je na siebie. Pospiesznie, nieco chaotycznie. Dopiero wtedy postanowiłby wciągnąć skrzynię za pomocą liny. W razie czego chciał nieopodal był łuk i gdyby coś go zaniepokoiło wystarczająco to doskoczyłby zarówno do swojej broni, jak i kołczana leżącego tuż obok.

W pierwszych chwilach od wynurzenia Clint stracił zainteresowanie tym, jak przeokropnie wyglądają cienie niektórych skał w jaskini. Oczywiście, zdążył się upewnić, że nic go nie zaatakuje jak tylko stanie o własnych nogach. Może i liczył się z tym, że musi działać jak najszybciej, ale i to mu wystarczało. Przeklinał w swoich cierpieniach, gdy czuł przyklejające się ubrania. Potrząsnął nawet głową, gdy krople krwi ściekały za jego uchem, drażniąc mężczyznę.
Zanim wziął się za wyciąganie skrzyni, założył na ręce rękawice ochronne, które niemalże zawsze miał ze sobą. Wolał nie ryzykować zdarciem skóry. Mało przyjemna byłaby walka i naciąganie cięciwy. Gdy już to zrobił, mógł na “spokojnie” wziąć się za wyławianie skrzyni. A to też czynił z pośpiechem, nie chcąc zwlekać. Odczuł moment, kiedy było ciężej z ciągnięciem liny. Zapewne pozwolił sobie na sapnięcie w tej samej chwili, zapierając się w jakiś niemożliwy sposób.
Gdy nieokreślone kształty zaczęły przebijać się przez tafle krwi, Clint wstrzymał oddech. Niepewny tego, co może zastać. Jeśli okazałoby się, że to jakieś krwawe zombie z Jotunheim to łucznik puściłby linę i niemalże od razu sięgnął po łuk z zamiarem zaatakowania. Okazało się jednak, że to tylko wieko pudła, które wciągał przed chwilą. Nie przerwał działania, ba, pospieszył się z tym, żeby móc w końcu sięgnąć do łańcuchów i przeciągnąć skrzynię na brzeg. Cofnąłby się do linki, aby rozwiązać od stalagnatu i wziąć ze sobą; może mu się jeszcze przydać.
Używając światła z łuku, Clint przyjrzał się łańcuchom. Palcami powiódł wzdłuż ogniw, aby trafić na kłódkę… I to kolejną. Hawkeye westchnął, szukając otwarcia od samej skrzyni. Postanowił jednak wziąć się za te pierwsze. Wyciągnął rękę do kołczanu, żeby przyciągnąć go do siebie. Z niego zaś Barton wziął strzały - przedostatnią zamrażającą i wzmocnioną, którą otrzymał od Asgardczyków. Dopiero pierwsza z wielu, które otrzymał.
Jeśli była taka szansa to blondyn postarałby się możliwie jak najbliżej zgarnąć do siebie kłódki od łańcuchów. Chciał je zniszczyć za jednym użyciem grotu mrożącego, który wbiłby w metal w tej samej chwili. Uważałby przy tym, żeby samemu nie narazić się na to, co robi. Odczekałby na to aż kłódki i łańcuchy pokryłyby się lodem, żeby z użyciem wzmocnionej strzały rozłupać materiał. Powtórzyłby z uderzeniami, aby tylko umożliwić sobie ściągnięcie przeszkody.
Następnie Barton starałby się odnaleźć otwarcie samej skrzyni, żeby nad nim wbić płaski grot strzały - w niewielką szczelinę nad zamkiem. Uznał, że to byłoby najwygodniejsze, choć może niezbyt szybkie, działanie.