Egipt - tajemnicza świątynia pewnego mutanta

Nie zaprzestając powolnego przesuwania się wzdłuż ściany i ani na moment nie odrywając wzroku od hieroglifów, Evan zmarszczył lekko czoło. Po tej pierwszej serii obrazów - jeszcze w Instytucie - nie miał już żadnej innej wizji... A nawet z tej pierwszej tak naprawdę wiele nie pamiętał, bo obrazy przemknęły mu przed oczami za szybko, aby zdążył się im przyjrzeć. To Quentin ich tutaj w ogóle doprowadził, pomijając może znalezienie zejścia pod ziemię. Genesis nie był pewien jak rówieśnik tego dokonał, ale żałował, że teraz im nie towarzyszył.
- Myślę, że Quentin prędzej by z tym pomógł - wspomniał cicho, lecz poza tym nie protestował, ani nie wyrażał żadnych innych wątpliwości. Wcześniej jego przeczucie się sprawdziło, więc nie wykluczał tego, że będzie miał kolejne, ale... Poprzednim razem przyszło do niego niespodziewanie i po prostu wskazało mu kierunek, który powinien obrać. Tutaj natomiast nie było nawet kolejnego przejścia - tylko to jedno, którym przybyli do pomieszczenia.
Choć nastolatek w dalszym ciągu spacerował przy ścianie, to jednak teraz przeniósł wzrok z jej powierzchni na swoją drugą stronę, aby przesunąć nim po wnętrzu sali. Szukał czegokolwiek, co wywołałoby w nim jakieś skojarzenie, dało mu punkt zaczepienia... Ale tak naprawdę poza kolumnami i pismem obrazkowym nie mógł chyba liczyć na nic więcej. W tej chwili chłopak widział dwie opcje. Albo gdzieś tutaj znajdowały się ukryte drzwi... Albo wizja życzyła sobie, aby skorzystał z napisów na ścianach i filarach. Obie wersje były potencjalnie problematyczne.
- Masz przy sobie telefon komórkowy? Jeżeli tak, spróbuj nagrać jak najwięcej z tych hieroglifów lub chociaż zrób im zdjęcia - zasugerował swojemu towarzyszowi. Może i oni nie potrafili odczytać historii wykutej w całym tym kamieniu, ale chyba istniała opcja, że w Instytucie mieszkał ktoś, kto umiałby to zrobić... Albo może jakiś komputer przetworzyłby dla nich informacje? Evan nie był pewien czy to działało w taki sposób, ale gotów był spróbować. W końcu niczego by na tym nie stracili - i tak już tutaj byli, a nie mieli lepszego pomysłu, więc mogli przynajmniej dobrze spożytkować czas poświęcany na zastanawianie się co dalej.
Evan chętnie by z tym pomógł, ale nie posiadał własnej komórki, w związku z czym nie miał jak uwieczniać obrazków na ścianach. Nastolatek postanowił więc, że póki co skupi się na tej drugiej możliwej opcji, czyli na szukaniu sekretnego przejścia... O ile takie w ogóle gdzieś tutaj było. Przemawiał za tym przede wszystkim fakt, że tunel prowadził praktycznie donikąd. Ot, puste pomieszczenie z hieroglifami... Genesis brał pod uwagę, że to właśnie one mogły stanowić jedyny cel istnienia tego miejsca, a także to, że sala została już przez kogoś wcześniej ogołocona - ale jeżeli nie? W takim wypadku musiało być z niej inne wyjście.
Z jego ograniczonej wiedzy wynikało, że na filmach takie przejścia zazwyczaj uruchamiało się poprzez naciśniecie niepozornie się prezentującej płytki albo przesunięcie elementu rzeźby. W zasięgu światła chłopak nie widział niczego, co mogłoby zadziałać jako dźwignia, więc tę opcję ostrożnie odrzucił. Wszystkie kamienie tworzące podłogę wyglądały tak samo - to znaczy, różniły się od siebie wymiarami, ale w powtarzający się sposób i żaden nie wybijał się ponad inne kształtem czy kolorem. Mimo to i tak miał czas, aby się po nich przespacerować, więc kontynuował wycieczkę wzdłuż ściany, w ten sposób w końcu docierając do tej prostopadłej do niej. Sala rzeczywiście była spora...
Przez cały ten czas Evan zachowywał milczenie. Skupiał się na własnych myślach i starał się wyciągnąć jakiś sens z tej zagadki. Jego spojrzenie znów utrzymywało się w głównej mierze na hieroglifach, po których wodził palcami mniej więcej na wysokości swojej głowy. W pewnym momencie musiał oderwać na moment dłoń, aby wyminąć blokujący mu drogę głaz, lecz prędko to naprawił i kroczył dalej, nie zwracając uwagi na poczynania Juliana.
Młody mutant zdążył dotrzeć do połowy ściany przeciwległej do wejścia, gdy w końcu coś się stało. Gdy palce Genesisa przesunęły się po jednym z wielu symboli, jego krawędzie nagle rozpaliły się błękitnym blaskiem, a chłopak natychmiast się zatrzymał i - z lekko rozchylonymi z zaskoczenia ustami - wbił wzrok w ten konkretny znak. Przypominał mu bardzo wąski, poziomy prostokąt, pod którym znajdowały się trzy kropki... Ale chyba nie kojarzył mu się z niczym konkretnym.
- Julian... - zaczął, aby zwrócić na siebie uwagę towarzysza, lecz szybko zorientował się, że to chyba nie było konieczne. Niebieskie światło powędrowało w dół, przelewając się po zarysach hieroglifów, a Evan w końcu pomyślał o tym, aby oderwać rękę od ściany. Starał się przyjrzeć poszczególnym zabarwiającym się symbolom - kilka z nich wyglądało na ptaki, była też jakaś głowa, coś pokroju krzyża i może chorągiewki - ale zmiany postępowały zbyt szybko, aby miał za nimi nadążyć, więc w końcu przestał próbować.
Jasność prędko dotarła do podłogi i ruszyła wąskimi szczelinami pomiędzy płytami. Już w tym momencie z dołu zaczęły dobiegać jakieś dziwne dźwięki, jak gdyby pod spodem przesuwało się coś ciężkiego i chyba od dawna nieużywanego. Blask zbierał się po środku sali, wyznaczając sporych rozmiarów kwadrat, aż w końcu znajdujące się w jego obrębie kamienie wprawiły się w ruch - w dół i na boki, tworząc szybko rosnące przejście, odsłaniając kręte schody. Stopnie dopiero ustawiały się na swoich miejscach, a Genesis ostrożnie zbliżył się do ich szczytu i wyjrzał przez krawędź... Nie był pewien jak głęboko prowadziło przejście, ale przynajmniej przenikające w dół światło rozpaliło wypadające co kawałek w ścianach... Lampy? Nie do końca, ale nastolatkowi brakowało lepszego określenia. Wmontowane w mur zbiorniki na tę jasność sprawiały, że na stromych schodach było widno.
- Mam nadzieję, że to się za nami nie zamknie - skomentował Evan, na moment powracając spojrzeniem do wciąż jarzącego się znaku, od którego to wszystko w ogóle się zaczęło. Zaraz potem jego wzrok przeniósł się już na Juliana, wyraźnie pytający, nawet jeżeli Genesis i tak już praktycznie postanowił, że zejdą na dół.

Prawdę mówiąc Evana odrobinę dziwiło to, że Julian właściwie od samego początku nie próbował go - a wcześniej ich - powstrzymać, nie mniej jednak chłopak potrafił to docenić... I chyba nie chciał jeszcze pytać o wyjaśnienie takiego stanu rzeczy. Był ciekaw odpowiedzi towarzysza, to oczywiste, ale... Równocześnie trochę się jej obawiał. W tej chwili wolał wierzyć w jego altruizm i dlatego starał się nie zastanawiać zbyt długo nad innymi opcjami, które mogły kryć się za zachowaniem starszego nastolatka.
W związku z powyższym na kolejną serię poleceń Genesis zareagował kiwnięciem głowy, a następnie wkroczył już ufnie na wytworzoną przez Juliana platformę. Wierzył, że nie zostanie nagle upuszczony, w ogóle się tym nie przejmował, lecz wrażenie tak czy siak było... Co najmniej dziwne. Niby miał pod stopami stałą podstawę, w dodatku nawet w pewnym sensie widoczną... A jednak niematerialną. Z drugiej strony to wszystko nie przypominało mu też latania, ani za pomocą odrzutowych butów, ani o własnych siłach.
Połączenie błękitnego blasku lamp i zielonego sfer skąpało najbliższe otoczenie w różnokolorowym świetle, którego odcienie zmieniały się i mieszały wraz z ruchem kul oraz samej platformy. Podczas gdy podróżowali, Evan spoglądał głównie w dół, starając się dojrzeć dno lub cokolwiek innego, lecz kontrast między jasnością i ciemnością sprawiał, że ta ostatnia wydawała się teraz jeszcze bardziej głęboka i nieprzenikniona. Nic mu to nie dawało.
Wyglądało na to, że droga na dół najwyraźniej miała trochę potrwać, w związku z czym młody mutant zdecydował się wykorzystać ten czas, aby w końcu odpowiedzieć na wcześniejsze pytanie Juliana. W żadnym wypadku nie zamierzał go wtedy zignorować, ale trochę pochłonęły go te wszystkie zmiany w pomieszczeniu i... Tak po prostu wyszło. Na moment w ogóle zapomniał, że jego towarzysz się odezwał, lecz teraz chwila spokoju odświeżyła mu pamięć.
- Nie wiem jak to się stało. Jeden z hieroglifów zareagował na dotyk. Przesunąłem wzdłuż niego palcami, a on się zaświecił, potem inne też... - w trakcie tego tłumaczenia Genesis wciąż patrzył w dół, ale na jego obliczu ukazał się wyraz pełen namysłu. Wątpił, aby starożytni Egipcjanie posiadali technologię, która pozwoliłaby im zbudować coś w rodzaju... Panelu dotykowego, a może nawet czytnika linii papilarnych... A jednak właśnie z tymi urządzeniami skojarzyło mu się całe to zajście. Pewnie się mylił, może właśnie za tym znakiem znajdowało się coś czułego na nacisk i to wszystko, ale wrażenie tak czy siak pozostawało. Poza tym... Równie dobrze budowlę mogła postawić jakaś inna cywilizacja, bardziej zaawansowana technologicznie od ludzi. Ten mechanizm ukazujący schody wyglądał już przecież na skomplikowany, więc takie wyjaśnienie brzmiało zaskakująco sensownie.
Genesis nie mógł tak naprawdę dodać nic więcej do swojego wyjaśnienia, bo nie chciał gdybać na głos, a to oznaczało, że nie wiedział co jeszcze powinien rzec. Przez krótką chwilę milczał, równocześnie szukając sensownego tematu do poruszenia i obserwując swoje otoczenie... Nim w końcu znów zerknął na Juliana, tym razem wyraźnie niepewnie i z wahaniem. Wreszcie przyszło mu do głowy o co mógłby go spytać - i było to coś bardzo ważnego. Moment może nie należał do najlepszych, ale odpowiedź teoretycznie mogła wiązać się z ich obecnym położeniem, więc chyba warto było spróbować.
- Quentin mówił mi o mutancie o imieniu Apocalypse. Według niego w starożytności był czczony w Egipcie. Teraz jesteśmy w Egipcie. W czymś, co mogło być kiedyś świątynią - wspomniał, wyraźnie oczekując, że starszy chłopak pociągnie ten wątek dalej, dorzuci coś od siebie... W jakiś sposób ustosunkuje się do tego pomysłu. Mimo to Evan nie pytał o nic konkretnego, jeszcze nie w tej chwili, w ten sposób pozwalając Julianowi zadecydować dokąd poprowadzi rozmowę.
W tym czasie natomiast Genesis nie spuszczał go z oczu. Jak do tej pory od trzech różnych osób otrzymał dwie różne wersje wydarzeń, więc nie zdziwiłaby go kolejna... Ale chciał zobaczyć reakcję swojego towarzysza. Jego wyraz twarzy, ruchy ciała... Quentin twierdził, że Apocalypse był złem wcielonym - choć nie ujął tego w dokładnie te słowa - i Evan rozumiał dlaczego. Tyle że... Choć obawiał się potwierdzenia tej opcji, mimo wszystko musiał wiedzieć.

Z tego wszystkiego Evan nie zdążył doczekać się żadnej reakcji Juliana na swoją... Nazwijmy to, sugestię. Nawet jeżeli wyraz twarzy starszego chłopaka albo po prostu mowa jego ciała uległy jakimś zmianom, Genesis po prostu tego nie zobaczył... Gdyż właśnie w tym momencie zaskoczyło go nagłe pojawienie się Quentina - i to zdecydowanie zbyt blisko niego, aby miało to być komfortowe.
Choć jego głos był znajomy i w związku z tym nie zwiastował tak naprawdę żadnego zagrożenia, chyba, to Evan po prostu się go nie spodziewał. To głównie z tego powodu chłopak aż się lekko wzdrygnął, równocześnie natychmiast się obracając, aby móc spoglądać na Quentina... I przy okazji odsuwając się od niego na niewielki krok. Nie oczekiwał po nim niczego złego, nie w tym rzecz, ale zwyczajnie wolał zachowywać swoją przestrzeń osobistą w stanie nienaruszonym... A z tym drugi nastolatek zdawał się mieć pewne problemy.
Wciąż pogrążony w lekkim szoku i z nieco rozchylonymi ustami, Genesis słuchał więc słów swojego rówieśnika, z każdym padającym zdaniem coraz bardziej nie mając pomysłu na to, co powinien mu odpowiedzieć. Jego brwi zmarszczyły się na wspomnienie znaczenia znajdujących się teraz ponad nimi hieroglifów, które odczytywać potrafiło chyba dość mało osób na świecie, w tym najwyraźniej Quentin... Ciekawy zbieg okoliczności.
Zaraz potem jednak nastolatka zainteresowało już wyjaśnienie metody działania mechanizmu sterującego schodami. Czytnik DNA na pewno wykraczał poza możliwości technologiczne starożytnych Egipcjan, jak zaawansowana nie byłaby kiedyś ich cywilizacja, więc kto go wykonał? Kosmici, jak podejrzewał wcześniej? W końcu przypisywano im różne osiągnięcia na Ziemi, w tym budowę piramid... Więc może...?
Także i ten tok myślowy prędko został przerwany następną zmianą wątku, a zaraz potem kolejną dawką trochę niepokojącej fizyczności w wydaniu Quentina. Sprawiła ona, że Evan delikatnie drgnął, lecz jakoś powstrzymał odruch natychmiastowego się odsunięcia... Choć na szczęście nie musiał zbyt długo przejmować się tym kontaktem, bo jego rówieśnik sam go przerwał i ruszył już w dalszą drogę. Genesis praktycznie automatycznie znów się obrócił, aby znajdować się do niego przodem i powiódł za nim wzrokiem. Miał niejasne wrażenie, że nie do końca nadążał za wszystkimi tymi nowymi informacjami, a jego konsternacja otwarcie odbijała się na jego twarzy. Nie krył jej, bo... Prawdę mówiąc nigdy nie nauczył się maskować emocji. No i na dodatek po prostu nie widział ku temu powodu... Ten pomysł nawet nie przychodził mu teraz do głowy. Dosłownie.
Nim jeszcze udał się za Quentinem - czy chociaż ustosunkował się do jego słów, nawet jeżeli nie był pewien jak to uczynić - Evan zerknął jeszcze niepewnie ku Julianowi, jak gdyby szukał w nim jakiegoś wsparcia albo może wskazówki odnośnie tego, co powinni dalej zrobić. Mimo to nastolatek zdecydował się ulec i podążyć za różowowłosym, bo w końcu innego wyboru i tak nie było, a... A przecież chciał zbadać to miejsce. Szczerze i prawdziwe, choć z trochę egoistycznych pobudek, przez które aż czuł się źle - ale chciał.
W trakcie tego krótkiego spaceru do następnego punktu postoju Genesis trzymał się blisko Juliana. Nie miał nic przeciwko temu, aby Quentin prowadził ich małą drużynę, skoro najwyraźniej tego właśnie sobie życzył... I przynajmniej zachowywał się tak, jak gdyby wiedział co robił - nawet jeżeli przy okazji mówił dziwne rzeczy.
Gdyby widok nieprzyjemnie znajomych posągów nie zajął myśli chłopaka - a uczynił to bardzo skutecznie - to zapewne Evan zwróciłby uwagę na to, że po zejściu niżej zdobienia okazywały się w większości o wiele bogatsze niż na górze. Być może był to czysty przypadek, a może tam wyżej coś już zginęło lub zostało zniszczone... Tego nastolatek nie wiedział, ale za to rzeźby na pewno stanowiły sporą odmianę od kolumienek i licznych znaków na ścianach. Tyle że wcale nie na lepsze. Nie dla Genesisa. Były... Niepokojące. Na swój sposób coraz bardziej potwierdzały wersję, którą wcześniej przedstawił mu Quentin.
Przyglądając się ostrożnie jednemu z tych bliższych posągów, nastolatek nie poświęcał wielkiej uwagi Quentinowi, który kontynuował zabawę w przewodnika. Rzecz jasna słuchał jego wypowiedzi i rozumiał ich sens, po prostu... Skupiał się na własnych myślach i odczuciach, nie odrywając wzroku od twarzy statuy. Aby na nią patrzeć musiał odchylić głowę do tyłu, a kąt i tak był niemiły, ale to nie miało teraz żadnego znaczenia. Uścisk w jego klatce piersiowej wzmógł się, wyraźnie sygnalizując stres.
W tym czasie zaś Quentin mówił o ołtarzach, historii, skarbach, pułapkach... Ale Genesis zareagował tak naprawdę dopiero w momencie, gdy rówieśnik objął go ramieniem i w końcu zadał mu takie pytanie, które najwyraźniej wymagało odpowiedzi. Evan znów zmarszczył czoło, opuszczając głowę i kierując swoje spojrzenie na różowego. Nie bardzo rozumiał jego zachowanie. To całe... Podekscytowanie? Radość? Sam nie był pewien.
- Nie wydaje mi się, żeby należało do mnie - odparł na początek i pewnie zabrzmiał przy tym dużo spokojniej, niż czuł się w rzeczywistości. Jego wzrok odruchowo przesunął się za światłem rzucanym przez latarkę w stronę komnaty, ku której skierował go Quentin, ale nie mógł dojrzeć czy faktycznie był to jakiś skarbiec. Nie wykluczał takiej możliwości... Właściwie prawie w nią wierzył, bo w końcu do tej pory drugi chłopak zdawał się wiedzieć co robił. Na tę myśl Genesis znów ku niemu zerknął, akurat na czas, aby ujrzeć pojawienie się kapelusza...  I nawet w tych okolicznościach nie mógł się powstrzymać przed lekkim uśmiechem, bladym i krótkotrwałym, ale bez wątpienia przez chwilę obecnym.
- ... Chcę wiedzieć co mnie tu wezwało - przyznał jednak i te słowa wymówił już zdecydowanie ciszej. Podejrzewał, że Quentin mógł mieć rację odnośnie tego, że zaalarmowała go czyjaś obecność w świątyni, co brzmiało nierealnie, bo nie miał pojęcia jak miałoby to w ogóle działać i dlaczego... Bo nie, nie pogodził się jeszcze z myślą, że to miejsce należało kiedyś do niego... Ale zakładając, że to prawda, to musiał istnieć jakiś bezpośredni powód. Czemu budowla miałaby być tak ważna?
Spojrzenie Evana znów powędrowało w stronę bocznej sali. W oczach odbijał mu się niepokój, ale mimo wszystko był zdecydowany, aby zbadać tę sprawę. Wiedział, czuł, że nie spodobają mu się odpowiedzi, jeżeli jakiekolwiek tutaj znajdzie, ale... Ale tak czy siak wolał je poznać, niż żyć w niepewności i zastanawiać się czyja wersja wydarzeń jest prawdziwa.
Jego dalsze posunięcia zależały jednak od reakcji Quentina. Jeżeli faktycznie wiedział co gdzie się tutaj znajdowało, być może mógłby ich zaprowadzić do tajemnic, które skrywała świątynia. A jeśli blefował, to... To tak naprawdę Genesis i tak nie miał innego wyboru, jak tylko mu zaufać.

Evan zdążył się już przekonać, że nastroje Quentina zmieniały się jak w kalejdoskopie. W jednej chwili chłopak tryskał złośliwym humorem, a w następnej sprawiał już wrażenie śmiertelnie urażonego, po czym natychmiast się rozpogadzał... I Genesis jeszcze nie do końca nauczył się rozpoznawać co z tego było prawdziwe, a co tylko udawane. Mimo to już sama ilość energii ciągle tryskającej z rówieśnika w pewnym sensie go przytłaczała. Nie wiedział jak postępować z kimś tak śmiałym i pewnym siebie, z kimś, kto zdawał się narzucać całemu światu swoją wolę, jak gdyby zawsze był niepodzielnym panem każdej sytuacji.
To wszystko wpędzało Evana w potężne zakłopotanie i zdezorientowanie, a równocześnie sprawiało, że jego własna pewność siebie prędko topniała, na swoim miejscu pozostawiając jedynie liczne wątpliwości. W tej konkretnej chwili tyczyły się one głównie wspomnianej przez Quentina przyszłości... Bo nastolatek naprawdę nie rozumiał co takiego różowy miał na myśli. Przeszłość, tak, to dla niej tutaj przybył - chciał ją odkryć i w końcu uporządkować sobie w głowie swoją historię... Choć w dalszym ciągu wątpił, aby to dosłownie ona go tutaj przywołała, bo jak miałaby się z nim skontaktować. Ale przyszłość?
Przyglądając się Quentinowi pytająco, tym razem Genesis nawet nie zareagował na ponowne nawiązanie przez niego kontaktu fizycznego. Może zwyczajnie zaczynał się już do niego przyzwyczajać... W końcu Quire na zmianę praktycznie się do niego łasił i uciekał robić swoje, nie przejmując się czymś takim, jak na przykład przestrzeń osobista albo społecznie akceptowane granice. Z drugiej strony Evan zaczynał sądzić, że chłopak umyślnie je przekraczał.
Przynajmniej w tym wypadku nie musiał sam dopytywać go o wyjaśnienia, bo wyręczył go w tym Julian, za co Genesis był mu bardzo wdzięczny. Rozmawianie z Quentinem w dalszym ciągu wydawało mu się... Trudne. Powoli się tego uczył, lecz jeszcze daleko mu było do opanowania tej sztuki. Z Julianem z kolei o wiele łatwiej mu się dyskutowało, nawet jeżeli obaj jego rówieśnicy dzielili pewne cechy... Dwa silne charaktery. Pewnie dlatego się nie dogadywali.
Najważniejsze jednak, że Q nie udzielił im żadnych konkretnych odpowiedzi, a Evan w myślach zgodził się z tym westchnieniem Juliana, na którego zerknął wówczas krótko. Na jego twarzy jasno wymalowało się zrozumienie, lecz nie odezwał się, już po chwili pozwalając różowemu poprowadzić się dalej, znów nie reagując na rękę na swoich ramionach. Po cichu cieszył się, że ta, z braku lepszego określenia, wymiana zdań odbyła się bez jego udziału. Nie chciał ponownie zirytować Quentina i to nie dlatego, że obawiał się jego reakcji, tylko po prostu szczerze nie uśmiechało mu się psucie mu humoru.
Po wejściu do nowej sali Genesis rozejrzał się po niej powoli i ostrożnie, starając się od samego progu wyłapać jak najwięcej szczegółów. Tutaj brakowało już tych wielkich posągów - jakichkolwiek innych zresztą również, przynajmniej w zasięgu wzroku i światła - przez co chłopak odnosił wrażenie, że wrócili do poprzedniego wystroju, opierającego się na kolumnach i rysunkach na ścianach. To mu odpowiadało. Co prawda wśród hieroglifów również widział podobizny swojego domniemanego przodka, ale nie były one aż tak natrętne, jak jego ogromne rzeźby.
Krótkie wahanie chłopaka sprawiło, że Quentin się od niego odłączył, ale Evan nie czuł jeszcze potrzeby ponownego do niego podejścia. Ze swojego miejsca również wszystko dość dobrze widział. Jego spojrzenie wędrowało pomiędzy oświetlanymi obrazkami, lecz oczywiście wciąż nie rozumiał tego, o czym mówiły...  Mógł się tego jedynie domyślać, z nadzieją zakładając, że hieroglify były bardziej dosłowne od współczesnych liter. Z drugiej strony mógł też spytać kogoś, kto najwyraźniej potrafił je odczytać.
- Co jest takie ciekawe? I nie mów, że hieroglify, wiesz o co mi chodzi - zagadnął, tym drugim zdaniem lekko zaskakując samego siebie. W końcu Genesis powoli zbliżył się do różowego, po drodze zerkając przez ramię na Juliana, żeby upewnić się, że wciąż był przy nich... Co od razu po fakcie wydało mu się głupie, bo przecież blask zielonej energii powinien mu to powiedzieć.
Dokładniejsze przyglądanie się obrazkom nawet jemu pozwoliło wyłapać pewne różnice w stosunku do poprzednich komnat. Wydawało mu się na przykład, że tutaj przedstawiono więcej nietypowych postaci... Ale niestety żadna z nich - a przyjrzał im się uważnie - nie kojarzyła mu się z niczym konkretnym, więc chyba pozostawało mu tylko liczyć na to, że Quentin będzie potrafił to jakoś wyjaśnić.
- Hej, na tych ścianach pewnie nie ma drogowskazów, co? I czy nie powinniśmy zacząć jakoś oznaczać tego, z której strony przybyliśmy? - zapytał jeszcze, gdy jego wzrok dotarł aż do przejść na końcu pomieszczenia. Nie interesował się jeszcze nimi przesadnie, bardziej ciekawiła go wypisana tutaj historia, ale z drugiej strony wiedział też, że niedługo będą musieli wybrać dalszą drogę... Więc równie dobrze mogli sprawdzić to, czy którakolwiek została jakoś opisana.

Evan starał się czekać cierpliwie na jakąkolwiek reakcję Quentina - albo Juliana, skoro już o tym mowa, choć tak naprawdę konkretnych informacji mógł mu w tej chwili udzielić chyba tylko ten pierwszy - ale cisza ze strony chłopaka oraz to, że nawet na niego nie spojrzał, wcale nie działały cudów na jego i tak już podkopaną pewność siebie. Większość dotychczasowych doświadczeń z Quentinem podpowiadała Genesisowi, że mogła to być z jego strony celowa zagrywka. Początkowo tego nie zauważył, potem z kolei nie chciał w to wierzyć, ale z czasem dotarło do niego, że Quire umyślnie próbował go przestraszyć albo w inny sposób wyprowadzić z równowagi... Nawet jeżeli Evan wciąż nie rozumiał dlaczego. Teraz różowy mógł robić coś podobnego, tyle że... W gruncie rzeczy niczego to nie zmieniało, bo Genesis na pewno nie zamierzał go o to pytać, ani tym bardziej naciskać, aby prędzej odpowiedział.
Na szczęście nie musiał, bo w końcu, w końcu, jego rówieśnik zdecydował się przemówić... A kiedy już zaczął, to z jego ust wylał się istny monolog. Evanowi ani trochę to nie przeszkadzało. Zdecydowanie wolał słuchać słów Quentina, niż tej głębokiej, niepokojącej ciszy, która zdawała mu się wręcz nienaturalna... Pewnie dlatego, że nigdy wcześniej nie miał z taką do czynienia. Przywykł do tego, że zawsze docierały do niego jakieś odgłosy. Szum wiatru wśród gałęzi drzew, śpiew ptaków czy dźwięki wydawane przez inne zwierzęta, odległe rozmowy... Tutaj wszystkiego tego brakowało. To chyba właśnie przez to nastolatek był aż za bardzo świadomy bicia swojego serca.
Z tego też powodu Evan bardzo uważnie słuchał słów Quentina, uczepiając się ich prawie jak tonący koła ratunkowego, a równocześnie wodził wzrokiem po wskazywanych przez niego hieroglifach. Wymienione przez chłopaka imiona nic mu nie mówiły, przynajmniej nie te dwa pierwsze, bo Moon Knight zabrzmiało już trochę znajomo... Jak gdyby kiedyś usłyszał to miano, ale nie mógł skojarzyć gdzie, kiedy i od kogo. A może było to tylko takie wrażenie? Nieważne, potem będzie się nad tym zastanawiał.
Na wspomnienie insektoidalnych kosmitów nastolatek z zaskoczenia aż otworzył szerzej oczy, po czym zamrugał szybko, zastanawiając się czy Quentin aby na pewno mówił prawdę. Przez krótką chwilę zerkał to na niego, to na postaci uwiecznione na ścianie. Dowody zdawały się potwierdzać tę wydarzeń wersję, ale... To wszystko tak bardzo różniło się od tego, czego na ogół nauczano na temat starożytnego Egiptu. Można by pomyśleć, że dawni mieszkańcy Ziemi pozostawiliby po sobie więcej wzmianek o swoich kontaktach z istotami z innych planet... Że do tej pory ktoś już by się na jakąś natknął i ją rozpowszechnił. Pomyśleć tylko, że dosłownie parę minut wcześniej Genesis sam rozmyślał o kosmitach, nawet jeżeli pod trochę innym kątem.
Zafascynowany dalszą opowieścią, z trudem nadążając za Quentinem, w pierwszej chwili Evan nie tylko zignorował tę część o sprzedawaniu naukowcom informacji o świątyni, ale i nie zwrócił uwagi na coś o wiele ważniejszego... Co dotarło do niego nagle i niespodziewanie dopiero w momencie, gdy rozmowa toczyła się już na trochę inny temat - i to znów z udziałem Juliana. Genesis zmarszczył czoło, jednym uchem słuchając o mapach, trasach i instynktach, a równocześnie intensywnie wertując własne wspomnienia. Coś mu tutaj nie pasowało i to bardzo.
Kiedy więc Quentin zwrócił się ku kolejnym korytarzom i zasugerował kontynuowanie wycieczki, Evan co prawda kiwnął głową i ruszył za nim - trzymając się po lewej stronie, bo pamiętał coś o tym, że w labiryntach dobrze było przemieszczać się stale wzdłuż lewej ściany, aby w końcu gdzieś trafić, do środka lub na drugą stronę, wszystko jedno - ale był już zdecydowany zagadnąć o coś innego.
- Sądziłem, że Apocalypse był... Zły. Wcześniej tak go przedstawialiście, ty i Shadowcat. Ale według tych zapisków chronił Ziemię przed różnymi zagrożeniami i nawet zadbał o to, żeby inni robili to dalej po nim - zauważył. Nie spytał o nic konkretnego, nie na głos, ale jego intencje i bez tego powinny być jasne. Widział tutaj nieścisłość i miał nadzieję, że ktoś mu ją wyjaśni. W jego wyobrażeniu obrońca planety nie mógł być jednocześnie oprawcą ludzkości... Bo chyba aż tak bardzo nie zmieniłby podejścia?
Choć do tej pory Quentin tak chętnie prowadził ich małą grupkę, teraz Evan starał się kroczyć nawet odrobinę przed nim, lecz nie na tyle, aby go tym zirytować. Po prostu znów przyszło mu do głowy to, że według filmów Egipcjanie lubili pułapki... A nie był pewien czy Q potrafił się jakoś bronić. Julian to co innego, skoro umiał na przykład unosić się na telekinetycznych konstrukcjach, to pewnie tworzył też z nich tarcze, ale jak szybko? Czy zaskoczony nagłym atakiem postawiłby barierę automatycznie czy wręcz przeciwnie, nie zdążyłby się na niej skupić? Z ich trójki największe szanse na przetrwanie takich niespodzianek miał właśnie Genesis i był tego w pełni świadomy. Wujek wytłumaczył mu to bardzo wcześnie na ich treningach. Potrafił wytrzymać więcej, jego ciało trudniej było uszkodzić, a kiedy do tego dochodziło - mógł leczyć się szybciej i ograniczać szkody między innymi przez przesuwanie organów wewnętrznych. To wszystko sprawiało, jak tłumaczył mu wujek, że mógł i powinien przyjmować ciosy za innych, za tych fizycznie delikatniejszych.

Prawdę powiedziawszy Evan znajdował się teraz na bardzo dziwnej i nietypowej dla niego pozycji. Z jednej strony nie czuł się na siłach wchodzić z Quentinem w dyskusję - szczególnie teraz, gdy wyglądało na to, że nawet Julian był podobnego zdania co on - bo nie sądził, aby ich gdziekolwiek doprowadziła, może jedynie do sprzeczki, a tego chłopak wolałby uniknąć... Z drugiej jednak ciężko było mu się pogodzić z tym, o czym mówili jego towarzysze. Rozumiał to, że ludzie się zmieniali, że czasem przytrafiały im się rzeczy, które kształtowały ich charakter w zupełnie inną stronę, ale nawet z tą świadomością chyba po prostu nie chciał wierzyć, że to mogło być tak proste.
Co prawda wujek wspominał mu o Magneto, więc chłopak posiadał o nim pewną - trochę szczątkową - wiedzę, ale mimo wszystko nie czuł się z nią na tyle pewnie, aby włączać się do dyskusji, gdy padł ten przykład. W efekcie znów musiał ograniczyć się do słuchania wymiany zdań pomiędzy starszymi nastolatkami, dzieląc swoją uwagę pomiędzy spoglądanie na ich twarze oraz obserwowanie otoczenia. To ostatnie stawało się trochę monotonne, bo choć natykali się na nowe rzeczy, to jednak każda z nich pasowała do jednego schematu. Może tak było lepiej? Przynajmniej nie wpadli jeszcze na żadną poważną niespodziankę. Ta wizja wciąż Evana martwiła, ale dalej oczekiwał jakichś pułapek, ale ich dotychczasowy brak powoli gasił te obawy.
- To nie mój ojciec - wtrącił się tylko nieco cichszym głosem, choć nie do końca szeptem, kiedy Quentin użył tego określenia. Nieco się przy tym powtarzał, bo przecież wypierał się tego jeszcze w Instytucie, ale pod tym względem nie zamierzał się poddawać. Inne kwestie mógł w ostateczności odpuścić, tę jednak nie. Chociaż... Po fakcie dotarło do niego, że w takim wypadku Quentin pewnie tym bardziej nie da mu z tym spokoju, skoro zyskiwało mu to jakąś reakcję... Genesis przeczuwał błędne koło.
Gdy zbliżyli się do korytarza, który wymagał poruszania się gęsiego, Evan umyślnie wysunął się jeszcze trochę bardziej na prowadzenie, aby wkroczyć do niego jako pierwszy. Liczył na to, że nikt - czyli tak naprawdę Quentin, bo po Julianie się tego nie spodziewał - nie zaprotestuje... I sądził, że było to nawet całkiem prawdopodobne, skoro wcześniej towarzysze nie zareagowali na jego trzymanie się z przodu.
Choć do tej pory obyło się bez pułapek, to nastolatek i tak zachowywał czujność, a serce aż zabiło mu szybciej, gdy tak przemieszczał się tym korytarzem. Pewnie, że się denerwował. Nie przywykł do takich wypadów, a świadomość, że uczył się o - najprawdopodobniej - swojej własnej przeszłości wcale go nie uspokajała. Przeciwnie, zamartwiał się tym, co jeszcze mogą znaleźć.
Szczęśliwie tunel okazał się być zwykłym przejściem bez ukrytych niespodzianek, a kiedy tylko go opuścił, Genesis westchnął z ulgą. Nim jeszcze porządnie rozejrzał się po nowym pomieszczeniu, zerknął przez ramię za siebie, aby upewnić się, że z pozostałymi wszystko było dobrze. Nie spodziewał się, aby coś miało im się teraz stać, ale po prostu zdążył się przekonać, że za sobą nie przepadali, delikatnie mówiąc... Dlatego skupił wzrok głównie na ich twarzach, czytając z nich te widoczne emocje.
Dopiero wówczas chłopak przesunął spojrzeniem po sali... Mniejszej i dziwnie pustej w porównaniu do poprzednich. Evan nie widział w niej żadnych hieroglifów, więc wyglądało na to, że tym razem Quentin nie przetłumaczy im niczego ciekawego - co zresztą sam zaraz stwierdził, a nastolatek odruchowo kiwnął mu na to głową. Właściwie wzrok przyciągały jedynie te kamienne konstrukcje, których przeznaczenia Genesis nawet się nie domyślał.
Zakładając, że przebywali w świątyni... Do czego mogłoby w niej służyć takie pomieszczenie? Składowano w nim coś? A może tu na coś czekano? I przede wszystkim po co im były te kamienie, bo chyba tylko na podstawie ich obecności można by teraz było coś ustalić... Zastanawiając się nad tym Evan zmarszczył czoło, korzystając z blasku sfer i powoli wodząc spojrzeniem po sali.
- Wcześniej trafiliśmy już do miejsca, które wyglądało na koniec trasy, ale odblokowaliśmy mechanizm, który przepuścił nas w dół. Może warto na wszelki wypadek to sprawdzić? - zapytał, choć zdawał sobie sprawę z tego, że szanse na to były w gruncie rzeczy niewielkie. Mimo wszystko nie chciał czegoś przeoczyć... A chyba miał pomysł jak mogliby to dość szybko sprawdzić - albo przynajmniej zacząć sprawdzać.
- Mógłbyś nacisnąć na podłogę, ściany... Te kamienie, prawda? Swoimi mocami. Jeżeli coś tutaj reaguje na ciężar, to w ten sposób to uruchomimy, a sami będziemy przy wejściu, więc w razie czego nic nam się nie stanie. Albo chociaż zmniejszymy na to prawdopodobieństwo... - dodał, spoglądając na Juliana, bo to w końcu do niego się teraz zwracał. Nie planował przekonywać go do tego pomysłu, ale chciał coś wnieść do ich wędrówki.
Jeżeli jego towarzysze przystali na tę propozycję, a próby wykazały, że wspomniane powierzchnie nie posiadały żadnych czujników nacisku, Evan zdecydował się wejść głębiej do pomieszczenia, a najlepiej okrążyć je w pobliżu ścian. Być może pod innym kątem zobaczy coś nowego? To właśnie w takiej sytuacji - lub nawet wcześniej, gdyby telekineza Juliana poruszyła szczątkami - zobaczyłby ten materiał i resztki kości... Tyle że prędko odwróciłby od nich wzrok, wskazując je jednak swoim towarzyszom. Nie bardzo wiedział co innego mogliby tutaj zrobić, więc - jeśli nie natknąłby się na nic ciekawego - zgodziłby się już na zawrócenie.
Sprawy miałyby się inaczej w przypadku, gdyby nacisk jednak dał jakiś efekt, ale na to również ciężko byłoby się przygotować, więc chłopak mógł jedynie pozostawać ostrożny i czujny. Nasłuchiwał niepokojących odgłosów, wypatrywał zmian... Gdyby miało się pojawić zagrożenie, był gotów przynajmniej spróbować zejść mu z drogi, ale prawdę mówiąc spodziewał się głównie czegoś podobnego do poprzedniej sytuacji, czyli na przykład otworzenia się nowego przejścia... W dół, na bok, może nawet na górę.

Evan w milczeniu i niemałym napięciu obserwował efekty działania mocy Juliana. Gdzieś w głębi ducha miał świadomość, że odbijało się to na jego twarzy oraz w jego postawie, ale tak naprawdę aktywnie nad tym nie rozmyślał... W przeciwnym wypadku jedynie sam jeszcze bardziej nakręcałby własny niepokój kolejnymi obawami, tym razem dotyczącymi tego, w jaki sposób postrzegany był przez rówieśników.
Chłopak starał się podążać wzrokiem za błyskami wywoływanymi przez telekinezę, ale od czasu do czasu jego spojrzenie przesuwało się także po prostu po widocznych powierzchniach... Przynajmniej do momentu, gdy jego uwagę zwrócił nowy, dziwny odgłos. Nastolatek natychmiast zmarszczył czoło i przesunął wzrokiem po otoczeniu, a wypatrzenie źródła tego dźwięku okazało się nie być wcale trudne.
Nim jeszcze nastolatek porządnie się nad tym zastanowił, jego nogi wykonały już pierwsze kroki w stronę znaleziska, być może nie chcąc ustępować jego towarzyszom. Wraz z nimi zbliżył się do - jak dotarło do niego po drodze - kości... I nie potrzebował być żadnym ekspertem, aby ocenić, że najwyraźniej były one ludzkie. Czy prawdziwe? Praktycznie na pewno tak, bo niby po co ktoś miałby tu umieszczać sztuczny szkielet. Prawdę mówiąc Genesis domyślał się, że w końcu mogą natknąć się na coś takiego... Ale nigdy wcześniej nie miał okazji ujrzeć na własne oczy pozostałości człowieka.
Uczucie było... Dziwne. Tak naprawdę chłopak sądził, że będzie gorzej, dużo gorzej, a jednak w praktyce okazało się, że właściwie nie czuł strachu czy obrzydzenia. Być może wynikało to z faktu, że mieli do czynienia z kośćmi, a nie z rozkładającymi się zwłokami? Przynajmniej oszczędziło to im nieprzyjemnego zapachu. Mimo wszystko jednak kiedyś ktoś tutaj zginął, a ta myśl napawała Evana głównie współczuciem, nawet jeżeli brał pod uwagę opcję, że to mógł być jakiś złodziej albo inny bandyta.
Spojrzenie nastolatka przesunęło się po elementach szkieletu i zamierzał je odwrócić, bo czuł się trochę tak, jak gdyby okazywał zmarłemu brak szacunku - choć pewnie nie większy od bycia porzuconym w zapomnianej przez świat podziemnej świątyni bez prawdziwego pochówku - kiedy... Kiedy w końcu zauważył tę część, która nie pasowała mu do całości. W pierwszej chwili uznał ją po prostu za czaszkę, ale w następnej sekundzie dotarło do niego, że jedną już widział, więc wbił w nią wzrok po raz kolejny, mrugając szybko. Może to i była czaszka, ale na pewno nie należała do zwykłego człowieka. W innych okolicznościach Evan prawdopodobnie obstawiałby mutanta, ale w połączeniu z hieroglifami, które dopiero co widzieli we wcześniejszej sali...
W połączeniu z nimi pomyślał pewnie właśnie to, o co zagadnął Julian. O tych istotach uwiecznionych na ścianach. Kosmitach, którzy zaatakowali Ziemię. Czyli... Mieli chyba przed sobą dowód, że tamta historia przynajmniej opierała się na faktach, nawet jeżeli nie była prawdziwa co do szczegółu. W końcu Genesis zmusił się do kiwnięcia głową, a kilka sekund później powtórzył ten gest, gdy Quentin zaproponował zawrócenie. W tym momencie rzucił mu także długie spojrzenie.
- Powinniśmy zrobić temu zdjęcie? Albo... Zabrać ze sobą czaszkę? O ile to w ogóle bezpieczne - czytał gdzieś, że w takich dawnych egipskich budowlach znajdowały się czasem groźne zarazki... A może to były wirusy albo grzyby albo coś podobnego? Nie był pewien, to wspomnienie przychodziło do niego jak przez mgłę. Evan nie obawiał się, że sam na coś zachoruje, bo na ogół łatwo pozbywał się wszelkiego rodzaju infekcji, ale pozostali to inna historia... A wypuszczenie na świat jakiegoś kosmicznego paskudztwa byłoby pewnie jeszcze gorsze od wypuszczenia nań starożytnego, ale ziemskiego paskudztwa.
- Zostańmy jednak przy zdjęciach - ocenił więc sam po bardzo krótkim namyśle. Miał tylko nadzieję, że po wcześniejszym uwiecznianiu hieroglifów Julian wciąż posiadał na komórce wolne miejsce i wystarczająco dużo baterii... Choć jeżeli nie, to może Quentin mógłby użyczyć swojego telefonu? O ile go ze sobą zabrał, bo Evan nie zdążył tego zrobić.
Czy udałoby się sfotografować znalezisko czy nie, nastolatek był gotowy wraz z towarzyszami wrócić korytarzem do poprzedniej sali. Teraz poruszał się już wyraźnie trochę pewniej, bo w końcu znał tę trasę i wiedział, że prawdopodobnie nie musiał spodziewać się na niej niczego nieprzyjemnego. Jeżeli nie stało się nic niespodziewanego, już chwilę później chłopak obrócił się wokół własnej osi i zatrzymał przed ścianą pełną przejść - w tym tego, które już wykorzystali. Skoro wcześniej Quentin wybrał drogę po lewej, to teraz mogli sprawdzić następną... Chyba najlepiej było iść po kolei? O ile nikt nie zaprotestował, Genesis wkroczył w nowy tunel, znów trochę zwalniając, aby bardziej uważać.

Już pierwsze pytanie Quentina sprawiło, że Evan rzucił ku niemu okiem, choć nie odpowiedział mu od razu. Prawdę mówiąc ta myśl nawet nie przyszła mu do głowy, ale teraz, gdy rówieśnik już o tym wspomniał... A potem dołożył jeszcze kolejną problematyczną kwestię... To faktycznie było zastanawiające i głęboki namysł z pewnością znalazł swoje odbicie na twarzy nastolatka. Jego spojrzenie na moment uciekło w dół, na podłogę, podczas gdy jego umysł starał się znaleźć logiczne wyjaśnienie.
Tamta historia z wcześniej opowiadała o zwycięstwie nad takimi potworami - ale czy mogły się wtedy ostać jakieś żywe osobniki, które ukryłyby się akurat w zakamarkach świątyni? Może, ale Evan chyba w to nie wierzył. Bardziej prawdopodobna wydawała mu się opcja, że ich zwłoki z jakiegoś powodu zdecydowano się zachować, choć... Nie widział ku temu żadnych sensownych powodów. Niby starożytni Egipcjanie konserwowali własnych zmarłych, ale po co mieliby pomagać najeźdźcom w ich życiu pozagrobowym? Chyba że...
- Może to jakieś trofea albo ofiary albo coś podobnego? - zasugerował, choć w jego głosie brakowało przekonania. Po prostu nic lepszego nie przychodziło mu teraz do głowy, a nie znał się na tej kulturze na tyle, aby móc opierać swoje przypuszczenia na realnej wiedzy. Trochę czytał, resztę widział w filmach albo w programach dokumentalnych i to tak naprawdę wszystko.
Mimo to jedno wydawało mu się niemalże pewne. Po tylu latach te stwory raczej nie mogły tutaj przetrwać, nawet jeżeli początkowo było ich dużo i z czasem zaczęły żywić się sobą wzajemnie. Może przeżyłyby w ten sposób parę miesięcy, ale bez przesady... Więc najprawdopodobniej nie musieli się z ich strony niczego obawiać. Chyba że zostały zamrożone w jakichś komorach rodem z science fiction, ale o tym Evan nie chciał myśleć.
Po dotarciu do nowego pomieszczenia i wstępnym objęciu go wzrokiem, Genesis zaczął od odprowadzenia Quentina spojrzeniem, lecz nie podążył za nim fizycznie. Choć wciąż tkwiły w nim niepokój i przede wszystkim ostrożność, to jednak czuł się już wystarczająco pewnie... I miał nadzieję, że nie okaże się to zgubne. Chłopak zerknął jeszcze ku Julianowi, głównie po to, żeby ustalić gdzie dokładnie się znajdował, lecz zaraz potem przystąpił już do badania sali.
Hieroglify oczywiście nic mu nie mówiły, dlatego nie przyglądał im się uważnie, pomijając próbę wyłapania wśród nich czegoś charakterystycznego. Traciłby tylko na nie czas, więc wolał po prostu dać Quentinowi chwilę na zapoznanie się z nimi, żeby potem zapytać go o streszczenie tutejszych zapisków. Nie chciał mu przeszkadzać. Ani go irytować. Jedno wiązało się z drugim, a to ostatnie chyba bardzo łatwo było wywołać... Jak sam zdążył się przekonać.
Genesis postanowił więc przez ten czas obejrzeć z bliska te trzy słupy. Wyglądały trochę inaczej od konstrukcji, które spotykali tu do tej pory i prawdę mówiąc w tej sali stanowiły chyba najbardziej interesujący element wyposażenia wnętrza... Bo niemalże jedyny. Nastolatek podszedł najpierw do tego po lewej stronie, odruchowo uciekając się do swojej wcześniejszej strategii i krocząc zgodnie z ruchem wskazówek zegara do kolejnych dwóch.
To było... Dziwne. Całość wyglądała mu na zagadkę, na coś, co pojawiłoby się w filmie przygodowym pokroju, na przykład, Indiany Jonesa... Tak podpowiadała mu wyobraźnia, być może w tej chwili odrobinę nadpobudliwa, ale oczywiście nie posiadał żadnych dowodów na poparcie tego pomysłu. Stojąc przy ostatnim z obelisków, chłopak ułożył dłoń na jednym z segmentów, po czym pchnął go na próbę, stopniowo zwiększając nacisk, żeby nie przedobrzyć. W końcu płyta ruszyła z miejsca i na tym Evan poprzestał, nie obracając jej do końca - pomógł jej nawet powrócić na poprzednie miejsce. Chciał, żeby na początek wszystkie były ustawione dokładnie w taki sposób, w jaki je zastali.
- Fragmenty tych słupów można przemieszczać. To chyba jakaś układanka... - odezwał się na wypadek, gdyby jego towarzysze nie zwrócili uwagi na jego działania, co w gruncie rzeczy wcale by go nie zdziwiło. Sam zastanawiał się już nad tym, w jaki sposób powinni obrócić kolejne segmenty, ale bez znajomości znaczenia hieroglifów ciężko mu było cokolwiek ustalić. Niektóre symbole jakoś mu się kojarzyły, w związku z innymi posiadał tylko pewne przemyślenia... A jeszcze inne nie przypominały mu tak naprawdę niczego konkretnego.
Siedzącego mężczyznę łatwo było rozpoznać. Dwa pionowe kształty za nim kojarzyły się chłopakowi z piórami albo może jakimiś roślinkami... A te dziwne odwrócone v mogły być nogami ze stopami, a w takim wypadku pewnie sugerowałyby ruch, przychodzenie, odchodzenie czy coś podobnego. Przerwany prostokąt - być może oznaczający jakieś pomieszczenie? - powtarzał się aż cztery razy, dwukrotnie w połączeniu z inną figurą, która kształtem przywodziła nastolatkowi na myśl usta. Podłużny symbol ze zwisającymi elementami przypominał biżuterię Egipcjan, więc faktycznie mógł się odnosić do jakichś skarbów, ale ten ostatni, tworzący kąt rozwarty... Evan nie miał pojęcia co mógł reprezentować. Czy powinien w ogóle myśleć o tych hieroglifach aż tak dosłownie? A może odpowiadały literom, dźwiękom...?
- Q, potrafisz powiedzieć co znaczą te wszystkie obrazki? I... Czego dotyczą napisy na ścianach? Jakieś wskazówki? - spytał w końcu, nie chcąc przekręcać segmentów bez uprzedniego zdobycia wszystkich dostępnych informacji. Wiedza z filmów wciąż straszyła go wizjami pułapek, teraz nawet bardziej, bo w końcu ułożenie niewłaściwej sekwencji mogło się chyba wiązać z negatywnymi konsekwencjami, prawda? Tak to sobie przynajmniej tłumaczył.
Po kolei... Trzy słupy, od dwóch do czterech hieroglifów na każdym... I teoretycznie istniałaby możliwość użycia jednego znaku dwa razy, choć chyba nie miałoby to sensu pod kątem znaczenia. Ten z dwoma symbolami pewnie najłatwiej by było ułożyć, więc mogliby od niego zacząć. Jeżeli Genesis dobrze zgadywał ich tłumaczenie, to... Odnosiłyby się może do wychodzenia z jakiegoś pomieszczenia? Albo może właśnie wkraczania do niego? Gdyby chociaż mieli pewność, że błędne ułożenie nie sprowadzi żadnego nieszczęścia - co podpowiadała logika, ale nie chęć przetrwania - mogliby po prostu wypróbować po kolei każde ułożenie. Potrwałoby to chwilę, ale przy takiej liczbie hieroglifów było do zrobienia.

Spojrzenie Evana na moment powędrowało ku Julianowi, kiedy ten wtrącił swoje dodatkowe uwagi do jego pytań... W większości pokrywające się z tym, o czym chłopak sam myślał. Szczególnie w przypadku tej pierwszej części, dotyczącej losowego przesuwania segmentów oraz potencjalnych negatywnych następstw takiego działania. Czyli jednak nie tylko on obawiał się obecności w świątyni pułapek... Ta wiedza z jednej strony go zaniepokoiła, bo uświadomiła mu, że być może miał powody do zmartwień, z drugiej jednak uspokoiła go, że chyba jednak nie wpadał w żadną paranoję. Choć oczywiście istniała też opcja, że obaj przesadzali, ale nawet w takim wypadku miło było nie być w tym odosobnionym.
Przynajmniej Quentin zdawał się wiedzieć co robił... A na pewno bardziej od nich dwóch. Jego krótka relacja tak naprawdę niewiele Genesisowi powiedziała, bo o klanie Akkaba słyszał chyba po raz pierwszy w życiu, ale już teraz mógł zadecydować, że ani trochę mu się on nie podobał. Ranienie czy zabijanie swoich? Evan potrafił zrozumieć wojny, nawet jeżeli był im przeciwny, docierał do niego nawet sens brania jeńców i wiedział, że niektóre dawne kultury składały takie osoby w ofierze swoim bóstwom... Ale coś takiego? I czym właściwie był ten Wielki Dom? Ich rajem?
Nastolatek posiadał o wiele więcej pytań, lecz widział, że Quentin nie skończył jeszcze zbierania informacji, więc pozwolił mu kontynuować przyglądanie się hieroglifom, sam zaś wodził za nim wzrokiem i milczał, aby go nie rozpraszać. Dzięki temu przynajmniej zyskał chwilę, aby dogłębniej zastanowić się nad tym, co właśnie usłyszał. Narodziny i rozwój bohatera brzmiały ciekawie. Ta część do niego przemawiała, choć te krwawe konsekwencje już mniej. Po cichu zastanawiał się czy tym bohaterem z opowieści był Apocalypse. Skoro to jego świątynia, to czemu nie? Choć z drugiej strony... Może on mu tylko pomagał? Skoro czczono go wtedy jako boga, to chyba mógł wstawiać się za herosami, jak... Jak... Zdaje się, że w starożytnej Grecji?
Wreszcie jednak Q oderwał się od czytania, zmierzył wzrokiem jego oraz Juliana i w końcu zainteresował się samymi słupami. Evan prawie odetchnął przez to z ulgą. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo zaczynał polegać na swoim rówieśniku... Ale może to nic dziwnego? Ufał jego ocenie sytuacji, bo to on posiadał najwięcej informacji na jej temat. Co prawda przy okazji sprawiał, że Genesis czuł się... Niezbyt rozgarnięty... Lecz taki chyba miał już styl bycia. No i chłopak nie mógł nie zauważyć, że Q był dla niego o wiele milszy niż dla Juliana, zaczynając na przykład od tego, że na ogół nie ignorował jego słów. Pewnie powinien to uznać za specjalne względy. Albo po prostu Quentin aż tak nie lubił Juliana...
- Brzmi logicznie - zgodził się ostrożnie po kolejnych wyjaśnieniach rówieśnika, równocześnie jeszcze raz przesuwając pełnym namysłu wzrokiem po obeliskach. Trochę go zaskoczyło, że najwyraźniej odgadł znaczenie kilku z tych rysunków, nawet jeśli tylko w przybliżeniu i częściowo... Ale z drugiej strony rzeczywiście były dość dosłowne, więc może jednak nie miał wielkich powodów do dumy.
- Więc... Chyba nie ma na co czekać? Obracamy? - spytał następnie, teraz zerkając już z Quentina na Juliana i z powrotem. Odnosił wrażenie, że oni obaj chcieli tutaj dowodzić, podczas gdy sam Evan nie bardzo wiedział jak się odnaleźć pomiędzy nimi i ich konfliktem. Czuł się z tym bardzo nieswojo.
Genesis stał teraz koło trzeciego słupa, czyli ostatniego, który oglądał, według Q oznaczającego ten... Dom Srebra? Jeżeli obaj jego towarzysze się zgodzili, po sprzeczce albo - oby - bez niej, to gotów był przekręcić segmenty zgodnie z instrukcjami Quentina. Nie posiadał lepszego pomysłu, a ten wydawał mu się niezły. Pamiętał też o tym, aby uważać na stan fragmentów obelisku. Mimo wszystko nie chciałby żadnego z nich uszkodzić, a przecież miały swoje lata. Na ogół chłopak dobrze panował nad swoją siłą i wiedział ile potrzebował jej włożyć w daną czynność, więc teraz też nie powinien mieć z tym problemów.

Obserwując poczynania Juliana, Evan coraz bardziej i bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że telekineza była niesamowicie przydatną zdolnością. Co prawda nie czuł się o nią zazdrosny i z pewnością nie mógł narzekać na własne moce, nawet jeżeli należały w większości do takich czysto fizycznych, ale podziwiał to, ile dało się uczynić za jej pomocą. Dla przykładu on sam nie byłby w stanie osłonić kolegów z każdej strony w taki sposób, w jaki zamierzał to zrobić Julian. Mógłby się wokół nich rozciągnąć i utwardzić, ale to ograniczyłoby ich ruchy oraz widoczność i w razie aktywowania pułapki tak czy siak by go zabolało... Podczas gdy postawiona wokół nich bariera eliminowała oba te problemy.
Co prawda wyobraźnia podsuwała chłopakowi pewne braki telekinezy, przynajmniej w tej sytuacji... Ale z drugiej strony pocieszało go to, że w razie czego będzie mógł jakoś je uzupełnić swoimi własnymi zdolnościami. Gdyby nawet zostali tutaj zasypani, wystarczyłoby tylko, aby Julian otworzył dla niego szczelinę w swojej tarczy, a promienie dematerializujące najprawdopodobniej zajęłyby się resztą, niszcząc lub odrzucając warstwy skały i piasku. Czy przebiliby się w ten sposób na powierzchnię? Być może, o ile nie zeszli zbyt głęboko w dół. Do korytarza - najpewniej tak.
Pomimo wszystkich tych planów, wątpliwości i ostrożności, po przesunięciu segmentów nic się jednak nie stało. Evan w napięciu nasłuchiwał i rozglądał się uważnie po pomieszczeniu, czekając na jakiś znak, który mógłby świadczyć o tym, że coś się wokół nich zmieniało... Lecz na próżno. Czoło nastolatka lekko się zmarszczyło i już w chwilę później jego spojrzenie przeskoczyło najpierw na Quentina, a następnie na Juliana, jak gdyby szukał na ich twarzach jakichś odpowiedzi. To też nie dało mu tak naprawdę wiele. Może rzeczywiście po tylu latach cała ta maszyneria już nie działała...? Szkoda, ale zawsze mieli do sprawdzenia jeszcze inne drogi.
Genesis rozważał właśnie zasugerowanie, że powinni zawrócić, bo najwyraźniej nic z tego, gdy odezwał się Quentin, wyrażając jego własne przemyślenia... A kiedy tylko zamilkł, mechanizm jak na złość w końcu ruszył, uparcie sprzeciwiając się jego słowom. Nagłe pojawienie się światła było zaskakujące i Evan drgnął przez to wyraźnie, choć nie podskoczył. Jego spojrzenie znów odruchowo przesunęło się ku słupowi, przy którym w dalszym ciągu stał, lecz w następnej sekundzie nastolatek uznał już, że może jednak na wszelki wypadek powinien się od niego odsunąć... Co też zaraz wprowadził w życie, kierując się bliżej swoich towarzyszy. Czuł, że serce biło mu nieco szybciej w oczekiwaniu.
Przez krótką chwilę chłopak starał się ustalić skąd dokładnie dochodziły wszystkie te odgłosy. Z góry, z dołu, z boków? Interesowało go gdzie znajdował się odpowiedzialny za ich wydawanie mechanizm, choć sam nie był pewien co takiego dałaby mu ta informacja. Może powodowała nim zwykła ciekawość, może instynkt... Grunt, że jego uwagę niespodziewanie odwróciły głośniejsze dźwięki - dochodzące od strony jedynego wyjścia z pomieszczenia. Nastolatek natychmiast obrócił się tak, aby je widzieć i jego usta rozchyliły się na moment, kiedy ujrzał blokujący teraz drogę kamień. Kolejne odgłosy sugerowały, że takich płyt było więcej, wypadających w pewnej odległości od siebie... Evan podejrzewał, że pomiędzy telekinezą, promieniami dematerializującymi i zwykłą siłą fizyczną jakoś by się ich pozbyli, ale póki co za bardzo interesowała go reszta wydarzeń. Przecież to jeszcze nie był koniec. No i... Cofanie się tak czy siak było jedynie ostatecznością, do której Genesis niekoniecznie chciał się uciekać.
Światło z kolumn wciąż jaśniało, symbole na ścianach również zaczynały błyszczeć - a Evan wykorzystał tę chwilę, aby ponownie zerknąć na swoich rówieśników. Nie chodziło mu tylko o ich reakcje. Chciał mieć pewność gdzie przebywali, znać ich dokładne położenie... Czuł się dzięki temu trochę lepiej i przede wszystkim w razie czego orientował się w którą stronę się zwrócić, gdzie kogoś osłaniać, blisko kogo się trzymać. W tym czasie jego mutacja powodowała wytwarzanie dodatkowych błon na oczach, aby chronić je przed coraz bardziej intensywnym blaskiem, lecz w końcu nawet on zdecydował się po prostu opuścić powieki.
Kiedy jakieś kilka sekund później chłopak zamrugał ostrożnie, a następnie całkowicie otworzył oczy, ukazał się przed nim dziwny i nowy widok. Evan wciąż widział dobrze, bez mroczków, które być może przeszkadzały pozostałym - bo jego wzrok prędko dostosował się do warunków otoczenia. Nastolatek nie znał się szczególnie ani na dawnej historii, ani na nowoczesnej technologii, ale widział trochę filmów i odbył niezbędne lekcje, które teraz napędzały jego wyobraźnię i podsuwały mu możliwe rozwiązania. Nie wyczuł, aby się przemieszczali... I nie był pewien czy wykryłby, na przykład, teleportację. Jak się więc tutaj znaleźli? I gdzie w ogóle znajdowało się to tutaj?
Spojrzenie Genesisa przesunęło się po kolei po każdym ze słupów, zatrzymując się nieco dłużej na rozświetlonych na nich znakach, lecz zaraz potem padło już na drzwi. W tej chwili wydawały mu się bardziej interesujące, bo najprawdopodobniej prowadziły przecież do jakiegoś nowego miejsca... A chyba to właśnie starali się osiągnąć, prawda? Dotrzeć gdzieś. Może do tego Domu Srebra, o którym Q wspominał... Czymkolwiek by on nie był.
- Przynajmniej nie trafiliśmy jeszcze na żadną pułapkę - skomentował Evan, po części starając się tym pocieszyć samego siebie, lecz zaraz potem skierował się już ku drzwiom, stąpając powoli i ostrożnie. Liczył na to, że być może zadziałają one na czujnik ruchu lub coś podobnego, bo w tej chwili nie widział przy nich żadnego panelu, nie wspominając już o dowolnym odpowiedniku klamki... Ale, nauczony wcześniejszymi doświadczeniami, miał więcej pomysłów.
Jeżeli drzwi nie zareagowały na samą jego obecność przed nimi, nastolatek zdecydował się dotknąć ich powierzchni, najpierw delikatnie, a potem - jeżeli nie stało się nic złego - pewniej. Jego dłoń powędrowała wzdłuż, jak mniemał, metalu, utrzymując się mniej więcej na wysokości jego klatki piersiowej. Być może kontakt fizyczny spowoduje pojawienie się jakiegoś przycisku albo czegoś podobnego? A może, jak w jednym z poprzednich pomieszczeń, jego dotyk wywoła po prostu otworzenie się przejścia? Nie znał się na tym, a w pobliżu nie było żadnych hieroglifów, które Q mógłby dla nich rozszyfrować w ramach wskazówki, więc musieli improwizować. Oczywiście zawsze mogli spróbować po prostu zniszczyć, wyważyć czy rozepchnąć drzwi, ale Genesis wolał jeszcze chwilę poczekać z siłowymi rozwiązaniami.

Powierzchnia drzwi wydawała się gładka, dlatego kiedy Evan poczuł po wewnętrznej stronie dłoni delikatne ukłucie, to rękę cofnął głównie z powodu zaskoczenia, a nie dlatego, że naprawdę go to zabolało. Odruchowo obrócił wspomnianą kończynę w taki sposób, aby móc spojrzeć na punkt, w którym pojawiło się to dziwne wrażenie, lecz z góry spodziewał się, że nie zastanie tam żadnego śladu. Nie dość, że tak drobne - jak się domyślał - uszkodzenie nie powinno być dobrze widoczne, to jeszcze jego ciało prędko by się przecież naprawiło. Brak ranki nie był więc dla niego niczym dziwnym albo nietypowym, lecz sam fakt zahaczenia o coś już tak... To w końcu nie było drewno, na którym mógłby się natknąć na drzazgę.
Chłopak rozważał właśnie poinformowanie o tym zajściu swoich towarzyszy, którzy na podstawie jego zachowania na pewno i tak zorientowali się, że coś się stało, kiedy drzwi w końcu zareagowały... Z opóźnieniem, ale zawsze. Podczas gdy się przesuwały, Genesis opuścił rękę luźno wzdłuż ciała, z zaciekawieniem zerkając na drugą stronę i mimo wszystko zachowując milczenie. Uznał, że w takim wypadku nie musiał się jednak tłumaczyć z tego, co się właśnie wydarzyło. Quentin i Julian bez problemu powinni to załapać z kontekstu, a jeżeli nie... To pewnie o to spytają. Choć Q i tak mógł wyciągnąć tę informację bezpośrednio z jego głowy.
Choć rozciągający się przed nimi korytarz wyglądał zupełnie inaczej od dotychczasowych wnętrz, to nastolatkowi pierwsza rzuciła się w oczy zmiana oświetlenia. Po cichu zastanawiał się skąd to wszystko czerpało energię... O ile w ogóle wciąż znajdowali się pod pustynią, a nie w zupełnie nowym miejscu. Z każdym odkryciem coraz więcej na to wskazywało i teraz Evan mógłby niemalże uwierzyć, że wspomnienia o świątyni to tylko dziwny sen czy złudzenie... Gdyby nie to, że obrócenie głowy wciąż ukazywało mu filary z egipskimi znakami.
Genesis zerknął krótko na swoich towarzyszy, a jego twarz wyrażała coś pomiędzy zapytaniem i nadzieją... Rzecz jasna na to, że ich zamiary nie zmieniły się przez te rewelacje i wciąż planowali ruszyć dalej. On sam na pewno był na to zdecydowany. Jego ciekawość rosła, lecz nie tylko ona nim kierowała... Bo tak, chciał wiedzieć dokąd trafili i dlaczego, co go tutaj przywiodło, kim był - tak naprawdę, a nie według tego, co mówili mu inni... Ale wszystko to sięgało o wiele głębiej. Poza zainteresowanie i pragnienie poznania siebie, a nawet poza lęk przed tym, co mogą znaleźć. Chłopak nie miał pewności jak powinien najlepiej określić to uczucie, ale wiedział, że było silne. Zapytany o nie, z braku lepszego słowa nazwałby je chyba grawitacją.
Nastolatek ruszył więc przed siebie, a jego w pierwszej chwili ostrożne kroki szybko stały się pewniejsze. Wbrew pozorom w takim otoczeniu miewał się już trochę lepiej. Może dlatego, że nie kojarzyło mu się ze śmiertelnymi pułapkami z filmów? To mógł być jeden z powodów. Poza tym... Odnosił wrażenie, jak gdyby to wszystko było w jakiś sposób znajome. Nie kojarzył, aby kiedykolwiek przebywał w takim miejscu, nie pamiętał tego, a jednak nie mógł się oprzeć tej myśli.
- Sprawdzimy drzwi po kolei? - niby to zapytał, ale bardziej zasugerował swoim kolegom. Choć młody mutant domyślał się, że to właśnie to pomieszczenie na końcu korytarza prawdopodobnie okaże się najbardziej interesujące - między innymi dlatego, że najwyraźniej było zamknięte, jak sugerowało czerwone światełko na panelu obok - to jednak Genesis chciał być dokładny. Rozumiał, że kręcenie się po tym miejscu wiązało się z ryzykiem, ale prawdę mówiąc to samo można by było powiedzieć o całej tej ich wycieczce. Skoro zaś już tutaj dotarli, to nie powinni marnować żadnej okazji.
Evan zatrzymał się przy najbliższych drzwiach i spojrzał najpierw w jedną stronę, a potem w drugą, nim obrócił się na lewo. Wcześniej trzymał się tej swojej labiryntowej zasady, więc równie dobrze mógł to kontynuować. Wiedział już, że Q i tak pamiętał przebywaną przez nich trasę, więc nie martwił się, że się zgubią... Nawet jeżeli po drugiej stronie zastaną więcej możliwych dróg.
- W razie czego postawisz barierę? - spytał Juliana na wszelki wypadek, choć jak do tej pory chłopak nie potrzebował do tego żadnej zachęty. Genesis wątpił, aby samo otworzenie przejścia miało już uruchomić jakiś mechanizm obronny, bo w końcu w takim razie właściciel tego miejsca narażałby też na szkodę samego siebie... Chyba że zostali już oznaczeni jako intruzi i byli w jakiś sposób śledzeni. Ale wówczas raczej by ich tutaj nie wpuszczono?
- Przy okazji... Nie ma tutaj nikogo poza nami, prawda? - te słowa Evan skierował już do Quentina, a w jego głosie dało się wyłapać nutkę wahania, gdy zerkał tak na rówieśnika z namysłem i lekko zmarszczonym czołem. Głęboko wierzył w to, że Q by ich o czymś takim poinformował, ale mimo wszystko wolał się upewnić... Tak na wszelki wypadek, gdyby na przykład wyleciało mu to z głowy.
Jeżeli te drzwi posiadały już zwykłą - albo i jakąś nietypową - klamkę, Genesis ułożył na niej dłoń i odczekał do momentu, gdy jego towarzysze zareagują na jego słowa. O ile tylko żaden z nich nie zaprotestował, chłopak ostrożnie otworzył przejście, samemu przesuwając się tak, aby nie stać bezpośrednio przed nim, tylko z boku. Oczywiście brak klamki czy panelu oznaczałby próbę powtórzenia wcześniejszego zabiegu, czyli po prostu dotykania powierzchni drzwi w nadziei na to, że te również na niego zareagują.
Jeśli z kolei Quentin albo Julian woleli, żeby wstrzymał się z tym działaniem i zgłosili swoje wątpliwości, Evan był skłonny ich posłuchać i jeszcze chwilę poczekać. W końcu nie zamierzał niczego na nich wymuszać, ani tym bardziej się rządzić. Po prostu... Zależało mu na sprawdzeniu wszystkich możliwości, a osobiście nie widział powodów do zwlekania - nawet jeżeli był otwarty na argumenty.